.jpg)
ကၽြန္ေတာ္၏ၾကာၾကာ ဟဇရသ္ႀကီးေမာ္လာနာအိလ္ယားစ္သခင္ (ရဟ) (သဗ္လီးဂ္အမီရ္ခ်ဳပ္ႀကီး)၏ အေၾကာင္းကုိ အဗ္ဗီသီက်မ္းတြင္ ေနရာအေတာ္မ်ားမ်ား၌ ေဖာ္ျပထားၿပီးျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ယခုသခင္ႀကီး၏ ရမဇာန္အေၾကာင္းကုိ အဓိကထား၍ ေဖာ္ျပလုိပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔၏ မ်ိဳးရုိးစဥ္ဆက္မွာ ထုံးစံအတုိင္းပင္ အိဖ္သြာရ္ဝါေျဖခ်ိန္မွာပင္ စားခ်င္သမွ်အၿပီးစားၿပီးျဖစ္ၾကသည္။ လၻက္ရည္ေသာက္ေလ့ေသာက္ထလည္း မရွိပါ။ စားစရာဆုိလွ်င္လည္း မေျပာပေလာက္ေသာ အစားကုိသာစားေလ့စားထရွိၾကသည္။
ထုိအခုိက္ အဘူဒါဝူဒ္က်မ္းတြင္ေရးသားထားသည့္.. သူတုိ႔၏စားစရာသည္ သင့္တုိ႔ဖခင္မ်ားစားသည့္ ညစာပုံစံမ်ိဳးမဟုတ္ ဟူေသာ အေၾကာင္းအရာအား ရုတ္တရက္သတိရလုိက္မိ္သည္။ ထုိအေၾကာင္းအရာေလးအားသတိရမိ၍ တင္ျပပါရေစ။ နဗီတမန္ေတာ္ျမတ္ (ဆြလႅာဟုအလုိက္ေဟဝစၥလာမ္) က ..."ညအိရွာအ္အခ်ိန္၌ စားဖြယ္ေသာက္ဖြယ္ေရာက္ရွိလာလွ်င္ ဦးစြာစားေသာက္လုိက္ၾက" ဟူ၍မိန္႔ၾကားခဲ့သည္။ တစ္ေန႔ အထက္ပါဟဒီးဆ္ေတာ္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ပုဂၢဳိလ္တစ္ပါးက ဟဇ္ရသ္အုမရ္(ရသြီ) သခင္၏သား အစ္ဗ္ႏု အုမရ္(ရသြီ) သခင္အား ထုိဟဒီးဆ္ေတာ္ကုိဖတ္ရြတ္ျပၿပီး တအံ့တၾသျဖင့္.. ကၽြန္ေတာ္အံ့ၾသေနတာက အကယ္၍မ်ား ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဟာ စားစရာေတြမွာနစ္မြန္းေနရင္ ဂ်မာအသ္နဲ႔နမားဇ္ဖတ္ရမယ့္ကိစၥေတြ လစ္ဟင္းကုန္မွာေပါ့ဟု တင္ျပေမးျမန္းေလသည္။ ထုိအခါ အိဗ္ႏုအုမရ္(ရသြီ) သခင္က ထုိသူ႔အား.. သူတုိ႔ဆီမွာ စားစရာဆုိလုိ႔ ဘာမ်ားရွိခဲ့လုိ႔လည္း .. အသင္ကအသင့္ရဲ႕ဖခင္စားေနသလုိ.. သူတုိ႔စားခဲ့ၾကတယ္လုိ႔ ထင္ေနသလား ? ဟု ေဒါသႀကီးစြာျဖင့္ေျဖၾကားခဲ့သည္။ ဆုိလုိသည္မွာ စြန္ပလြန္သီးသုံးေလးငါးလုံးႏွင့္ စားစရာအနည္းငယ္မွ်သာ ရွိတတ္သည္။ ဤမွ်ေလာက္ေသာအစားေၾကာင့္ ဂ်မာအသ္ျဖင့္နမားဇ္အား မည္သုိ႔ထိခုိက္မည္နည္းဟု ဆုိလုိျခင္းျဖစ္သည္။ (ဤသည္ ဟဒီးဆ္ကုိ သေဘာေပါက္ႏုိင္ေသာပညာမရွိလွ်င္ လမ္းလြဲႏုိင္ျခင္း၏ သာဓကတစ္ခုျဖစ္၏ - ဘာသာျပန္သူ)
ကၽြန္ေတာ္၏ ၾကာၾကာ ဟဇ္ရသ္ႀကီး ေမာ္လာနာ အိလ္ယားစ္သခင္၏အခင္းေပၚရွိ စားစရာမ်ားမွာလည္း အထက္ပါအတုိင္းနီးနီးပင္ျဖစ္သည္။ ဟဇ္ရသ္ႀကီးသည္ မုန္႔တစ္ဝက္ခန္႔သာ စားတတ္သည့္ အေလ့အထရွိသည္။ ဝါေျဖၿပီးလွ်င္ မဂ္ရိဗ္နမားဇ္ကုိဦးေဆာင္၍ဖတ္သည္။ ငယ္ရြယ္စဥ္ကတည္းက မဂ္ရိဗ္ၿပီးလွ်င္ နဖိလ္ရွည္ရွည္ ဖတ္ေလ့ဖတ္ထရွိသည္။ ရမဇာန္လတြင္ အိရွာအ္အဇာန္အခ်ိန္နားထိ နဖိလ္မ်ားဖတ္ေနေလ့ရွိသည္။ ဤသုိ႔နဖိလ္မ်ားဖတ္ၿပီးေနာက္ ဗလီထဲ၌ေခတၱခါးဆန္႔သည္။ နာရီဝက္ခန္႔ လဲေလ်ာင္းၿပီး အိရွာအ္နမားဇ္အတြက္ျပင္ဆင္ၿပီး ကုိယ္တုိင္ပင္ အိရွာအ္ႏွင့္သရာဝီဟ္ကုိပါ ေရွ႕ေဆာင္၍ ဖတ္ေလ့ရွိသည္။ သရာဝီၿပီးၿပီးခ်င္းပင္ အနားယူတတ္သည္။ မည္သူႏွင့္မွ်ေတြ႕ဆုံျခင္း၊ စကားစျမည္ေျပာဆုိျခင္း မရွိေတာ့။ ဝိသိရ္နမားဇ္၏ စလာမ္လွည့္ၿပီးေနာက္ ေခါင္းအုံးေပၚေခါင္းမတင္မီပင္ အိပ္ေပ်ာ္သြားတတ္သည္ဟု အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ကၽြန္ေတာ္ကုိေျပာျပဖူးသည္။
ကၽြန္ေတာ္က အငတ္ပီပီ ရမ္ဇာန္လတြင္ သရာဝီၿပီးလွ်င္ အေၾကာ္အေလွာ္ႏွင့္သစ္သီးဝလံကေတာ့မျဖစ္မေနပါရစၿမဲ။ မိတ္ေဆြသဂၤဟမ်ားကလည္း သစ္သီးဝလံမ်ားယူလာတတ္ၿပီး အားလုံးႏွင့္ ဆုံဆည္းခ်ိန္ေလးတစ္ခုလည္း ျဖစ္သည္။
ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ေနခ်ိန္မ်ိဳးတြင္ ဟဇ္ရသ္ႀကီးသည္မလႊဲမေရွာင္သာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွင့္ အတူပါဝင္ေပးတတ္၏။ ကၽြန္ေတာ္ကအားနာ၍ မပါဝင္ႏုိင္လည္းကိစၥမရွိေၾကာင္း ေျပာျပေသာ္လည္း (၁၅)မိနစ္ (၂ဝ) မိနစ္ခန္႔ေတာ့ ပါဝင္ေပးစၿမဲျဖစ္သည္။
ဟဇ္ရသ္ႀကီးသည္ သရာဝီၿပီးအိပ္သည္။ ည(၁၂) နာရီထုိး၌ ျပန္ႏုိးလာတတ္သည္။ ထုိအခါ တပည့္တစ္ေယာက္က ဥျပဳတ္ႏွစ္လုံး ပူပူေႏြးေႏြးလာခ်ေပးေလ့ရွိသည္။ ယင္းဥျပဳတ္စားၿပီး သဟဂ်္ဂ်ဳဒ္စဖတ္ေလေတာ့သည္။ စဟ္ရီေနာက္ဆုံးအခ်ိန္တြင္ စလာမ္လွည့္ကာ စဟ္ရီစားေလ့ရွိသည္။ စဟ္ရီစားလွ်င္လည္း အခ်ိန္ကုန္ရန္မည္မွ် နီးကပ္ေနသည္ဆုိေသာ္ ညာဘက္လက္တြင္ထမင္းလုပ္ကုိ ယူရင္း တပည့္တစ္ေယာက္ကုိ ေရခပ္ခုိင္းေနရင္းကပင္ ေနာက္တပည့္တစ္ဦးအား အဇာန္ဆုိရန္ ျပင္ဆင္ခုိင္းေနသည္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ေတြ႔ခဲ့ဖူးသည္။ စဟ္ရီစားေသာက္ၿပီးရုံမွ်သာ ရွိေသးသည္။ မုအဇ္ဇင္န္သည္လည္း အေပၚေရာက္ၿပီး အဇာန္္စတင္ ေပးလုိက္ေလေတာ့၏။ စဟ္ရီတြင္လည္း မ်ားမ်ားမစားတတ္သျဖင့္ အခ်ိန္တုိတုိသာယူ၍ စားေသာက္ေလ့ရွိသည္။ အဇာန္ဆုိၿပီးေနာက္ ဖဂ်ရ္၏ပထမအခ်ိန္မွာပင္ ဂ်မာအသ္ကုိ ဦးေဆာင္ကာ နမားဇ္ဖတ္ေလ့ရွိသည္။
ရမဇာန္လတြင္ ဖဂ်ရ္ၿပီးတရားေဟာပြဲ အစီအစဥ္ထားရွိသည္။ ေမာ္လာနာယူစြဖ္ကေဟာေျပာသည္။ ဟဇ္ရသ္ႀကီးေမာ္လာနာအိလ္ယားစ္သည္ မိမိနမားဇ္ဖတ္ခဲ့ေသာ မုဆြလႅာဟ္ဂ်ာနမားဇ္ေပၚ၌ အစ္ရွ္ရားက္ အခ်ိန္အထိ ဆက္တုိက္ထုိင္ေနၿပီး ဖတ္ေနၾက ဇိကိရ္ဝဇီဖဟ္မ်ားကုိ ဖတ္ရြတ္ေနသည္။ ထုိအခ်ိန္၌ ဝတ္ႀကီးဝတ္ငယ္ ျပဳစုၾကေသာတပည့္တုိ႔မွာ အနားယူလုိက္ၾကသည္။ လုိရင္လုိသလုိ ႏုိးႏုိးၾကားၾကားလည္းရွိေနၾကသည္။ ဟဇ္ရသ္ႀကီးမွာ အိရွိရားက္နမားဇ္ဖတ္ၿပီးမွ အနားယူေလ့ရွိသည္။ သုိ႔မဟုတ္လွ်င္ ေမဝါသ္သုိ႔ျပန္မည့္ သဗ္လီးဂ္မိတ္ေဆြမ်ားအား အမွာစကားေျပာျခင္း၊ ေရာက္ရွိလာေသာ ဧည့္သည္ေတာ္မ်ားႏွင့္ စကားစျမည္ေျပာျခင္း စသည္တုိ႔ျပဳေနတတ္သည္။ ေရာက္ရွိလာေသာ ဧည့္သည္ေတာ္မ်ားကုိ အထူးတေလးတစားဆက္ဆံသည္။ အဆင့္အတန္းရွိသူကုိ သူ႔အဆင့္အတန္းႏွင့္ ထုိက္တန္သည့္ဂုဏ္ေပး၍ ဆက္ဆံေလ့ရွိသည္။ လုိအပ္ပါက တစ္ကုိယ္ေရဝဇီဖဟ္က်င့္စဥ္မ်ားကုိလည္း ေရွ႕တုိးေနာက္ဆုတ္ လုပ္ေပးလုိက္၏။
ဟဇ္ရသ္ႀကီးသည္ စုိင္္ယိဒ္မ်ိဳးႏြယ္ဝင္တုိင္းအား အထူးဂရုစုိက္ေလ့ရွိသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိပါ ထုိသူတုိ႔ကုိဂုဏ္ေပး၍ တေလးတစားဆက္ဆံရန္ အႀကိမ္ႀကိမ္မွာၾကားတတ္သည္။ ဤမွ်ႏွင့္မေတာ္ေသး။ မိမိ၏တပည့္မ်ား၊ မူရီဒ္မ်ား၌ စုိင္ယိဒ္ဆုိသူမ်ား၏ မွားယြင္းခၽြတ္ေခ်ာ္မႈမ်ားအား ဥေပကၡာျပဳေလ့ရွိသည္။ တစ္ေခါက္က ကၽြန္ေတာ္သည္ မူရီးဒ္တပည့္တစ္ေယာက္၏ကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္၍တုိင္ၾကားရာ " ေအး .. ငါလည္း သိတယ္။" ဟုဆုိၿပီး ထုိသူသည္ စုိင္ယိဒ္မ်ိဳႏြယ္မွျဖစ္ေၾကာင္းကုိ တေလးတစားေလသံျဖင့္ေျပာရာ ကၽြန္ေတာ္ဘယ္လုိမွ ျပန္မေျပာတတ္ေအာင္ ျဖစ္သြားခဲ့ရဖူးသည္။ ရမဇာန္လ၏ေန႔လည္ ေန႔ခင္းတြင္ တစ္နာရီခြဲ၊ ႏွစ္နာရီခန္႔ အနားယူေလ့ယူထရွိ၏။ ဇုဟုရ္ၿပီးတုိင္း မိမိအခန္းတြင္ထုိင္၍ ေရာက္ရွိလာေသာ ဧည့္သည္ေတာ္မ်ားႏွင့္ စကားေျပာေလ့ရွိ၏။ အဆြရ္မတုိင္မီအထိ ဧည့္သည္မ်ားႏွင့္ ထုိင္ေနတတ္သည္။ ထုိအခုိက္အတန္႔တြင္ ရမဇာန္လျမတ္ႏွင့္ပတ္သက္သည့္ သင္ခန္းစာမ်ားက်န္ရွိေနလွ်င္ သင္ေပးတတ္၏။ အဆြရ္ၿပီးမွ မဂ္ရိဗ္အထိ အသံထုတ္၍ဇိကိရ္ျပဳရင္း အခိ်န္ကုန္လြန္ေစ၏။ ရမဇာန္လ မဟုတ္ေသာရက္မ်ားတြင္ ဤဇိကိရ္အား ညသန္းေကာင္ယံခ်ိန္တြင္ ျပဳလုပ္ေလ့ရွိသည္။ သဟဂ်္ဂ်ဳဒ္ၿပီးေနာက္ နံနက္ဖဂ်ရ္နမားဇ္အခ်ိန္နားထိပင္ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ ဆရာသခင္အႀကီးအကဲမ်ားအနက္ ဟဇ္ရသ္ႀကီးတစ္ေယာက္ကုိသာ အသက္ႀကီးသည္အထိ ဇိကိရ္ကုိ အသံထုတ္၍ စြဲစြဲၿမဲၿမဲ ျပဳသြားသည္ကုိ ေတြ႔ခဲ့ရသည္။ မက်န္းမမာျဖစ္ခဲ့သည့္ႏွစ္မတုိင္မီက သပ္စ္ဗီဟ္ (၁၂)ရပ္ႏွင့္ အိစ္မိဇာသ္(အလႅာဟ္၏ဇာသ္ေတာ္ႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ဇိကိရ္)ကုိ ရမဇာန္လျမတ္တြင္ အဆြရ္ၿပီးမွ မဂရိဗ္အထိဖတ္ၿပီး ရမဇာန္မဟုတ္ေသာလတြင္ သန္းေကာင္ယံအခ်ိန္တြင္ စြဲစြဲၿမဲၿမဲ ဖတ္ေလ့ရွိသည္။
ဟဇ္ရသ္ႀကီးသည္ တတိယဟဂ်္အား ရမဇာန္လျမတ္မွစတင္၍ ခရီးထြက္ခဲ့သည္။ ေမာ္လာနာအဘုလ္ဟစံန္အလီနဒ္ဝီသခင္က ဟဇ္ရသ္ႀကီး၏အတၳဳပတၱိတြင္ ယခုကဲ့သုိ႔ေရးသားထားသည္။ ဟဇ္ရသ္ႀကီးသည္ ဟိဂ်္ရီ(၁၃၅၁)ခုႏွစ္တြင္ တတိယေျမာက္ ဟဂ်္ျပဳရန္သြားေရာက္ခဲ့သည္။ ရမဇာန္လျမတ္၏ စႏၵာလမင္းအား နိဇာမုဒၵီးန္တြင္ရွိခုိက္ ေတြ႔ျမင္ခဲ့ရသည္။ သရာဝီဟ္ကုိ ဒစ္လ္ဟီ မီးရထားဘူတာတြင္ ဟဇ္ရသ္ႀကီးကုိယ္တုိင္ ဦးေဆာင္၍ဖတ္ခဲ့သည္။ ဟဇ္ရသ္ႀကီးကုိလုိက္ပုိ႔ၾကသူတုိ႔အျပင္ ဒစ္လ္ဟီၿမိဳ႕ေန လူခပင္းတုိ႔လည္းစုမိၾကသည္။ အခ်ိဳ႕သူမ်ားသည္ မိမိတုိ႔ကိုယ္စီကုိယ္စီ ဗလီဝတ္ေက်ာင္းေတာ္တြင္ သရာဝီဖတ္ၿပီးမွ ဘူတာသုိ႔ေရာက္လာၿပီး ဟဇ္ရသ္ႀကီးႏွင့္ အတူ သရာဝီတြင္ပါဝင္ၾကျပန္ေသးသည္။ ဗလီမ်ားတြင္ေစာေစာၿပီးသြားျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ဟဇ္ရသ္ႀကီး၏ သရာဝီမွာ ဝန္စည္စလယ္မ်ားအား ေနရာတက်ထားေနရျခင္းေၾကာင့္ ေနာက္က်မွ စတင္ခဲ့ရသည္။ ဟဇ္ရသ္ႀကီးသည္ အလီးဖ္..လာ.မ္..မီမ္ ပါရဟ္မွစတင္၍ ဖတ္ေလ၏။ ရထားေနာက္က်မည္ျဖစ္ေၾကာင္း သိရွိလုိက္ရ၍ မိမိဗလီ၌ သရာဝီဖတ္သည့္နည္းတူ စိမ္ေျပနေျပဖတ္ေလေတာ့သည္။ ရထားသည္လည္း တစ္နာရီခြဲခန္႔ေနာက္က်မည္ ျဖစ္ေၾကာင္းသိရွိခဲ့ရသည္။
သဗ္လီးဂ္လုုပ္ငန္းအားအခ်ိန္မေရြး၊ ေနရာမေရြး၊ စားေနရင္းေသာက္ေနရင္း၊ အိမ္၌၊ ခရီး၌၊ ရထားဘူတာ၌၊ ရထားတြဲ၌ စသည္္ျဖင့္ သားအဖႏွစ္ဦးလုံး တစုိက္မတ္မတ္ႀကိဳးပမ္းေလ့ရွိၾကသည္။ ယေန႔တုိင္ သားျဖစ္သူ ေမာ္လာနာယူစြတ္ဖ္ကုိမီသူ ေတြ႕ဖူးျမင္ဖူးသူမ်ားရွိၾကပါလ္ိမ့္မည္။ အခ်ိန္ျပည့္ ဤအလုပ္တစ္ခုတည္းကုိသာ ေဇာက္ခ်လုပ္ခဲ့သည္။ ဟဇ္ရသ္ႀကီးေမာ္လာနာအိလ္ယားစ္သခင္သည္ အစဥ္အၿမဲ ရမဇာန္လျမတ္ႏွင့္ႀကဳံႀကိဳက္တုိင္း ဒအ္ဝသ္လုပ္ငန္းအား အထူးအေလးေပးကာ ႀကိဳးပမ္းေလ့ရွိ၏။ သဗ္လီးဂ္ဂ်မာအသ္မ်ားကုိလည္း ေမဝါသ္အစား ေနဇာမုဒၵီးန္မရ္ကဇ္သုိ႔ေခၚယူကာ ထုိမွတစ္ဆင့္ ေနရာေဒသအသီးသီးသုိ႔ ေစလႊတ္ေလ့ရွိ၏။ ဒအ္ဝသ္အလုပ္ကုိ ေနဇာမုဒၵီးန္မရ္ကဇ္တြင္ ရမဇာန္လ၌ပုိ၍ ဂရုတစိုက္ထားကာလုုပ္ကုိင္ေလ့ရွိသည္။
(အလ္မုဖီးဒ္)
