ဆရာသခင္မ်ား၏ ရမဇာန္ကုန္ဆံုးပံု

ဟဇရသ္ထာနဝီ၏ အဆိုအမိန္႔မ်ား 

ဝါေျဖခ်ိန္၌ စားစရာမ်ားကုိ ျဖစ္ႏုိင္သ၍ေလွ်ာ့စားပါ ။ သုိ႔မွသာ စဟ္ရီထမင္းကုိ ျမိန္ရည္၊ ယွက္ရည္ စားႏုိင္မည္။ 

"ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အပုိပစၥည္းေတြ - ဥပမာ သရက္သီးလုိသစ္သီးဝလံေတြကုိ သရာဟ္ဝီၿပီးမွပဲ စားတတ္တယ္။ ဒါမွနမားဇ္မွာ ေလးလံမႈမရွိဘဲဖတ္ႏုိင္မယ္။"
သရာဝီဆြလာသ္ၿပီးေနာက္ အိမ္ျပန္ေရာက္စဥ္ အမ်ိဳးမ်ားအား ကုုုုုုုရ္အာန္ထပ္မံရြတ္ဆုိျပၿပီးည (၁၂) နာရီခြဲေလာက္မွ အိပ္၏။ ႏွစ္နာရီခြဲေလာက္တြင္ စဟ္ရီအတြက္ျပန္ထသည္။ နံနက္မုိးလင္းသည္အထိ အိပ္လုိ႔မရေတာ့ေခ်။
သခင္ႀကီးမွာ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ အိပ္မေပ်ာ္ႏုိင္သည္ကတစ္ေၾကာင္း အိပ္တစ္္ခ်က္ မအိပ္တစ္ခ်က္ျဖစ္ေနသည္က တစ္ေၾကာင္း အအိပ္နည္းသည့္ အက်င့္ကအၿမဲလုိလုိ ျဖစ္ေနသည္။ ည၌ ႏွစ္နာရီခန္႔သာအိပ္္္္္္ႏုိင္ေတာ့၏။ "ငါကမအိပ္ႏုိင္ဘဲနဲ႔ အိပ္တယ္လုိ႔သာအေခၚခံေနရတယ္။ နည္းနည္းႀကိဳးစားလုိက္ရင္ ညလုံးေပါက္မအိပ္ဘဲ ေနႏုိင္မယ္" ဟုမိန္႔၏။
တစ္ေခါက္ ပုဂၢဳိလ္တစ္ဦးက "ရမဇာန္လျမတ္တြင္ က်င့္စဥ္မ်ားတုိးလုပ္ရာ၌ ၿမဲၿမဲမလုပ္ႏုိင္ျခင္းအတြက္ ဆရာ၏စကားကုိ ေသြဖည္ရာမ်ားေရာက္ေနပါသလား" ဟု ေမးရာ ေသြဖည္ရာမေရာက္၊ အေၾကာင္းမူကား အစကနဦးတည္းက ၿမဲၿမဲလုပ္မည္ဟု ရည္ရြယ္ခ်က္မရွိေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ဟဒီးဆ္ေတာ္ျမတ္တစ္ခုတြင္ နဗီတမန္ေတာ္ျမတ္ (ဆြလႅာဟုအလုိင္ေဟဝပ္စလာမ္) ကုိယ္တုိင္ပင္ ရမဇာန္လျမတ္တြင္ အမလ္က်င့္စဥ္ ပုိ၍လုုပ္ေလ့လုပ္ထရွိေၾကာင္း တင္ျပထားသည္ ဟုေျဖၾကားလုိုက္၏။

ေမာ္လဝီဆြာဟိဗ္တစ္ပါး၏ မ်က္ျမင္ျဖစ္ရပ္မ်ား 
ယခုႏွစ္ (ဟစ္ဂ်ရီ ၁၃၃၇) ခုႏွစ္တြင္ကၽြန္ေတာ္သည္ ထာနဘဝန္၌ ေနခဲ့ရ၏။ ရမဇာန္အစမွ အဆုံးအထိ သရာဝီဟ္တြင္ပါဝင္ခြင့္ရလုိက္သည္။ ဟဇ္ရသ္ထာနဝီ ကုရ္အာန္ဖတ္၏။ ဟဇ္ရသ္သည္ ကိစၥတုိင္း၌ စြႏၷသ္ကုိေလးထားေဆာင္ ရြက္သည့္အတြက္ ဟဇ္ရသ္ႏွင့္အတူဖတ္ခဲ့သည့္ သရာဟ္္ဝီအေၾကာင္း ရုုပ္လုံးေဖာ္ေရးသား လက္ဆင့္ကမ္းလုိုက္ျခင္းျဖင့္ ဖတ္္မိသူတုိင္းလုိက္နာႏုိင္ၾကမည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ပါသည္။

ဟဇ္ရသ္ထာနဝီထံ၌ အိရွာအ္အဇာန္သည္ ေနဝင္ၿပီးတစ္နာရီေလးဆယ့္ငါးမိနစ္ၾကာေညာင္းၿပီးမွ ေပး၏။ တစ္ဖန္ တစ္နာရီေစာင့္ၿပီးမွ ဂ်မာအသ္ရပ္၏။ ဖရပ္ဇ္ဆြလာသ္္မ်ားတြင္ ကိရာအသ္ရွည္ရွည္ဖတ္ေလ့မရွိ။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ဝသ္သီးနိ ႏွင့္အလမ္သရကုိင္ဖ ျဖစ္သည္။ သရာဟ္ဝီတြင္ ဖရပ္ဇ္ဆြလာသ္ထက္ အနည္းငယ္ကိရာအသ္ျမန္၏။ သုိ႔ေသာ္ အကၡရာစာလုံးတုိင္းကုိ အေသအခ်ာ ၾကားရသည္။ စာလုံးတုိင္းကုိ နားလည္ႏုိင္သည္။ အိခ္ဖာ အိဇြ္ဟာရ္ကုိုပင္ သတိထား၍ဖတ္၏။ ပထမ စစခ်င္းေန႔၌ တစ္ပါဟ္ရဟ္ခြဲဖတ္ၿပီး ေနာက္္္္္္္္္္္ပုိင္းေလွ်ာ့လာ၏။ ရုိဇာဟ္(၂၇)တြင္ ကုရ္အာန္ခသမ္သိမ္းျဖစ္သည္။ အိရွာအ္၊ သရာဝီဟ္ႏွင့္ ဝိသိရ္အတြက္ စုစုေပါင္းအခ်ိန္ တစ္နာရီခြဲ သုို႔မဟုတ္ တစ္ခါတစ္ရံ ထုိ႔ထက္ေလွ်ာ့၏။ (သရ္ဝီယဟ္) ေလးရကအသ္ၿပီးတုိင္းတြင္ ဒရူးဒ္(၂၅)ႀကိမ္ဖတ္ေလ့ရွိ၏။ တုိးတုိးဖတ္ေသာ္လည္း တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ အသံထြက္ေပၚလာတတ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္က အေၾကာင္းသိလုိ၍ ေမးရာ ဟဇ္ရသ္က... သရ္ဝီယဟ္မွာဖတ္ဖုိ႔ တိတိက်က်ဘာမွေဖာ္ျပမထားတဲ့အတြက္ ဒရူးဒ္ကုိႏွစ္သက္လုိ႔ ဒရူးဒ္ဖတ္တာပါ... (၂၅)ေခါက္ဖတ္ရတာကလည္း တစ္ဦးတစ္ေယာက္ကိစၥႀကီးငယ္ရွိေနရင္ ဒီအခ်ိန္အတြင္းေဆာင္ရြက္ႏုိင္ဖုိ႔ပါ ဟုေျဖၾကား၏။ သရာဟ္ဝီၿပီး ဒုိအာေတာင္းေလ့ေတာင္းထရွိ၏။ ထုိ႔ေနာက္ဝိသိရ္ဖတ္၏။ သရာဝီဟ္ခသမ္သိမ္းသည့္ည၌ ေန႔စဥ္လုပ္ရုိးလုုပ္စဥ္အတုိင္းပင္ ထျပန္သြား၏။ မီးလည္းပုိမထြန္း၊ အခ်ိဳမုုန္႔မ်ားေဝငွသည္ကုိလည္းမေတြ႕ရ။ က်န္သုံးရက္၏သရာဝီ၌ ပထမ တစ္ရက္တြင္ ဝဒ္ဒုဟာမွ စ၍ဖတ္၏။ ဒုတိယရက္တြင္ အလမ္သရ မွစ၍ဖတ္သည္။ တတိယရက္တြင္ အမၼာယသစာအာလူန္ မွပါရာတစ္ဝက္ခန္႔ဖတ္သည္ကုိ ေတြ႔ရ၏။

ေမာ္လာနာယဟ္ယာႏွင့္ ဟဇ္ရသ္ထာနဝီ
ဟကီမုလ္အုမၼသ္ ဟဇ္ရသ္ထာနဝီႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ဖခင္ေမာ္လာနာယဟ္ယာသည္ ေခတ္အခါတူၾကၿပီး အားမနာတမ္း ဆက္ဆံၾကရုံမက တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ ရယ္ေမာေပ်ာ္ရႊင္စရာမ်ား ေျပာေလ့ရိွၾကသူမ်ားျဖစ္သည္။ တစ္ေခါက္ ရမဇာန္လျမတ္တြင္ ကၽြန္ေတာ့္ဖခင္က ဟဇ္ရသ္ထာနဝီထံ ဧည့္သည္အျဖစ္ေရာက္ရွိသြားသည္။ ထုိအခါ ဖခင္ျဖစ္သူက ဟဇ္ရသ္ဟကီမုလ္အုမၼသ္အား... "ဝါေျဖဖုိ႔ကိစၥမွာ ဘယ္လုိမ်ားအစဥ္အလာရွိသလဲ" ဟုေမးလုိက္၏။ ဟဇ္ရသ္ထာနဝီက.. အခ်ိန္ျပည့္ၿပီး ေလး၊ ငါးမိနစ္ေလာက္ၾကာမွ ရွရဟ္ဆဒရ္( စိတ္ထဲမွာစိတ္ခ်ေလာက္တဲ့) အခ်ိန္အထိ ေစာင့္ၿပီးမွေျဖတယ္။" ဟုေျပာ၏။ အေျခအေနအရ ဧည့္သည္ေရာက္ေန၍ စားဖြယ္ေသာက္ဖြယ္မ်ားတြင္ အထူးအစီအစဥ္မ်ားကိုေတြ႔ရ၏။ ကၽြန္ေတာ့္ဖခင္သည္ နာရီကုိၾကည့္ၿပီး ေနဝင္ခ်ိန္ဇယားအရ မုိးေကာင္းကင္အေပၚေနဝင္/မဝင္ၾကည့္ၿပီး ဝင္သြားေၾကာင္းစိတ္ခ်ခ်ိန္၌ ဝါေျဖလုိုက္ရာ ဖခင္ႏွင့္အတူပါသူ တပည့္တုိ႔လည္း ဖခင္ႏွင့္အတူဝါေျဖလုိက္ၾကသည္။ ဟဇ္ရသ္ထာနဝီသည္ ႏွစ္မိနစ္ခန္႔ေစာင့္ဆုိင္းၿပီး ငါစိတ္ခ်တဲ့အခ်ိန္ေရာက္ရင္ အခင္းေပၚမွာစားစရာဘာတစ္ခုမွ် က်န္မွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး ဟုေနာက္ေျပာင္ကာ တပည့္မ်ားႏွင့္အတူဝါေျဖလုိက္ေလသည္။ သရာဝီဟ္ဖတ္ၿပီးေနာက္ ဟဇ္ရသ္ထာနဝီက ကၽြန္ေတာ့္ဖခင္အား... ေမာ္လာနာ.. စဟ္ရီအတြက္ ခင္ဗ်ားဘယ္လုိ ဆႏၵရွိသလဲ ဟုေမးရာ ဖခင္က ေနာက္ေနာက္ေျပာင္ေျပာင္ႏွင့္...  ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ရုိဇာဟ္မ်ားရလုိက္သလား၊ လြတ္မ်ားလြတ္သြားသလားလုိ႔ သံသယဝင္ေလာက္ေအာင္ စဟ္ရီအခ်ိန္ကပ္္တဲ့အထိစားတတ္တယ္ ဟုေျပာလုိုက္သည္။ (အမွန္မွာ စဟ္ရီအခ်ိန္မကုန္မီ ႏွစ္မိနစ္သုံးမိနစ္အလုိ၌ လုံးဝအစားအေသာက္ရပ္လုိက္ၾကစၿမဲျဖစ္သည္။) ထုိအခါ ဟဇ္ရသ္ထာနဝီက.. က်ဳပ္ကေတာ့ ဝါခ်ည္ခ်ိန္ထက္ တစ္နာရီေလာက္ေစာၿပီးစဟ္ရီစားတယ္ဗ် ဟုေျပာသည္။ ထုိအခါ ဖခင္က... ဒါဆုိရင္.. ခင္္ဗ်ားလည္း ကုိ႔အခ်ိန္နဲ႔ကုိယ္စားလုိက္..ကၽြန္ေတာ္လည္းကုိယ့္အခ်ိန္နဲ႔ကုိယ္စားမယ္။ တစ္ရက္ခြဲေလာက္ ရုိဇာဟ္ေစာင့္ႏုိင္စြမ္း ကၽြန္ေတာ့္မွာ မရွိဘူး ဟုက်ီစယ္လုိက္၏။ ဟဇ္ရသ္ထာနဝီက... ဒီလုိ စားၾကလုိ႔ဘယ္ျဖစ္မလဲ...စားမွေတာ့.. အတူတူတစ္ဝုိင္းတည္းစားမွုာေပါ့...တစ္ရက္ ခင္ဗ်ားကဒုကၡခံၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို လုိုက္ေလ်ာ၊ ေနာက္တစ္ရက္ ကၽြန္ေတာ္ကခင္ဗ်ားကုိလုိက္ေလ်ာမယ္ ဟုဆုိၿပီး ညိႇလုိက္ရာ ေလးဆယ့္ ငါးမိနစ္မတုိင္မီစားၿပီး နာရီဝက္ခန္႔ အလုိတြင္ဝါခ်ည္ရန္ သေဘာတူလုိက္ၾကသည္။ ဟဇ္ရသ္ထာနဝီသည္ ဝါေျဖရာ၌ လူစုလူေဝးျဖင့္ေျဖေလ့ေျဖထရွိ၏။ မဂ္ရိဗ္အၿပီး အပုိအိဗာဒသ္တုိ႔တြင္ပုိသည္ ေလ်ာ့သည္ဟူ၍ မရွိခဲ့ေခ်။ တစ္ေျပးတည္းရွိေန၏။ ေအာဝ္ဝါဘီးန္ ေျခာက္ရကအသ္အၿမဲဖတ္ေလ့ရွိ၏။ တစ္ခါတစ္ရံ ထုိင္ဖတ္၏။ ကၽြန္ေတာ္ကသိလုိ၍ေမးရာ.. မာနမဝင္ဖုိ႔အတြက္ တစ္ခါတစ္ေလထုိင္ၿပီးဖတ္တာပါဟုေျဖ၏။ ဆြလာသ္ဝတ္ျပဳေနခုိက္ ပန္ကာမဖြင့္။ ကၽြန္ေတာ္က အေၾကာင္းသိလုိ၍ေမးရာ ဟဇ္ရသ္ထာနဝီက... စိတ္က မလုိအပ္လုိ႔ ဟုေျဖ၏။ ကၽြန္ေတာ့္အျမင္တြင္ ဟဇ္ရသ္ ကုရ္အာန္ေဒါရ္(ျပန္လည္အလြတ္ဖတ္ရြတ္ျခင္း) လုပ္သည္ကုိ မျမင္ခဲ့ရ။ ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိသေလာက္ေျပာရလွ်င္ ဟဇ္ရသ္ထာနဝီသည္ ကုရ္အာန္ကုိအၿမဲၾကည့္ဖတ္ေလ့ရွိ၏။ ကုရ္အာန္ ကၽြမ္းကၽြမ္း က်င္က်င္ က်က္မွတ္ထားသူလည္းျဖစ္၏။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဟဇ္ရသ္ထာနဝီႏွင့္ ကာရီအဗ္ဒုလ္ခါလစ္က္ဆြာဟိဗ္တုိ႔ထက္ ကုရ္အာန္ကုိမွတ္မိသူ ေနာက္ထပ္မေတြ႕ခဲ့ရေတာ့ပါ။ 

မုဟမၼဒ္ယအ္ကူးဗ္ (မဟ္မူဒီ)