(စာရႈသူ အစၥလာမ္သာသနာ၀င္တုိင္း တမန္ေတာ္ မုဟမၼဒ္၏ အမည္နာမေတာ္ကုိ ေတြ႔တုိင္း (စြလ္လလ္လားဟု အလုိင္းဟိ ၀စလ္လမ္) ထည့္ဖတ္ရန္ မမေ့ပါႏွင့္။)
ကၽြႏု္ပ္တို႔၏ ကမၻာေလာကႀကီးတြင္ သက္ရွိသတၱ၀ါေပါင္း ေျမာက္ျမားစြာ ရွင္ သန္ သြားလာ ေနထိုင္လ်က္ ရွိသည္။ ၄င္းသတၱ၀ါမ်ားကို ေယဘုယ်အားျဖင့္ ႏွစ္မ်ဳိးခြဲျခားႏုိင္သည္။ တစ္မ်ဳိးမွာ လူျဖစ္၍ ေနာက္တစ္မ်ဳိးမွာ တိရိစၧာန္ ျဖစ္ သည္။ တိရိစၧာန္တို႔၏ဘ၀သည္ ႐ိုးရွင္းသည္။ ၄င္းတို႔ စားဖို႔ေသာက္ဖို႔ အတြက္ သဘာ၀က သူ႔အစီစဥ္ႏွင့္သူ ဖန္တီးေပးၿပီးျဖစ္သည္။ အခ်ိန္တန္လွ်င္ မိတ္လိုက္မည္။ သားေမြးမည္။ ၿပီးေနာက္ ေသမည္။ တိရိစၧာန္တို႔၏ ဦးေႏွာက္သည္တိုးတက္ရာ တိုးတက္ေၾကာင္း တီထြင္ႀကံဆ ဖန္တီးႏုိင္မႈ မရွိေခ်။ ထို႔ေၾကာင့္ ပင္ ကမၻာဦးအစက ပ်ားအံု၊ ငွက္သိုက္၊ ပင့္ကူအိမ္တို႔ႏွင့္ ယေန႔ ပ်ားအံု၊ ငွက္သိုက္၊ ပင့္ကူအိမ္တို႔မွာ တစ္ထပ္တည္းျဖစ္သည္။
လူကား ထိုသို႔မဟုတ္ေပ။ လူသည္ၿပီးျပည့္စံုေသာ ဖြဲ႕စည္းတည္ေဆာက္ ပံုကို ရရွိထားသည့္ သတၱ၀ါျဖစ္သည္။ တုိးတက္ တီထြင္ ႀကံဆႏုိင္သည့္ မွတ္ ဥာဏ္မ်ဳိး ရွိသည္။ မိမိဘ၀ကို မိမိအလိုက် ဖန္တီးႏုိင္သည္။ ပတ္၀န္းက်င္ႏွင့္ အသိုင္းအ၀ိုင္းဖြဲ႕ကာ ေနထိုင္ရသည္။ ထိုအခါ လူတို႔၏ဘ၀တြင္ အေျခအေန ေပါင္း ေျမာက္ျမားစြာ ရွိလာသည္။ ပညာရွာျခင္း၊ စီးပြားလုပ္ျခင္း၊ ၀မ္းစာရွာေဖြ ျခင္း၊ အိမ္ေထာင္ျပဳျခင္း၊ သားသမီးျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ျခင္း၊ တိုင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္ မင္းလုပ္ျခင္း၊ လုပ္ငန္းရွင္ျဖစ္ျခင္း၊ လက္ေအာက္ခံျဖစ္ျခင္း၊ မိဘ၀တၱရား၊ ခင္ပြန္း ဇနီးသည္၀တၱရား၊ သားသမီး၀တၱရား၊ ေသဆံုးကြယ္လြန္ျခင္း အေမြခြဲ ေ၀ျခင္း အစရွိသျဖင့္ အေျခအေနတိုင္း လူသားတို႔ ျဖတ္သန္းရမည္။ အေျခ အေနတိုင္းတြင္ အေကာင္းအဆိုး ဒြန္တြဲေနသည္။ အေကာင္းျပဳလိုကလည္း ျပဳ ႏုိင္သလို အဆိုးျပဳလိုကလည္း ျပဳႏုိင္၏။ လူသားထံမွ လုပ္ရပ္ေကာင္းမ်ား မ်ား ေသာအားျဖင့္ ေပၚေပါက္ေစရန္ ၿပီးျပည့္စံုသည့္ အထိန္းအကြပ္တစ္ခု လိုအပ္ လာသည္။ ဤသည္ကာ; ကိုးကြယ္ယုံၾကည္ရာ သာသနာပင္ ျဖစ္သည္။ လူအခ်င္းခ်င္း ထိန္းကြပ္မႈထက္ သာသနာ၏ထိန္းကြပ္မႈက ပို၍ အဆေပါင္းမ်ားစြာ ထိေရာက္ပါ သည္။ အေျခအေနေပါင္း ေျမာက္ျမားစြာကို ျဖတ္သန္းရမည့္ လူသားအတြက္ အေျခအေနတိုင္းကို ညႊန္ၾကားျပသထားေသာ သာသနာတစ္ခု မရွိမျဖစ္ လိုအပ္လာေပသည္။
သာသနာႏွင့္ ကိုးကြယ္ယံုၾကည္မႈ
ကမၻာေပၚ၌ ကိုးကြယ္ယံုၾကည္မႈေပါင္း ေျမာက္ျမားစြာ ရွိသည္။ သို႔ေသာ္ သာသနာဟူ၍ တစ္ခုသာရွိသည္။ ကိုးကြယ္ယံုၾကည္မႈတိုင္းသည္ သာသနာ မျဖစ္ႏုိင္ေပ။ သာသနာဟု ေခၚဆိုႏုိင္ဖို႔အတြက္ စည္းကမ္းခ်က္အခ်ဳိ႕ ရွိသည္။ ကိုးကြယ္ယံုၾကည္မႈသည္ လူသားအား တရားသေဘာကိုသာ ျပသသည္။ သာသနာသည္ ကိုးကြယ္ယံုၾကည္မႈကိုသာမက လူသားအား ေမြးသည္မွေသသည္ အထိ ျဖတ္သန္းရမည့္ အေျခအေနအရပ္ရပ္တိုင္းကို သင္ၾကားျပသထားသည္။ ကိုးကြယ္ယံုၾကည္မႈသည္ ေနရာေဒသ လူမ်ဳိးစုတစ္ခု လူပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးအား အေၾကာင္းခံ၍ ေပၚေပါက္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ သာသနာဟူသည္ ဖန္ဆင္းရွင္မွ ေလာကတစ္ခုလံုးကို ရည္ရြယ္၍ သတ္မွတ္ျပဌာန္းထားျခင္း ျဖစ္သည္။ ကိုးကြယ္ယံုၾကည္မႈတိုင္းသည္ လူပုဂၢိဳလ္တစ္ဦး၏ ဖန္တီးမႈ ျဖစ္သည္။ သာသနာသည္ ထာ၀ရ ဖန္ဆင္းရွင္၏ ဖန္တီးမႈျဖစ္သည္။
(ယေန႔ လူသားသည္ ကြန္ပ်ဴတာကို တီထြင္ထားသည္။ ကြန္ပ်ဴတာကို ထိန္းခ်ဳပ္ဖို႔အတြက္ လူသားတစ္ေယာက္ အၿမဲရွိေနဖို႔ လိုအပ္သည္။ သို႔မဟုတ္ ဘဲ ကြန္ပ်ဴတာ၌ရွိေသာ ေဆာ့ဖ္၀ဲမ်ားကဲ့သို႔ ေဆာဖ့္၀ဲအသစ္တစ္ခုကိုထည့္ကာ ၄င္းေဆာဖ့္၀ဲက လူ၏ မည္သည့္လမ္းညႊန္ခ်က္မွမပါဘဲ ပြင့္ရာမွ ပိတ္သည္ (ပလတ္ျဖဳတ္သည္) အထိ စြမ္းေဆာင္ႏုိင္မည္လား။ လံုး၀မျဖစ္ႏုိင္ပါ။ ထိုနည္းတူ ကမၻာေလာကႀကီးကို ကြန္ပ်ဴတာဟု သေဘာထားၾကည့္ပါ။ ကမၻာေလာက အတြင္း၌ ရွိေနေသာ လူသားတစ္ဦးက ကမၻာႀကီး၏ ျဖစ္ပ်က္မႈအားလံုးကို အတြင္းထဲမွ ထိန္းခ်ဳပ္ႏုိင္မည္လား။ မထိန္းခ်ဳပ္ႏုိင္ပါ။ ကမၻာႀကီးကို ထိန္းခ်ဳပ္ ထားေသာ လူသားမဟုတ္သည့္ ထာ၀ရ ဖန္ဆင္းရွင္တစ္ပါး ရွိကိုရွိရမည္။ ထို ဖန္ဆင္းရွင္သည္ လူတို႔ကို ဆံုးမသြန္သင္ဖို႔အတြက္ လူအသြင္ေဆာင္ၿပီး ေလာကထဲသို႔ လာခဲ့သည္ဆိုသည္မွာလည္း ယုတၱိမရွိေပ။ လူသားထဲက လူ တစ္ဦးကို ေရြးခ်ယ္၍ ဖန္ဆင္းရွင္၏ ကိုယ္စားလွယ္အျဖစ္ သတ္မွတ္ျခင္းသာ လွ်င္ ျဖစ္ႏုိင္ေပသည္။)
အစၥလာမ္သာသနာ
ကမၻာေပၚရွိ ကိုးကြယ္ရာဘာသာမ်ားသည္ ၄င္းဘာသာကို ဦးေဆာင္ပို႔ခ် သူတို႔အား အစြဲျပဳ၍ မွည့္ေခၚၾက၏။ ခရစ္ယာန္ဘာသာသည္ ေဂ်ဆပ္ခရစ္ ေတာ္ကို အစြဲျပဳ၍လည္းေကာင္း၊ ဗုဒၶဘာသာသည္ ေဂါတမဗုဒၶဘုရားရွင္အား အစြဲျပဳ၍လည္းေကာင္း ေခၚေ၀ၚၾက၏။
သို႔ရာတြင္ အစၥလာမ္သာသနာကား ဤသို႔မဟုတ္ေပ။ အစၥလာမ္၏အဓိ ပၸါယ္မွာ `က်ဳိးႏြံျခင္း၊ အမိန္႔နာခံျခင္း´ဟု ျဖစ္သည္။ တစ္ပါးတည္းေသာ ဖန္ ဆင္းရွင္က စၾက၀ဠာတစ္ခုလံုးကို ရည္ရြယ္၍ မွည့္ေခၚထားျခင္းျဖစ္သည္။ အလိုသေဘာမွာ ေလာကတြင္ ရွိေသာ အရာအားလံုးသည္ ဖန္ဆင္းရွင္၏ အမိန္႔ကို နာခံလ်က္ရွိသည္။ ကမၻာဦးအစမွ ယေန႔တိုင္ ေနသည္ အေရွ႕အရပ္မွ ထြက္၍ အေနာက္အရပ္သို႔ ၀င္သည္။ တစ္ခါဖူးမွ အေျပာင္းအလဲ မျဖစ္ခဲ့ေပ။ သရက္ပင္သည္ သရက္သီးကိုသာ သီးေစႏုိင္သည္ ဗူးပင္သည္ ဗူးသီးကိုသာ သီးေစႏုိင္သည္။ သရက္ပင္မွ ဗူးသီးသီး၍ ဗူးပင္မွ သရက္သီးသီးသည္ဟူ၍ မရွိခဲ့ေပ။ စသျဖင့္ ေလာက၏ အရာအားလံုးသည္ ဖန္ဆင္းရွင္၏ ပံုစံုခ် သတ္မွတ္မႈအတြင္း၌သာ အမိန္႔နာခံလ်က္ရွိသည္။ သို႔ရာတြင္ ဖန္ဆင္းရွင္ သည္ လူသားကို အမိန္႔နာခံႏုိင္သည့္ အရည္အခ်င္းႏွင့္ အမိန္႔ဖီဆန္ႏုိင္သည့္ အရည္အခ်င္းကိုပါ ထည့္သြင္းထားသည္။ ၄င္းအနက္မွ ဖန္ဆင္းရွင္၏ အမိန္႔ နာခံသူမ်ားသည္ အစၥလာမ္သာသနာ၀င္မ်ား ျဖစ္ၾကၿပီး ၄င္းတို႔ကို `မုစ္လင္မ္´ အမိန္႔နာခံသူဟု ေခၚဆိုေပသည္။
အခ်ဳိ႕က အစၥလာမ္သာသနာသည္ တမန္ေတာ္ မုဟမၼဒ္၏သာသနာဟု ထင္ေနၾကသည္။ တမန္ေတာ္ မုဟမၼဒ္မတိုင္မီ ကမၻာဦးအစကတည္းက အစၥလာမ္သာသနာသည္ ရွိႏွင့္ၿပီးျဖစ္သည္။ တမန္ေတာ္မုဟမၼဒ္ မတိုင္ခင္က တည္းက ေျမာက္ျမားစြာေသာ တမန္ေတာ္မ်ားလည္း ပြင့္ခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္။ တမန္ေတာ္မုဟမၼဒ္သည္ အစၥလာမ္သာသနာေတာ္အား တစ္ေက်ာ့တစ္ဖန္ ဆန္း သစ္ေစခဲ့သူ၊ ဖန္ဆင္းရွင္၏ ေနာက္ဆံုးက်မ္းစာျဖစ္ေသာ `ကုရ္အာန္က်မ္း´ကိုရွင္းျပေပးခဲ့သူျဖစ္သည္။
အျခားေသာ ဘာသာတရားမ်ားသည္ ကိုးကြယ္မႈပိုင္း၌သာ ျပည့္၀စံုလင္ ၿပီး က်န္သည့္ က႑မ်ားတြင္ အေပၚယံမွ်သာ `မခိုးရ၊ မ၀ွက္ရ၊ မလိမ္ရ၊ ကာ ေမသုမိစၧာကံ မက်ဴးလြန္ရဟု ဆံုးမထားသည္။ အစၥလာမ္ကား ဤသို႔မဟုတ္။ ကိုးကြယ္ယံုၾကည္မႈ တစ္ခုတည္းကိုသာ အဓိကထားသည့္ သာသနာမဟုတ္ ေပ။ လူတစ္ေယာက္ ေမြးရာမွ ေသသည္အထိ ရင္ဆိုင္ႀကံဳေတြ႕ရမည့္ အေျခ အေနတိုင္း၌ အေသးစိတ္ သင္ၾကားျပသမႈမ်ား ရွိသည္။ အေပါ့ အေလးသြား သည့္က အစ သန္႔ရွင္းစင္ၾကယ္မႈကို ရယူတဲ့ပံုစံ၊ လူမႈဆက္ဆံေရး၊ တစ္ဦးႏွင့္ တစ္ဦး နစ္နာမႈ မျဖစ္ေစေသာ စီးပြားေရးစနစ္၊ စနစ္က်ေသာ လက္ထပ္ ထိမ္းျမားမႈ၊ ကြာရွင္းမႈ၊ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံမႈ၊ ၀တၱရားမ်ား၊ သားသမီးျပဳစုပ်ဳိး ေထာင္မႈ၊ ေသဆံုးသည့္အခါ အေမြခြဲေ၀မႈအေသးစိတ္၊ တိုင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္မႈ၊ တရားစီရင္မႈ အစရွိသည့္က႑အားလံုး၏ စည္းမ်ဥ္း၊ ဥပေဒမ်ား၊ ကုရ္အာန္ က်မ္းစာတြင္ ခ်မွတ္ ျပဌာန္းေပးထားသည္။ ဤသည္သာမက လူသားတစ္ဦး ခ်င္းအေပၚ မျပဳမေနရတာ၀န္အျဖစ္ နမားဇ္၀တ္ျပဳမႈ (အမိန္႔နာခံမႈ၏သ႐ုပ္)၊ ႐ိုဇဟ္ဥပုသ္သီလ (စိတ္အလိုရမက္မ်ားအား ခ်ဳိးႏွိမ္မႈ၏ သ႐ုပ္)၊ ဇကားသ္ (လူသားခ်င္း စာနာေထာက္ထားမႈ၏ သ႐ုပ္)၊ ဟဂ်္ (စည္းလံုးညီညြတ္မႈ၏ သ႐ုပ္) တို႔ကိုလည္း သတ္မွတ္ေပးထားသည္။ ၄င္းတို႔ႏွင့္ပတ္သက္၍ ေရွ႕တြင္ အေသးစိတ္ ရွင္းပါမည္။
ထို႔ျပင္ အစၥလာမ္သည္ မေကာင္းမႈကို တားျမစ္႐ုံမက မေကာင္းမႈကို ႀကိဳ တင္ေရွာင္ရွားႏုိင္မည့္ နည္းလမ္းမ်ားကိုပါ ညႊန္ၾကားထားသည္။ ဥပမာ- ကာ ေမသုမိစၧာကံကို တားျမစ္႐ုံမကဘဲ ကာေမသုမိစၧာကံကို မျဖစ္ေပၚေစႏုိင္ရန္ အမ်ဳိးသမီးမ်ားအား လံုၿခဳံစြာ ၀တ္စားဆင္ယင္ေစျခင္း၊ သူစိမ္းအမ်ဳိးသား အမ်ဳိး သမီးတို႔၏ ဆက္ဆံမႈမ်ားတြင္ စည္းေဘာင္မ်ား သတ္မွတ္ထားျခင္း ေနကာဟ္ ဟူသည့္ ခိုင္မာျပတ္သားသည့္ လက္ထပ္ဥပေဒကို ခ်မွတ္ေပးျခင္း ကာေမသု မိစၧာ က်ဴးလြန္သူမ်ားကို ျပင္းထန္စြာ အေရးယူျခင္းတို႔ကိုပါ ညႊန္ၾကားထား သည္။
အစၥလာမ္တြင္သာသနာပိုင္ ဘုန္းႀကီးဟူ၍ မရွိပါ။ အစၥလာမ္သာသနာကို လြန္ခဲ့သည့္ႏွစ္ေပါင္း ၁၄၀၀ ကတည္းက တမန္ေတာ္မုဟမၼဒ္က ၿပီးျပည့္စံုစြာ သင္ၾကာေပးခဲ့ၿပီး ျဖစ္သည္။ ေခတ္တိုင္း အခါတိုင္းႏွင့္ ကိုက္ညီသည့္ ကုရ္အာန္က်မ္းစာကိုလည္း ရရွိထားၿပီးျဖစ္သည္။ မည္သည့္သာသနာပိုင္မွ် ခန္႔ အပ္စရာ သာသနာကို ထပ္မံ မြန္းမံစရာ မလိုေတာ့ေပ။ အစၥလာမ္သည္ လူသားတုိင္း၌ တန္းတူညီသည့္ ဂုဏ္သိကၡာကို ခ်ီးျမႇင့္ထားသည္။ လူသား အခ်င္းခ်င္း ပင္ကိုယ္ပီဇအရ တစ္ဦးက ျမင့္ျမတ္သည္။ တစ္ဦးက နိမ့္က်သည္ ဟူ၍ မရွိပါ။ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ ပြားမ်ားသူသာလွ်င္ ျမင့္ျမတ္သည္။ အစၥလာမ္ သည္ လူအခ်င္းခ်င္း ကိုးကြယ္ရန္၊ ဦးခ်ရန္ အမိန္႔မေပးထားပါ။ ေကာင္းျမတ္ ေသာသူ၊ သစၥာသမာဓိရွိသူတို႔အား မိမိိကုိယ္တိုင္ ရွာေဖြဆံုးျဖတ္၍ ခ်ဥ္းကပ္ရန္ သာ ညႊန္ၾကားထားသည္။ သူေတာ္စင္ သူေတာ္ေကာင္းျဖစ္ရန္ လူတိုင္း၌ တန္းတူအခြင့္အေရး ရွိသည္။ သာသနာ့ေဘာင္ဟူ၍ မရွိပါ။ လူတိုင္းလူတိုင္း ပံုမွန္ ေနထိုင္သြားလာရင္း ၀လီ (အလႅာဟ္အခ်စ္ေတာ္) သူေတာ္စင္ ျဖစ္ႏုိင္ ေပသည္။ လူတန္းစားတစ္ခုအား ဘုန္းေတာ္ႀကီးဟု သတ္မွတ္၍ ၄င္းတို႔အား ေပးကမ္းေကၽြးေမြးျခင္း၊ ကိုးကြယ္ရွိခိုးျခင္းကို ခြင့္မျပဳထားပါ။ လူတိုင္းလူတိုင္း ကိုယ့္၀မ္းေရးအတြက္ ကိုယ္တိုင္ ရွာေဖြစားေသာက္္ရမည္။ တမန္ေတာ္မုဟမၼဒ္ ကိုယ္တိုင္လည္း ၀မ္းစာရွာေဖြမႈ လုပ္ငန္းမ်ားကို ေဆာင္ရြက္ လုပ္ကိုင္ခဲ့သည္။
အခ်ဳိ႕က ေမာ္လ၀ီမ်ား၊ အကႌ်အရွည္၀တ္သူမ်ားကို အစၥလာမ္သာသနာ ၏ဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ားဟု ထင္ၾကသည္။ ေဆးပညာသင္ၾကားသူမ်ားကို ဆရာ ၀န္ဟုေခၚသကဲ့သို႔၊ နည္းပညာသင္ၾကားသူမ်ားကို အင္ဂ်င္နီယာဟု ေခၚသကဲ့ သို႔၊ ၄င္းတုိ႔သည္လည္း ဘာသာေရးပညာရပ္တို႔အား သင္ၾကားထားသူမ်ားသာ ျဖစ္ၾကသည္။ ၄င္း တို႔အား ဘာသာေရးအလုပ္မ်ားသာ လုပ္ရမည္ဟုလည္း အစၥလာမ္က မသတ္ မွတ္ထားပါ။ ၄င္းတို႔ကိုသာ ရွိခိုးပူေဇာ္ရမည္ဟူ၍လည္း မေျပာထားပါ။ ၄င္းတို႔ ကိုယ္တိုင္လည္း လူသာမာန္ကဲ့သို႔ လြတ္လပ္စြာ ေနထိုင္ႏုိင္သည္။ သို႔ရာတြင္ ၄င္းတို႔သည္ ဘာသာေရးပညာရပ္မ်ားအား အခ်ိန္ေပး သင္ၾကားထားသူမ်ား ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ၀တ္ျပဳမႈမ်ား၊ ဘာသာေရးကိစၥမ်ားတြင္ ၄င္းတို႔အား ဦးစီး ဦးရြက္ေစျခင္းျဖစ္သည္။ ဤသည္ကိုၾကည့္ၿပီး ၄င္းတို႔အား အစၥလာမ္သာသနာ ၏ ဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ား၊ ဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္မ်ားဟု မေခၚဆို၀ံ့ေပ။ အစၥလာမ္ဘာသာေရး ပညာရွင္မ်ားဟုသာ ေခၚဆိုထိုက္သည္။ ဥပမာအားျဖင့္ ေန႔စဥ္၀တ္ျပဳရာတြင္ ၄င္းတို႔အား ေရွ႕ေဆာင္မႈမျပဳေစဘဲ ဘာသာေရးအတန္ အသင့္သာ နားလည္ေသာ လူသာမန္တစ္ဦး ေရွ႕ေဆာင္ ၀တ္ျပဳခဲ့လွ်င္လည္း ၀တ္ျပဳမႈ အထေျမာက္သည္။ သို႔ေသာ္ ၄င္းတို႔အား ေရွ႕ေဆာင္မႈျပဳျခင္းျဖင့္ ပို၍ တိက်မွန္ကန္ႏုိင္ေပသည္။
အစၥလာမ္သာသနာေတာ္၏ ကိုးကြယ္ယံုၾကည္မႈ
အစၥလာမ္သာသနာ၏ ကိုးကြယ္ယံုၾကည္မႈသည္ ႐ိုးရွင္း၍ လူတို႔အဖို႔ နား လည္ရလြယ္သည္။ ဤသည္မက လူ၏ဂုဏ္သိကၡာကိုပါ ျမႇင့္တင္ေပးထား သည္ဟု ဆိုရေပမည္။ အစၥလာမ္သာသနာေတာ္၏ အေျခခံၾကေသာ ယံုၾကည္ မႈ (၃) ခုသာ ရွိသည္။ (၁) အလႅာဟ္အရွင္ (၂) တမန္ေတာ္မုဟမၼဒ္ (၃) ကုရ္အာန္က်မ္း ဟူ၍ျဖစ္သည္။
အလႅာဟ္အရွင္ျမတ္
အလႅာဟ္အရွင္ျမတ္မွအပ မည္သူတစ္ဦးတစ္ ေယာက္ကိုမွ် ဦးညြတ္ျခင္း၊ ဦးခ်ျခင္း ခြင့္မျပဳထားေပ။ အလႅာဟ္အရွင္ျမတ္ သည္သာလွ်င္ တစ္ပါးတည္းေသာ ဖန္ဆင္းရွင္ျဖစ္သည္။ စၾက၀ဠာအားလံုး လႈပ္ရွားလည္ပတ္မႈသည္ အလႅာဟ္အရွင္ျမတ္၏ ထိန္း ခ်ဳပ္မႈေအာက္၌ ရွိသည္။ အစၥလာမ္သာသနာ၀င္တို႔အဖို႔ ကိုးကြယ္ရာအရွင္ တစ္ပါးတည္းသာ ရွိသည္။ အလႅာဟ္အရွင္ျမတ္အလ်င္ မည္သည့္အရွင္သခင္ မွ် မရွိသလို ေနာက္ပိုင္းတြင္လည္း ေပၚေပါက္ႏုိင္ျခင္း လံုး၀မရွိ။ အလႅာဟ္ အရွင္ျမတ္ႏွင့္ ဂုဏ္ရည္တူသူ ဟူ၍လည္း မရွိပါ။ အလႅာဟ္အရွင္ျမတ္သည္ လူသား၏အသြင္သ႑ာန္ႏွင့္ တည္ရွိေနျခင္းလည္း မဟုတ္ပါ။ တစ္မူထူးျခား ေသာ အသြင္ျဖင့္ ရွိေနသည္။ ကၽြႏု္ပ္တို႔၏ သိမ္ႏုပ္လွသည့္ ေလာကီမ်က္စိျဖင့္ အလႅာဟ္အရွင္ျမတ္အား ေတြ႕ျမင္ႏုိင္စြမ္း မရွိပါ။ ေသဆံုးကြယ္လြန္ၿပီးေနာက္ ကမၻာ့တရားခြင္ေန႔တြင္ အလႅာဟ္အရွင္အား မုခ် ဖူးေမွ်ာ္ခြင့္ ရရွိမည္။
အစၥလာမ္သာသနာ၀င္တို႔သည္ သန္႔ရွင္းစင္ၾကယ္ေသာ ကိုးကြယ္မႈကို ပိုင္ဆိုင္ထားသည္။ မိမိတို႔၏ နဖူးေျမခဦးခ်ျခင္းကို ဖန္ဆင္းရွင္တစ္ပါးတည္း အတြက္သာလွ်င္ သန္႔သန္႔ေလး ထားရွိသည္။ ေတြ႕ကရာအရာတိုင္းကို မဦးခ် ပါ။ အစၥလာမ္သည္ ႐ုပ္တုမ်ားျပဳလုပ္ျခင္းကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ တားျမစ္ထား သည္။ ဖန္ဆင္းရွင္ရွိေနၿပီဆိုမွျဖင့္ ႐ုပ္တုမွာ အဘယ္ေၾကာင့္ လိုအပ္မည္နည္း။ စင္စစ္ ႐ုပ္တုမ်ားသည္ လူတို႔၏ ပေယာဂမ်ားျဖင့္ မကင္းေပ။ လူတိုင္းတြင္ လူမ်ဳိးစြဲ ရွိၾကသည္။ တ႐ုတ္လူမ်ဳိးသည္ ၄င္းတို႔ကိုးကြယ္ရာ႐ုပ္တုကို တရုတ္ မ်က္ႏွာေပါက္ႏွင့္တူေအာင္ ျပလုပ္မည္။ အိႏိၵယလူမ်ဳိးကလည္း ၄င္းတို႔အိႏိၵယ မ်က္ႏွာေပါက္ႏွင့္တူေအာင္ ျပဳလုပ္မည္။ ျမန္မာလူမ်ဳိးကလည္း ျမန္မာ႐ုပ္ႏွင့္ တူေအာင္ လုပ္မည္။ မည္သည့္႐ုပ္တုက အစစ္နည္း။ အလႅာဟ္အရွင္သည္ ေလာကႀကီးတစ္ခုလံုး၏ ျဖစ္ပ်က္မႈအားလံုးကို သိရွိေနသည္။ ကၽြႏု္ပ္တို႔ ေကာင္းမႈလုပ္သည္ျဖစ္ေစ၊ မေကာင္းမႈျပဳသည္ျဖစ္ေစ အလႅာဟ္အရွင္ ေတြ႕ ေန ျမင္ေနသည္။ ကၽြႏု္ပ္တို႔၏ဆုေတာင္းသံမ်ားကိုလည္း အလႅာဟ္အရွင္ ၾကား ေနသည္။ အစၥလာမ္သာသနာ၀င္မ်ားအဖို႔ အလႅာဟ္အရွင္ျမတ္ႏွင့္ ဆက္သြယ္ ရာ၌ မည္သည့္ၾကားခံျခင္းမွ မလိုအပ္ေတာ့ေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ အစၥလာမ္ သာသနာ၀င္တို႔၏ ဗလီ၀တ္ေက်ာင္းမ်ားကို ၾကည့္လွ်င္ သာမန္အခန္းတစ္ခု သာ ျဖစ္သည္ကို ေတြ႔ရမည္။ မည္သည့္ ကိုးကြယ္ခံ တန္ဆာပလာမ်ား လံုး၀ မရွိေပ။ အစၥလာမ္သာသနာသည္ ကုိးကြယ္မႈႏွင့္ ရုိေသမႈ အခန္းက႑ကုိ ခဲြျခားထားသည္။ ကုိးကြယ္မႈသည္ တစ္ပါးတည္းေသာ ဖန္ဆင္းရွင္အတြက္သာ ျဖစ္သည္။ က်န္လူသားအားလုံးသည္ ရုိေသမႈ၏ေခါင္းစဥ္ေအာက္တြင္ ရွိသည္။
လူႀကီး မိဘ ဆရာသမား သူေတာ္စင္ သူေတာ္ျမတ္တုိ႔အား ရုိေသေလးစားရမည္။ ဂုဏ္ေပးရမည္။ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ရမည္။ အထူးသျဖင့္
မိဘႏွင့္ပတ္သက္သည့္က႑မ်ား ကုရ္အာန္က်မ္းျမတ္တြင္ အေလးေပးတင္ျပ
ထားသည္။ သုိ႔ေသာ္ ၄င္းတုိ႔အား ကုိးကြယ္ခံကဲ့သုိ႔ ျပဳမူဆက္ဆံျခင္းကုိ အစၥလာမ္က လုံး၀တားထားသည္။ အခ်ဳိ႕ဘာသာမ်ားတြင္ ကုိးကြယ္မႈႏွင့္ ရုိေသမႈကုိ ေရာယွက္ထားသျဖင့္ ဘုရားတု ဘုရားေယာင္မ်ား လူလူခ်င္း အစဲြထား ကုိးကြယ္မႈမ်ား တစ္ေန႔တျခား ေပါမ်ားလွ်က္ရွိသည္။ ပမာေဆာင္ရေသာ္ အသင္သည္ လူတစ္ေယာက္ထံမွ ေငြ ၁၀ သိန္းေခ်းသည္။
၄င္းအား အေၾကြးျပန္မဆပ္ဘဲ ရွိခုိးပူေဇာ္ကန္ေတာ့ေနလုိ႔ အေၾကြးေက်သြားမည္လား။ ၄င္းႏွင့္ပတ္သက္သည့္ အသင့္၏ ၀တၱရားမွာ အေၾကြးဆက္ျခင္းသာလွ်င္ ျဖစ္ေပသည္။ မိဘသည္လည္း အနႏၱ ေက်းဇူးရွင္ပင္။ မိဘကုိ ထုိင္ရွိခုိး ကန္ေတာ့ေနလုိ႔ ေက်းဇူးဆပ္ရာမက်ေပ။ မိဘကုိ ခ်ဳိသာစြာ စကားေျပာဆုိျခင္း ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႔စြာဆက္ဆံျခင္း ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ျခင္း ခ်စ္ခင္ယုယျခင္းတုိ႔ကုိ ျပဳျခင္းျဖင့္ ေက်းဇူးဆပ္ရမည္။ ကုရ္အာန္က ဤကဲ့သုိ႔ ေက်းဇူးဆပ္ရန္သာ ညႊန္ၾကားထားသည္။
ဤေနရာတြင္ ေမးခြန္းတစ္ခုရွိသည္။ တစ္ကမၻာလံုးရွိ အစၥလာမ္သာသ နာ၀င္မ်ားသည္ မကၠဟ္ၿမိဳ႕ရွိ ကအ္ဗဟ္၀တ္ေက်ာင္းရွိရာ အရပ္ကိုသာလွည့္၍ ဦးခ်ေနၾကသည္။ ရည္ရြယ္ခ်က္ (၂) ခုေၾကာင့္သာ ျဖစ္သည္။ ပထမအခ်က္က တစ္ကမၻာလံုးရွိ အစၥလာမ္သာသနာ၀င္အားလံုး တစ္ေျပးညီျဖစ္ေစရန္ ဖန္ဆင္းရွင္၏အမိန္႔ျဖင့္ ေနရာတစ္ခု သတ္မွတ္ထားျခင္း ျဖစ္သည္။ ဒုတိယအခ်က္က ၄င္းေက်ာင္းေတာ္၏ အေပၚတည့္တည့္ ေကာင္းကင္တြင္ အလႅာဟ္အရွင္ျမတ္ စံျမန္းရာ ပလႅင္ေတာ္ရွိသည္။ ၄င္းပလႅင္မွ အလႅာဟ္အရွင္ျမတ္၏ လူတို႔မျမင္ႏုိင္ေသာေရာင္ျခည္ေတာ္မ်ားသည္ ေအာက္တည့္တည့္တြင္ရွိေသာကအ္ဗဟ္ေက်ာင္းေတာ္သို႔သက္ေရာက္ေနသည္။ ဤသည္ကိုအေၾကာင္းျပဳ၍ ၄င္းအရပ္သို႔လွည့္၍ ဦးခ်ျခင္းျဖစ္သည္။ ကအ္ဗဟ္ေက်ာင္းေတာ္သည္ သာမန္အုတ္ျဖင့္ ျပဳလုပ္ ထားေသာ အေဆာက္အဦးတစ္ခုသာ ျဖစ္သည္။ ၄င္းေက်ာင္းေတာ္သည္
သမိုင္းေၾကာင္းအရ ထြဋ္ျမတ္မႈရွိေသာ္လည္း ကိုးကြယ္ယံုၾကည္မႈ၌ မည္သို႔မွ် မပတ္သက္ေပ။ တမန္ေတာ္မုဟမၼဒ္က မုစ္လင္မ္၏ ဂုဏ္သိကၡာသည္ ၄င္း ေက်ာင္းေတာ္ထက္ပင္ ပို၍ျမင့္ျမတ္သည္ဟု ဆိုထားေပသည္။ တမန္ေတာ္ မုဟမၼဒ္ ကိုယ္တိုင္ပင္ ဖန္ဆင္းရွင္အလႅာဟ္၏ အမိန္႔ျဖင့္ ကအ္ဗဟ္ေက်ာင္းကို ေက်ာခိုင္းကာ ေဂ်႐ုဆလင္ ရွိ အပ္က္ဆြာေက်ာင္းေတာ္ဖက္သို႔ ၁၇ လခန္႔ ၀တ္ျပဳခဲ့ဖူးေသးသည္။ ဤအခ်က္ကပင္ မုစ္လင္မ္တို႔၏ ဦးခ်ျခင္းသည္ ကအ္ဗဟ္ေက်ာင္းေတာ္ႏွင့္ မည္သို႔မွ် မသက္ဆိုင္ေၾကာင္း ထင္ရွားေပသည္။
တမန္ေတာ္ျမတ္ မုဟမၼဒ္ (ဆြလ္လလ္လားဟု အလုိင္းဟိ ၀စလ္လမ္)
အလႅာဟ္အရွင္ျမတ္သည္ ေခတ္တိုင္း၊ အခါတိုင္းရွိ လူသားတို႔အား လမ္းမွန္တရားျပသရန္ လူသားတို႔အနက္မွ လူရည္မြန္တစ္ဦးကို ေရြးခ်ယ္ကာ ေစတမန္အျဖစ္ ခ်ီးေျမႇာက္ေလ့ရွိသည္။ ၄င္းတို႔ကို `နဗီ´ဟုေခၚသည္။ အခ်ဳိ႕ `နဗီ´မ်ားကို အလႅာဟ္အရွင္ျမတ္သည္ `က်မ္းစာ´ကိုပါ ခ်ီးျမႇင့္ေလသည္။ ထို သူမ်ားကို `ရစူလ္´ဟုေခၚသည္။
တမန္ေတာ္ မုဟမၼဒ္ မတိုင္ခင္ အလႅာဟ္အရွင္ျမတ္၏ နဗီတမန္ေတာ္၊ ရစူလ္တမန္ေတာ္ မ်ားစြာ ပြင့္ေပၚခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ တမန္ေတာ္မုဟမၼဒ္ သည္ အလႅာဟ္အရွင္၏ ေနာက္ဆံုးနဗီ၊ ရစူလ္ ျဖစ္ေပသည္။ အလႅာဟ္အရွင္ ျမတ္သည္ တမန္ေတာ္မုဟမၼဒ္မွတဆင့္ ၿပီးျပည့္စံုေသာ အစၥလာမ္သာသနာကို လူသားတို႔ထံ ေပးအပ္ခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေနာက္ထပ္နဗီ၊ ရစူလ္ တစ္ပါးပါး ေပၚလာရန္ အေၾကာင္းမရွိေတာ့ေပ။
အစၥလာမ္သာသနာသည္ လက္ေတြ႕သေဘာေဆာင္သည့္ သာသနာျဖစ္သည္။ သာသနာ့ သမိုင္းမ်ား၊ ရာဇ၀င္မ်ားသည္ လူ႔သဘာ၀ႏွင့္ ကိုက္ညီမႈရွိသည္။ တမန္ေတာ္ မုဟမၼဒ္၏ အတၳဳပတၱိကို ၾကည့္လွ်င္ ေျမလ်ဳိးခဲ့သည္မ်ား၊ မိုးပ်ံခဲ့သည္မ်ားကို ေတြ႕ရမည္မဟုတ္ပါ။ အစၥလာမ္သာသနာသည္ ယံုတမ္းစကားမ်ား၊ စိတ္ကူး ယဥ္ဆန္မႈမ်ားမွ ကင္းစင္သည္။ အစၥလာမ့္သမိုင္းသည္ အရွိကိုအရွိအတိုင္းသာ တင္ျပသည္။ ခ်ဳိ႕ယြင္းခ်က္မ်ားကို ေဘးဖယ္ကာ က်န္သည့္ကိစၥမ်ားကို အမႊန္း
တင္၍ ေရးသားထားျခင္း မဟုတ္ပါ။
တမန္ေတာ္မုဟမၼဒ္သည္ သာမန္လူသားတစ္ဦးသာ ျဖစ္သည္။ လူ႔ သဘာ၀အတိုင္းသာ က်င့္ႀကံေနထိုင္သြားသူ ျဖစ္သည္။ တရားခ်ည္းေဟာ၍ မသြားပါ။ လက္ေတြ႕ဘ၀၌ ေလွ်ာက္လွမ္းရမည့္ ပံုစံမ်ားကို သင္ေပးသည္။ မိမိ ကိုယ္တိုင္ ဒုကၡခံခဲ့သည္။ အခ်ိန္ကာလ အတန္ၾကာေအာင္ ႐ုန္းကန္ခဲ့ရသည္။
လူသည္ အသိုင္းအ၀ိုင္းႏွင့္ေနရသည္။ တစ္ဦးတည္း ေတာထြက္၍ တရားက်င့္ႀကံျခင္းသည္ တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္ေသာ အဓိပၸါယ္မဲ့ေသာလုပ္ရပ္ ျဖစ္သည္။ လူေတာ္လူေကာင္းဆိုသည္ မိမိကိုယ္တိုင္လည္း ေကာင္းေအာင္ေန ထိုင္သူ၊ သူတစ္ပါးတို႔အားလည္း ေကာင္းရာေကာင္းႀကိဳး ညႊန္ၾကားေပးသူ ျဖစ္ သည္။ လူသားတိုင္း သူေတာ္စင္၊ သူေတာ္ေကာင္းျဖစ္ရန္ လိုအပ္သည္။ သူ ေတာ္စင္၊ သူေတာ္ေကာင္းျဖစ္ရန္ တရားသာအားထုတ္၍ ေနရမည္ဆိုလွ်င္ မည္သူက ထမင္းေကၽြးမည္နည္း။ မည္သူက ေဆးကုသေပးမည္နည္း။ သူ ေတာ္ေကာင္းျဖစ္ရန္ အိမ္ေထာင္မျပဳရဘူးဆိုလွ်င္ မၾကာမီ လူသားမ်ဳိးသာတုန္း သြားမည္ျဖစ္သည္။ ရန္သူအား မတိုက္ခိုက္ဘဲ အမွ်သာေပးေနရမည္ဆိုလွ်င္ ေလာကႀကီးတစ္ခုလံုး ရန္သူမ်ားသာ စိုးမိုးသြားမည္။
အစၥလာမ္သာသနာသည္ ထိုသို႔ အဓိပၸါယ္မဲ့ေသာလုပ္ရပ္မ်ားကို အမိန္႔ ေပးျခင္းမ်ဳိး လံုး၀မရွိေပ။ မီးသည္ ပူသည္။ ေလာင္ကၽြမ္းေစႏုိင္သည္။ ဤသည္ ကိုၾကည့္၍ မီးကို လံုး၀မသံုးဘဲ အသင္ေနမည္လား။ အိမ္ေထာင္မျပဳဘဲေနျခင္း သာလွ်င္ သူေတာ္ေကာင္းက်င့္စဥ္ဆိုလွ်င္ အေစာတည္းက လူသားကိုပင္ အလႅာဟ္အရွင္ ဖန္ဆင္းေတာ့မည္မဟုတ္ပါ။ လွ်ပ္စစ္ကို မကိုင္တြယ္တတ္ လွ်င္ အႏၱရာယ္ရွိႏုိင္ေပသည္။ ထိုအခါ အသင္သည္ လွ်ပ္စစ္ကို လံု၀ မကိုင္ ပဲေနရန္ အမိန္႔ေပးမည္လား။ စနစ္တက် အႏၱရာယ္ကင္းစြာ ကိုင္တြယ္နည္းကို သင္ေပးမည္လား။အျခားဘာသာမ်ားသည္ လုံး၀မကုိင္ရန္ အမိန္႔ေပးသည္။
တမန္ေတာ္မုဟမၼဒ္သည္ အႏၱရာယ္ကင္းစြာ စနစ္တက်ကိုင္တြယ္နည္းကို သင္ေပးသည္။
တမန္ေတာ္မုဟမၼဒ္သည္ ကိုယ္တိုင္ စီးပြားေရးလုပ္၍ မည္သို႔ေသာပံုစံ ျဖင့္ ေငြေၾကးရွာလွ်င္ ပိုင္သည္။ မည္သို႔ေသာပံုစံသည္ မေကာင္းေသာ မပိုင္ ေသာလုပ္ရပ္ ျဖစ္သည္ကို သင္ေပးသြားသည္။ မိမိကိုယ္တိုင္ အိမ္ေထာင္ျပဳ၍ ဇနီးသည္အေပၚ အဘယ္ကဲ့သို႔ ၀တၱရားရွိပံု၊ ခင္ပြန္းသည္ကိုလည္း ဇနီးသည္အေပၚ မည္သို႔ ဆက္ဆံရမည့္ပံု၊ သားသမီးအား ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ရမည့္နည္းလမ္းတို႔ကို သင္ၾကားေပးခဲ့သည္။ မိမိကိုယ္တိုင္ အုပ္ခ်ဳပ္သူ ေခါင္းေဆာင္လုပ္၍ မည္ကဲ့သို႔ မွ်တစြာ တရားစီရင္မည့္ပံုစံတို႔ကို ျပသသြားသည္။ လူတို႔ၾကားတြင္ ေနထိုင္ခဲ့ၿပီး လူမႈဆက္ဆံေရး မည္ကဲ့သို႔အေရးႀကီးပံု၊ လူတိုင္းႏွင့္ ခ်စ္ခင္စြာ ေပါင္းသင္းေန ထိုင္ရမည့္ပံုစံတို႔ကို လက္ေတြ႕လုပ္ေဆာင္ျပခဲ့သည္။ စံျပလူသားဆိုသည္မွာ ဤသို႔ေသာသူကိုသာ ေခၚဆိုထိုက္ေပသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အစၥလာမ္သာသနာ ၀င္ တစ္ဦးအဖို႔ မည္သည့္အေျခအေန၌ ရွိေနပါေစ တမန္ေတာ္မုဟမၼဒ္၏ လုပ္ ရပ္တိုင္းက စံနမူနာယူစရာအျဖစ္ က်န္ရွိသြားခဲ့ေပသည္။ ေဆးတကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားမ်ားကို lecture ေပး႐ုံသက္သက္ျဖင့္ ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ ျဖစ္ ႏုိင္မည္လား။ lecture ႏွင့္အတူ practical ပါတြဲ၍ သင္ေပးမွသာ အရည္ အခ်င္းမွီေသာဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ ျဖစ္ႏုိင္မည္။ စာသင္ထားရုံသက္သက္ျဖင့္ ဆရာ၀န္သည္ လူနာကုိေအာ္ပေရးရွင္းလုပ္ႏုိင္မည္လား။
ကုရ္အာန္က်မ္းစာ
ယေန႔ကမၻာေပၚရွိ ဘာသာတရားအသီးသီးတြင္ က်မ္းစာအမ်ဳိးမ်ဳိးရွိ သည္။ ၄င္းက်မ္းစာမ်ားသည္ ၄င္းဘာသာတရားတို႔ကို ပ်ဳိးေထာင္ခဲ့သူတို႔ကိုယ္ တိုင္ (သို႔မဟုတ္) ၄င္းတို႔ သက္ရွိထင္ရွားရွိေနစဥ္၌ ျဖစ္ေပၚခဲ့သည္မ်ား မဟုတ္ ပါ။ ၄င္းဘာသာတရားတုိ႔၏ ေခါင္းေဆာင္မ်ား ကြယ္လြန္ၿပီး ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေနမွ တပည့္သားခ်င္းမ်ားက စုစည္းကာ ျပဳစုထားျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ အခ်ဳိ႕ သာသနာဘာသာမ်ားတြင္ ဤစုစည္းမႈပင္ မူလပံုစံမပ်က္ မရွိေတာ့ေပ။ ေခတ္အဆက္ ဆက္ က်မ္းစာမ်ားကိုလည္း ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲ ေရးသားခဲ့ၾကသည္။
သို႔ေသာ္ ကုရ္အာန္ကား ဤသို႔မဟုတ္။ အလႅာဟ္အရွင္ျမတ္သည္ တမန္ေတာ္မုဟမၼဒ္ထံသို႔ ကုရ္အာန္၏စာသားမ်ား အလ်ဥ္းသင့္လွ်င္ သင့္သလို ခ်ီးျမႇင့္ေပးအပ္ခဲ့သည္။ တမန္ေတာ္မုဟမၼဒ္မွ မိမိ၏သားခ်င္းမ်ားကို ခ်က္ခ်င္း ျပန္သင္ေပးခဲ့သည္။ ၄င္းတို႔သည္ တမန္ေတာ္မုဟမၼဒ္ထံမွ ၾကားသိရသမွ်ကို မွတ္သား ထိန္းသိမ္းခဲ့သည္။ ထိန္းသိမ္းရန္လည္း သူတို႔အတြက္ လြယ္ကူခဲ့
သည္။ ကုရ္အာန္သည္ အရဗီစကားျဖင့္ က်ေရာက္ခဲ့သည္။ ယေန႔ အရဗီ စကားသည္ ကမၻာ့ထိပ္တန္း ဘာသာစကားမ်ားအနက္မွ တစ္ခုျဖစ္သည္။ အရဗီစကားကို ႐ံုးသံုးဘာသာျဖင့္ သံုးေနေသာႏုိင္ငံ ၄၀ နီးပါးရွိသည္။ ပါဠိ ဘာသာစကား ေျပာေသာႏုိင္ငံ တစ္ႏုိင္ငံမွ မရွိပါ။ သမၼာက်မ္းစာ၏ မူရင္းစာေပ မွာလည္း ေပ်ာက္ကြယ္လုနီးပါး ျဖစ္ေနေခ်ၿပီ။
တမန္ေတာ္ မုဟမၼဒ္ေကာ ၄င္း၏ သားခ်င္းမ်ားသည္လည္း အရဗီစကား ေျပာဆိုသူမ်ား ျဖစ္သည္။ အလႅာဟ္အရွင္ျမတ္သည္ ကုရ္အာန္က်မ္းျမတ္ကို ရွားပါးဘာသာစကားျဖင့္ မခ်ေပးပါ။ လူသံုးမ်ားေသာ ဘာသာစကားျဖင့္ ခ်ေပး ထားသည္။ သို႔မွသာ လူတို႔မွတ္သားရာ၌ ပိုမိုလြယ္ကူမည္။ ယေန႔ တမန္ေတာ္ မုဟမၼဒ္ ကြယ္လြန္ခဲ့သည္မွာ ႏွစ္ ၁၄၀၀ ေက်ာ္ခဲ့ၿပီ။ ကုရ္အာန္သည္ တစ္လံုး တစ္ပါဒမွ် မေျပာင္းလဲဘဲ ယေန႔ထိ မူရင္းအတိုင္း ရွိေနေပသည္။ တမန္ေတာ္ မုဟမၼဒ္ ေခတ္အခါက ေရးသားခဲ့ေသာ ကုရ္အာန္မ်ားလည္း သမိုင္း၀င္အျဖစ္ ယခုတိုင္ ရွိေနေပသည္။ အစၥလာမ္သည္ ကုရ္အာန္က်မ္းျမတ္အား တစ္စံုတရာ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲခြင့္ မည္သူ႔ကိုမွ် မေပးထားပါ။
ကုရ္အာန္သည္ တရားဓမၼကုိုသာ တင္ျပထားေသာ က်မ္းစာ မဟုတ္ပါ။ ဖြဲ႕စည္းပံု အေျခခံဥပေဒမ်ား၊ (ethic) လူမႈဆက္ဆံေရး စည္းမ်ဥ္းမ်ား၊ သမိုင္းျဖစ္ရပ္မ်ား အားလံုး ပါ၀င္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကုရ္အာန္ကို အေျချပဳ၍ တိုင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္၍ ရသည္။ ကုရ္အာန္က်မ္းလာဥပေဒမ်ားသည္ အျမင္အားျဖင့္ ၾကမ္းတမ္းသည္ ဟု ထင္ရေသာ္လည္း စင္စစ္တြင္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ေရွး႐ႈလ်က္ရွိသည္။ သူခိုးကို လက္ျဖတ္ရန္ အမိန္႔ေပးသည္။ ဤသည္ကို အေနာက္တိုင္းသားတို႔က ရက္စက္လြန္းသည္ဟု ဆုိၾကသည္။ ခိုးမႈျဖစ္စဥ္၌ အခိုးခံရေသာသူ၏ ခံစား ခ်က္ အဘယ္မွ်ႀကီးမားမည္နည္း။ တစ္ခ်ဳိ႕အေျခအေနတြင္ အခိုးခံရမႈေၾကာင့္ ဘ၀ပင္ ပ်က္သြားႏုိင္သည္။ သူ၏ခံစားခ်က္ကိုလည္း နားလည္ေပးရန္ လိုအပ္ သည္။ ေရာဂါတစ္ခုျဖစ္လာလွ်င္ အသင္သည္ ေဆးေပါ့ေပါ့သံုးမည္ဆိုလွ်င္ ေရာဂါနာတာရွည္မည္။ မၾကာမၾကာ ေကာင္းလိုက္ ျပန္ျဖစ္လိုက္ ျဖစ္ေနမည္။ အသင္ ေဆးျပင္းျပင္းျဖင့္ အျပတ္ကုလိုက္လွ်င္ တစ္ခါတည္းႏွင့္ လံုး၀ေကာင္း
သြားမည္။ မီးပံုတစ္ပံု အသင့္အနားတြင္ရွိသည္။ မီးသည္ ပူေၾကာင္း၊ ေလာင္ ကၽြမ္းေစႏုိင္ေၾကာင္း အသိ အသင့္တြင္ရွိလွ်င္ ထိုမီးပံုထဲသို႔ အသင္ခံုခ်မည္ လား။ ထိုကဲ့သို႔ပင္။ တစ္ခါက ကုန္သည္အုပ္စုတစ္စုသည္ မဒီနဟ္ၿမိဳ႕သို႔ ေရာက္ရွိလာေလသည္။ ၄င္းတို႔ ေရာက္ရွိခ်ိန္သည္ ၀တ္ျပဳခ်ိန္ျဖစ္ေနသည္။ ေရႊ၊ေငြ အစရွိသည့္ တန္ဖိုးႀကီးပစၥည္းမ်ား ေရာင္းခ်သည့္ဆိုင္မ်ားသည္ လူသူ အေစာင့္ကင္းမဲ့လ်က္ ဖြင့္ထားသည္ကို ေတြ႕ရာ ၄င္းကုန္သည္အုပ္စုမွာ အလြန္အံ့ၾသမင္သက္ ျဖစ္ၾကရသည္။ မည္မွ်ပင္ ၿငိမ္းခ်မ္းေသာ အေျခအေန ျဖစ္သနည္း။ မည္သူမွ် ကိုယ့္ပစၥည္းကို အခိုးမခံခ်င္ပါ။ ခိုးခံခဲ့ရလွ်င္လည္း သူခိုး ကို လြန္စြာ စိတ္နာမည္ျဖစ္သည္။ ကုရ္အာန္ဥပေဒအတိုင္း က်င့္သံုးေသာ ေဆာ္ဒီအာေရဗ်ႏုိင္ငံသည္ ယေန႔တြင္ ခိုးမႈျဖစ္စဥ္ အနည္းဆံုးႏုိင္ငံ ျဖစ္႐ံုသာ မက အထက္တြင္တင္ျပခဲ့ေသာ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈကိုပင္ ရရွိထားသည္။ ဤသည္ ဥပမာတစ္ခုအေနႏွင့္ ရွင္းျပျခင္းျဖစ္သည္။ ကုရ္အာန္တြင္ အလားတူ ၿငိမ္းခ်မ္း ေရးေရွး႐ႈသည့္ ဥပေဒေပါင္း မ်ားစြာရွိသည္။
ကုရ္အာန္တြင္ ေနာက္ထပ္ ထူးျခားခ်က္တစ္ခု ရွိေသးသည္။ အျခား ေသာဘာသာတရားမ်ား၏ က်မ္းစာမူရင္းစာေပကို ၄င္းဘာသာ၏ ဘုန္းေတာ္ ႀကီးမ်ားပင္ ဖတ္တတ္ရြတ္တတ္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ အစၥလာမ္သာသနာ၀င္ (၇) ႏွစ္အရြယ္ ကေလးတစ္ေယာက္သည္ ကုရ္အာန္မူရင္းကို ေကာင္းစြာဖတ္ တတ္သည္။ ျမန္မာႏုိင္ငံကျဖစ္ေစ၊ တ႐ုပ္ျပည္ကျဖစ္ေစ၊ အဂၤလန္ကျဖစ္ေစ။ ဤသည္ ကုရ္အာန္က်မ္းစာ၏ တန္ခိုးအာႏုေဘာ္ပင္ ျဖစ္သည္။ ကမၻာ့အေရွ႕ အရပ္ျဖစ္ေစ၊ အေနာက္အရပ္ျဖစ္ေစ၊ ေတာင္အရပ္ျဖစ္ေစ ေျမာက္အရပ္ျဖစ္ေစ ကုရ္အာန္ဖတ္ရြတ္သံသည္ တစ္သံတည္းျဖစ္သည္။ ကုရ္အာန္က်မ္းစာသည္ တစ္အုပ္တည္း၊ တစ္ပံုစံတည္း ျဖစ္သည္။
နမားဇ္ (ဆြလားသ္) ၀တ္ျပဳျခင္း
အစၥလာမ္သာသနာသည္ အရြယ္ေရာက္ၿပီးသူ အမ်ဳိးသား/အမ်ဳိးသမီး တိုင္းအား တစ္ရက္လွ်င္ နမားဇ္ (၅) ႀကိမ္ဖတ္ရန္ အမိန္႔ေပးထားသည္။ ေယ ဘုယ်အားျဖင့္ၾကည့္လွ်င္ (၅) ႀကိမ္ဟူေသာ အေရအတြက္မွာ မ်ားလွသည္ဟု
ထင္ရေသာ္လည္း ေနာက္ကြယ္မွ အက်ဳိးတရားမ်ားကာ လူသား၏ဘ၀တစ္ခု လံုးကို သိသာစြာေျပာင္းလဲေပးႏုိင္ေၾကာင္းကို ေရွ႕တြင္တင္ျပပါမည္။ အစၥလာမ္ သာသနာ၏ ထူးျခားခ်က္ကား မလိုအပ္ေသာ အက်ဳိးမဲ့ေသာကိစၥမ်ားကို အမိန္႔ ေပးေစခိုင္းထားျခင္း လံုး၀မရွိေပ။ ဘာသာေရးအရ အမိန္႔ေစခိုင္းမႈျဖစ္ေသာ္ လည္း မိမိကိုယ္တိုင္ (သို႔မဟုတ္) မိမိေၾကာင့္ အျခားသူမ်ား အက်ဳိးရွိေစမည့္ ကိစၥသာ ျဖစ္သည္။
အစၥလာမ္သာသနာေတာ္သည္ နမားဇ္မဖတ္မီအလ်င္ ၀ုဇူျပဳရန္ အမိန္႔ ေပးထားသည္။ နမားဇ္ (၅)ႀကိမ္ရွိသည္ျဖစ္ရာ တစ္ေန႔လွ်င္ ၀ုဇူလည္း (၅)ႀကိမ္ ျပဳလုပ္ျဖစ္ေလမည္။ ၀ုဇူဟူသည္ မိမိခႏၶာကိုယ္အား အျပင္ပိုင္းဆိုင္ရာ သန္႔ရွင္း စင္ၾကယ္မႈ ရယူျခင္းျဖစ္သည္။ ၀ုဇူျပဳရာတြင္ ခံတြင္းေဆးေၾကာျခင္း၊ ႏွာေခါင္း ေဆးေၾကာျခင္း၊ မ်က္ႏွာသစ္ျခင္း၊ လက္ႏွစ္ဖက္ကို တံေတာင္ဆစ္အထိ ေဆး ျခင္း၊ ဦးေခါင္းကို ေရစိုေနေသာလက္ျဖင့္ ပြတ္သတ္ျခင္း၊ ေျခႏွစ္ဖက္ေဆးျခင္း တို႔ ပါ၀င္သည္။
သာမာန္လူတစ္ဦးသည္ ခံတြင္းသန္႔ရွင္းျခင္း၊ မ်က္ႏွာသစ္ျခင္းကို အလြန္ ဆံုး တစ္ေန႔လ်ွင္ အိပ္ရာထတစ္ခါ၊ အိပ္ရာ၀င္တစ္ခါသာ ျပဳလုပ္မည္။ သို႔ေသာ္ မုစ္လင္မ္တစ္ဦးအဖို႔ နမားဇ္၏အေၾကာင္းခံျဖင့္ တစ္ေန႔လွ်င္ (၅) ႀကိမ္ျပဳလုပ္ ျဖစ္သြားသည္။ လူတိုင္းလူတိုင္း ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် ႀကံဳရာက်ပန္း အလုပ္ကိစၥမ်ား၌ နစ္မြန္းေနစဥ္ ခႏၶာကိုယ္၌ အ၀တ္အစား ၀တ္ထားေသာ္လည္း ေျခ၊ လက္၊ မ်က္ႏွာတို႔မွာ ပြင့္ဟေနလ်က္ရွိသည္။ ထိုေနရာမ်ားသို႔ ဖံုမ်ား၊ အညစ္အေၾကး မ်ား၊ ပိုးမႊားမ်ား တြယ္ကပ္ေနစရာရွိသည္။ မုစ္လင္မ္တစ္ဦးသည္ နမားဇ္၏အ ေၾကာင္းခံျဖင့္ ထိုေနရာမ်ားအား တစ္ေန႔လွ်င္ (၅)ႀကိမ္ ေဆးေၾကာျဖစ္သြား မည္။ ဤသည္ မိမိ၏ တစ္ကိုယ္ေရသန္႔ရွင္းမႈအတြက္ မည္မွ်ပင္ အက်ဳိးျဖစ္ ထြန္းလိုက္ေပသနည္း။
သို႔သာမက က်မ္းျမတ္ကုရ္အာန္တြင္ မုစ္လင္မ္အမ်ဳိးသား/အမ်ဳိးသမီး မ်ားအား နမားဇ္၀တ္ျပဳရာေနရာသို႔ သြားရာ၌ လွပေက်ာ့ရွင္းစြာသြားရန္ အမိန္႔ ေပးထားသည္။ အလုပ္၌ နစ္မြန္းေနရသူတစ္ဦးအဖို႔ ခႏၶာကိုယ္၌ ေခၽြးသီးေခၽြး
ေပါက္မ်ား၊ ေခၽြးနံ႔မ်ား ရွိေနေပမည္။ ဧည့္သည္တစ္ဦးတစ္ေယာက္ႏွင့္ ေတြ႕ဆံု ရာတြင္ ၄င္းအနံ႔အသက္မ်ားေၾကာင့္ ဧည့္သည္အဖုိ႔ အနည္းအက်ဥ္းမဆို အခက္အခဲ ျဖစ္ေစ ႏုိင္သည္။ သို႔ေသာ္ နမားဇ္ (၅) ႀကိမ္ဖတ္ေသာ မုစ္လင္မ္တစ္ဦးအဖို႔ ခႏၶာကိုယ္ မွာ အၿမဲတမ္း ေက်ာ့ရွင္း ေမႊးႀကိဳင္ လန္းဆန္းေနမည္ျဖစ္သည္။
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရွိ ဗလီမ်ားကို အသင္ ေလ့လာၾကည့္ပါ။ နမားဇ္အခ်ိန္တိုင္း၌ လူအနည္းဆံုး (၅၀၀) ခန္႔ ရပ္ကြက္တိုင္းရွိ ဗလီတိုင္း၌ ၀တ္ျပဳၾက သည္။ အသင္ အေရးႀကီးကိစၥေၾကာင့္ အခမ္းအနားတစ္ခု လုပ္မည္ဆိုလွ်င္ပင္ လူ (၅၀၀) အား စုစည္းဖို႔ မလြယ္ကူေပ။ အသင့္အိမ္၌ ထမင္းစားဖိတ္လွ်င္ပင္ အခ်ဳိ႕သူမ်ား အလုပ္အကိုင္ဖ်က္ၿပီး လာခ်င္မွလာလိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္ နမာဇ္ကို အေၾကာင္းျပဳ၍ မည္သည့္ဖိတ္စာမွမလို၊ မည္သည့္ဧည့္ခံမႈမွ် မရွိဘဲ၊ မည္သည့္ အာဏာမွ မသံုးရဘဲ လူေပါင္းမ်ားစြာ ေန႔စဥ္ (၅) ႀကိမ္ ဗလီ၌ စုစည္းမိသြား သည္။ ဤကဲ့သို႔ေသာ စုစည္းမႈကို မည္သည့္သာသနာတြင္မွ ေတြ႕ရမည္ မဟုတ္ပါ။
တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းေသာ ေလာကႀကီးျဖစ္ဖို႔အတြက္ အေရးအပါဆံုးအ ခ်က္သည္ အမိန္႔နာခံျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ အမိန္႔နာခံျခင္းသည္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၏ အရင္းအျမစ္ပင္ ျဖစ္သည္။ သားသမီးသည္ မိဘအမိန္႔နာခံမည္၊ တပည့္သည္ ဆရာ၏အမိန္႔ နာခံမည္၊ အလုပ္သမားသည္ အလုပ္ရွင္၏ အမိန္႔နာခံမည္၊ လူ ငယ္သည္ လူႀကီး၏အမိန္႔ နာခံမည္၊ ျပည္သူလူထုသည္ အုပ္ခ်ဳပ္သူအစိုးရ၏ အမိန္႔ နာခံမည္၊ လူသားအားလံုးသည္ ဖန္ဆင္းရွင္၏အမိန္႔ နာခံမည္ဆိုလွ်င္ ကမၻာေလာကႀကီးမွာ မၿငိမ္းခ်မ္းစရာ အဘယ္အေၾကာင္းရွိမည္နည္း။ နမားဇ္ သည္ အမိန္႔နာခံတတ္ေသာ လူသားမ်ား ျဖစ္လာေအာင္ ထရိန္နင္ေပးေနျခင္း ပင္ ျဖစ္သည္။ နမာဇ္ဖတ္ရေသာ အခ်ိန္မ်ားတြင္ အခ်ဳိ႕ အလုပ္မ်ားထဲ၌ နစ္မြန္း ေနမည္။ အခ်ဳိ႕ အိပ္ေရး၌ရွိေနမည္။ အခ်ဳိ႕ အပန္းေျဖ အနားယူေနမည္။ ဤ တြင္ နမားဇ္အခ်ိန္ က်ေရာက္လာၿပီးဆိုလွ်င္ မိမိ၏ ေလာကီရွာေဖြမႈအားလံုးကို စြန္႔လႊတ္၍ ဖန္ဆင္းရွင္၏အမိန္႔ကို နာခံရန္၊ နမာဇ္၀တ္ျပဳရန္ ဦးလွည့္ၾကေတာ့ မည္။ နမာဇ္ဖတ္ေသာသူသည္ မိမိကိုယ္ေရးကိုယ္တာထက္ အမိန္႔ကို ဦးစား
ေပးနာခံတတ္သည့္ အေလ့အက်င့္ ရရွိသြားေပေတာ့သည္။ ဤသည္မ်ားသည္ နမားဇ္၏ ေနာက္ကြယ္မွ အက်ဳိးတရားမ်ားပင္ ျဖစ္ေပသည္။
႐ိုဇဟ္ (ဥပုသ္ေစာင့္ျခင္း)
ေဒါသျဖစ္လာခ်ိန္တြင္ ရန္သူအား ထိုးႀကိတ္ကာ အႏုိင္ယူသူႏွင့္ သည္းခံ မ်ဳိသိပ္ကာ ျပႆနာအား ေရွာင္ရွားသြားသူတို႔ႏွစ္ဦးတြင္ မည္သူက သတၱိရွိသူ ျဖစ္ သနည္း။ ကာမဆႏၵ ျပင္းထန္ေနခ်ိန္တြင္ ျပည့္တန္ဆာခန္းသို႔ မသြားဘဲ မိမိ စိတ္ကို ထိန္းခ်ဳပ္ကာ ဖန္ဆင္းရွင္ဖက္သို႔ အာ႐ံုျပဳျခင္း၊ ေကာက္ရသည့္ အဖိုး တန္ပစၥည္းကို မိမိမယူဘဲ ပိုင္ရွင္ထံ ျပန္လည္ေပးအပ္ျခင္း၊ ေရာဂါျဖစ္ေနခ်ိန္ တြင္ မတည့္ေသာအစားအစာမ်ား ေရွ႕တြင္ရွိေနပါလ်က္ႏွင့္ မစားဘဲ မ်က္ႏွာ လႊဲဖယ္ထားျခင္းတို႔မွာ အေျပာသာလြယ္သေလာက္ လက္ေတြ႕ျပဳလုပ္ရန္ အင္မတန္ပင္ ခက္ခဲ၏။
ဖန္ဆင္းရွင္သည္ လူသား၏ စိတ္ႏွလံုးသား၌ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ တဏွာ ရာဂ အစရွိသည္တို႔ကို ထည့္သြင္းထားရာ ၄င္းတို႔၏ေစ့ေဆာ္မႈေၾကာင့္ လူသား သည္ တဒဂၤအရသာ ေပးစြမ္းႏုိင္ေသာ အကုသိုလ္ကိစၥကို ျပဳလုပ္ရန္ အားသန္ လ်က္ရွိသည္။ သို႔ေသာ္ မိမိစိတ္ကို ထိန္းခ်ဳပ္ျခင္း (mind control) ဟူေသာ အရည္အခ်င္းလည္း တစ္ဖက္တြင္ ရွိျပန္၏။ ၄င္းအရည္အခ်င္းကို ပိုမိုထက္ ျမတ္လာေစရန္၊ အရည္အေသြး ပိုမိုေကာင္းလာေစရန္ ထရိန္နင္ေပးေသာအ ေနျဖင့္ အစၥလာမ္သာသနာသည္ သာသနာ၀င္တို႔အား ႐ိုဇဟ္ ဟူေသာအမိန္႔ ကို ျပဌားန္လိုက္သည္။
႐ိုဇဟ္ကို တစ္ႏွစ္လွ်င္ တစ္လ ထားရသည္။ နံနက္မိုးေသာက္ခ်ိန္မွ ညေန ေန၀င္သည္အထိ မစားျခင္း၊ မေသာက္ျခင္း၊ ဇနီးရွိပါလ်က္ ကာမဂုဏ္မႈ မျပဳဘဲေနျခင္း ျဖစ္သည္။ အေပၚယံၾကည့္လွ်င္ အမိန္႔မွာ အလြန္ျပင္းထန္လွ သည္ဟု ထင္ရသည္။ ၿပိဳင္ပြဲႀကီးတစ္ခု ယွဥ္ၿပိဳင္ရမည္ဆိုလွ်င္ ေလ့က်င့္ခန္းကို လည္း အျပင္းအထန္လုပ္ရသည္။ ကၽြႏု္ပ္တို႔၏ အနာဂတ္တြင္ မေကာင္းမႈအကု သိုလ္ေပါင္း ေျမာက္ျမားစြာက ဆီးႀကိဳေနၾကသည္။ ၄င္းတို႔မွ ေရွာင္ရွားႏုိင္ဖို႔
အတြက္ မိမိစိတ္ဓါတ္အင္အား ျမႇင့္တင္ႏုိင္ရန္ အျပင္းအထန္ ႀကိဳးစားရမည္။ ႐ိုိဇဟ္ထားသူသည္ မိုးေသာက္ခ်ိန္မွစ၍ မစားဘဲေနလိုက္သည္။ ေန႔လည္ အထိေလာက္ ေကာင္းေကာင္းေနႏုိင္မည္။ ေန႔လည္ခင္းေက်ာ္လာလွ်င္ ဗိုက္ ဆာလာမည္။ တစ္ျဖည္းျဖည္း ညေနနားကပ္ေလ ပို၍ပို၍ ဆာလာမည္။ မိမိ တြင္ စားႏုိင္သည့္အင္အားရွိပါလ်က္ မစားဘူးဟု ထိန္းခ်ဳပ္မည္။ ဤသည္ ေဒါသျဖစ္ေနခ်ိန္တြင္ ေဒါသအေလ်ာက္ မက်ဴးလြန္သြားရန္ ထိန္းခ်ဳပ္ျခင္း၊ ကာမစိတ္ ျပင္းထန္ေနခ်ိန္တြင္ ကာမဂုဏ္မႈ မျဖစ္ေပၚေအာင္ ထိန္းခ်ဳပ္ျခင္း ေလာက္ မခက္ခဲပါ။
သို႔ရွိရာ ဤကဲ့သို႔ တစ္လတာ ႐ိုဇဟ္ထားလိုက္သူအဖို႔ အထက္တြင္ တင္ျပခဲ့ေသာ အကုသိုလ္မ်ားမွ ေရွာင္ရွားႏုိင္ရန္ အေလ့အက်င့္တစ္ခု ရသြား ေစမည္။ ထိုသို႔ျဖင့္ တစ္ႏွစ္တာကို ေကာင္းစြာျဖတ္သန္းႏုိင္ၿပီး ေနာက္တစ္ႏွစ္ အတြက္ ေနာက္တစ္ခါ အေလ့အက်င့္လုပ္မည္။ ႐ိုဇဟ္သည္ အရြယ္ေရာက္ သည့္အခ်ိန္မွစ၍ မထားမေနရတာ၀န္ ျဖစ္သြားသည္။ ယေန႔ ကေလးငယ္ (၇) ႏွစ္ (၈) ႏွစ္အရြယ္မ်ားပင္ ႐ိုိဇဟ္ထားေနၾကၿပီး ျဖစ္သည္။
အစၥလာမ္သည္ လူတစ္ေယာက္ မႏုိင္သည့္တာ၀န္ကို မခိုင္းပါ။ ကမၻာရွိ သန္းေပါင္းမ်ားစြာေသာ ေယာက္်ား၊ မိန္းမ၊ ကေလးမ်ားပင္ ႐ိုဇဟ္ထားေနခ်ိန္ တြင္ အသင္ အဘယ္ေၾကာင့္ မထားႏုိင္ရမည္နည္း။ သို႔ေသာ္ ႐ိုဇဟ္မထားႏုိင္ ေလာက္ေအာင္ ေရာဂါတစ္စံုတစ္ရာ အခိုင္အမာရွိလွ်င္ မထားဘဲေနခြင့္ရွိ၏။ အခ်ဳပ္ဆိုရလွ်င္ အစၥလာမ္၏ဥပုသ္သည္ ဟန္ေရးျပဥပုသ္မဟုတ္ပါ။ ရည္ရြယ္ ခ်က္ကို ထိမိေသာ၊ လူတို႔အတြက္ အမွန္တကယ္ အက်ဳိးရွိေသာ ဥပုသ္ေစာင့္ ျခင္း ျဖစ္ေပသည္။
ဇကားသ္ (လူသားခ်င္း စာနာေထာက္ထားေၾကး)
အစၥလာမ္သည္ အေျပာအေဟာသာရွိေသာ သာသနာမဟုတ္ေၾကာင္း ကို ဇကားသ္က သက္ေသျပေနသည္။ ဘာသာတိုင္းတြင္ အလွဴအတန္းျပဳရန္၊ ဆင္းရဲသားတို႔အား ေကၽြးေမြးေစာင့္ေရွာက္ရန္ ညႊန္ၾကားထားသည္ကား မွန္၏။
သို႔ေသာ္ ညႊန္ၾကားခ်က္သာရွိသည္။
လူတိုင္းလူတိုင္းသည္ မိမိ၏ေငြေၾကးဥစၥာအား ခ်စ္ျမတ္ႏုိးၾကသည္။ အလွဴအတန္းျပဳရာ၌ လြန္စြာ လက္ေႏွးၾက၏။ တြန္႔တိုတတ္ၾက၏။ အနည္း ငယ္ အလွဴအတန္းကို မ်ားစြာ ဂုဏ္ယူတတ္ၾက၏ နည္းနည္းေပးၿပီးလွ်င္ မ်ား မ်ားနာမည္လိုၾကသည္။ ဆင္းရဲသားမ်ားအား ေပးကမ္းလွ်င္လည္း အထက္စီးမွ ေန၍ ေပးတတ္ၾက၏။ ထိုအခါ ဆင္းရဲသူႏွင့္ ခ်မ္းသာသူၾကားမွ အဆင့္အတန္း ကြာျခားသြား၏။ ခ်မ္းသာသူသည္ ဆင္းရဲသူ၏ ေက်းဇူးရွင္ႀကီးအလား ျဖစ္သြား ၏။
အစၥလာမ္သည္ကား ထိုသို႔ အျဖစ္မခံေပ။ လူခ်မ္းသာသည္ မိမိ၏ ေငြေၾကးဥစၥာကို သူဆင္းရဲအား လိုလိုလားလား ရွာေဖြေပးကမ္းတတ္ေသာ စိတ္ဓါတ္ကို ႐ိုက္သြင္းေပးလိုက္၏။ အဘယ္ကဲ့သို႔နည္း။ လူတစ္ဦးထံတြင္ ၄င္း အတြက္ လိုအပ္သည္ထက္ပိုေသာ ေငြေၾကးဥစၥာမ်ား ရွိ၏။ ထပ္မံ၍ ကုန္ေရာင္း ကုန္၀ယ္ပစၥည္မ်ားလည္း ရွိ၏။ ၄င္းအရာႏွစ္မ်ဳိး၏ စုစုေပါင္းတန္ဖိုး အား အပံု (၄၀) ပံု၍ (၁) ပံုကို မေပးမေန ဆင္းရဲသားအား ေပးရမည္။ မေပးဘဲ ေနလွ်င္ လြန္စြာ အျပစ္ထိုက္သည္။ ဤသည္ အစိုးရထံ မျဖစ္မေနေပးရေသာ အခြန္ကဲ့သို႔ အလုပ္ရွင္သည္ ၀န္ထမ္းအား ေပးရေသာလခကဲ့သို႔ပင္။ ထိုအခါ ၄င္း (၁) ပံုသည္ လူခ်မ္းသားအဖို႔ အမႈိက္သဖြယ္ ျဖစ္သြားေလသည္။ အိမ္၌ အမိႈက္ရွိလွ်င္ ဒီအတိုင္းထားမည္လား။ အမိႈက္သမားကို မရမကရွာ၍ ပစ္မည္။ အမႈိက္ပုံဆီ တစ္ကူးတကသြား၍ ပစ္မည္။ ေနာက္ဆံုးမရလွ်င္ အမႈိက္သိမ္းသူ ကို ပိုက္ဆံေပးေခၚကာ ပစ္သည္။ ထိုသို႔ျဖစ္ အစၥလာမ္သာသနာ၀င္ လူခ်မ္း သာမ်ားသည္ မိမိတို႔၏ေငြေၾကးကို သူဆင္းရဲတို႔အား မ၀ံ့ၾကြားဘဲ၊ မေမာက္မာ ဘဲ လိုလိုလားလား ္ေပးလုိက္ၾကမည္။
လူတစ္ဦးတြင္ အပိုေငြႏွင့္ လုပ္ငန္းပစၥည္းမ်ားတန္ဖိုးသည္ သိန္း ၁၀၀ ရွိ မည္ဆိုလွ်င္ ၂ သိန္းခြဲ ဇကားသ္ေပးေဆာင္ရမည္။ သိန္း ၁၀၀၀ လွ်င္ ၂၅ သိန္း သိန္း ၁ ေသာင္းလွ်င္ သိန္း ၂၅၀ ေပးေဆာင္ရမည္။ အစၥလာမ္၏ အဆံုးအမ သည္ လွပလြန္းသည္။ ဇကားသ္ေပးရာတြင္လည္း သူစိမ္းထက္ ေဆြမ်ဳိးသား ခ်င္းကို ဦးစားေပး၍ ေပးကမ္းရန္ ညႊန္ၾကားထားသည္။ အသိုင္းအ၀ိုင္းတစ္ခု တြင္ ေငြေၾကးရွိသူအခ်ဳိ႕ ရွိၿမဲျဖစ္သည္။ ထိုအခါ ေငြေၾကးရွိသူတိုင္းသည္ မိမိ၏ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္း ဆင္းရဲသားမ်ားအား ဇကားသ္ေပး ေထာက္ပံ့ထားလွ်င္ ေလာကတြင္ ဆင္းရဲမြဲေတမႈမ်ား အဘယ္မွ်ပင္ ေလ်ာ့သြားမည္နည္း။ ဇကားသ္ လူသားခ်င္း စာနာေထာက္ထားျခင္း၊ ဆင္းရဲမြဲေတမႈကို ေလွ်ာ့ခ်ျခင္း၏ ပံုေဆာင္မႈတစ္ခုပင္ ျဖစ္ေပသည္။
ဟဂ်္ (စုစည္းမႈျပဳျခင္း)
ယေန႔ ကမၻာ၌ အစၥလာမ္ႏွင့္အၿပိဳင္ အယူ၀ါဒေပါင္းမ်ားစြာ ရွိေနေသာ္ လည္း အစၥလာမ္၏ အားသာခ်က္မွာ လက္ေတြ႕က်ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ စည္းလံုးညီညြတ္ျခင္း၊ လူသားအခ်င္းခ်င္း တန္းတူအခြင့္အေရးရွိျခင္း၊ လူမ်ဳိးစြဲ ေဒသစြဲ စိတ္ဓါတ္မ်ား ပေပ်ာက္ျခင္း စသည္တို႔သည္ အဖြဲ႕အစည္းတိုင္း အယူ ၀ါဒတိုင္း၏ ေဆာင္ပုဒ္္မ်ားျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ လက္ေတြ႕လုပ္ေဆာင္မႈ တြင္ ဘာမွေျပာပေလာက္စရာ မရွိေပ။ ကမၻာ့အတိုင္းအတာကို အပထားပါ။ တိုင္းျပည္ငယ္တစ္ခုပင္လွ်င္ လူမ်ဳိးေပါင္းစံု၊ ပါတီေပါင္းစံု ပါ၀င္ေသာ ညီလာခံ၊ အခမ္းအနားတစ္ခုလုပ္ရန္ အဘယ္မွ် ခက္ခဲေပနည္း။
ကမၻာ့ေဒသအသီးသီး၌ အစၥလာမ္သာသနာ၀င္ မရွိသည့္ႏုိင္ငံဟူ၍ မရွိ ေပ။ ကမၻာ့လူမ်ဳိးအားလံုးနီးနီးတြင္လည္း အစၥလာမ္သာသနာ လက္ခံယံုၾကည္ သူမ်ား ရွိေနၿပီျဖစ္သည္။ အစၥလာမ့္ႏုိင္ငံပင္လွ်င္ ကမၻာေပၚ၌ (၆၀) ခန္႔ရွိသည္။ အစၥလာမ္သာသနာ၀င္ ကမၻာတစ္ခုလံုး၌ သန္း (၁၇၀၀) ရွိသည္။ ထိုသူမ်ား အားလံုးကို အစၥလာမ္၏ေခါင္းစဥ္ေအာက္တြင္ စုစည္းသြားေစရန္ အလြန္လွပ ေသာ စနစ္တစ္ခုကုိ အစၥလာမ္က ခ်မွတ္ေပးလိုက္သည္။ ဤသည္ကား ဟဂ်္ ပင္ ျဖစ္သည္။
ကမာၻေပၚ၌ အထြဋ္ျမတ္ဆံုးေသာ ေနရာေဒသျဖစ္ေသာ မကၠဟ္ၿမိဳ႕ကို စုစည္းရာအျဖစ္ သတ္မွတ္ေပးလိုက္သည္။ စုစည္းသည့္ကာလမွာ တစ္ႏွစ္ လွ်င္ တစ္ႀကိမ္ျဖစ္သည္။ စုစည္းရက္မွာ (၅) ရက္ျဖစ္သည္။ စုစည္းရာတြင္ လည္း ရွင္ဘုရင္၊ သမၼတမွ သည္ သာမန္လူတန္းစားထိ ပံုစံတစ္ခုတည္း အတိုင္း၊ ေနရာတစ္ခုတည္း၌ အက်ႌတစ္ဆင္တည္း ၀တ္ဆင္ကာ စုစည္းေစ သည္။ သတ္မွတ္ထားေသာ လုပ္ထံုးလုပ္နည္းမ်ားကိုလည္း အစီအစဥ္တက် လူအားလုံး တစ္ပံုစံတည္း ေဆာင္ရြက္ရသည္။
ဥပမာ- ၄င္း (၅) ရက္ မိမိ၏အလွအပကို စြန္႔ကာ ေရမခ်ဳိးဘဲ ေခါင္းပင္ မၿဖီးပဲ ေနရမည္ဟု သတ္မွတ္ထားသည္။ မည္သည့္ခမ္းနားမႈမွမရွိေသာ ဟင္း လင္းျပင္ႀကီးတစ္ခု၌ လူအားလံုးကို တစ္ေန႔တာ စတည္းခ်ေစသည္။ ထိုနည္း တူ အျခားအျခားေသာ က်င့္ေဆာင္မႈမ်ားလည္း ရွိသည္။ ဤသည္တို႔ကို ရွင္ ဘုရင္၊ သမၼတမွသည္ သာမန္လူတန္းစားအထိ မည္သည့္ကြာျခားခ်က္မွ် မရွိဘဲ လိုက္နာေဆာင္ရြက္ရသည္။ ရွင္ဘုရင္သည္လည္း မင္းခမ္းမင္းနား အဆင္တန္ဆာျဖင့္ လာ၍မရပါ။
ယေန႔ေခတ္အခါ၌ တစ္ႏွစ္တစ္ႏွစ္လွ်င္ ကမၻာအ၀ွမ္းမွ လူေပါင္း သိန္း (၄၀) ခန္႔ မကၠဟ္ၿမိဳ႕သို႔ သြား၍ ဤသို႔ စုစည္းမႈျပဳၾကသည္။ ထိုအခါ ဘာသာ စကားအစံု၊ အေရာင္အေသြးအစံု၊ လူမ်ဳိးအစံု၊ ႏုိင္ငံအစံုမွ လူတို႔သည္ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ေတြ႕ဆံုရင္းႏွီမႈ ျဖစ္သြားသည္။ ထိုအခါ ႏုိင္ငံႀကီး၀ါဒ၊ လူမ်ဳိး ႀကီး၀ါဒရွိသူတို႔သည္လည္း `လူဆိုတာ အားလံုး အတူတူပါပဲလား´ဟူေသာ ခံယူခ်က္တစ္ခု ျဖစ္သြားမည္။ ၄င္းခရီးတြင္ပင္ မိမိတို႔ရဲ႕ခ်စ္လွစြာေသာ တမန္ ေတာ္ျမတ္ႀကီး မုဟမၼဒ္ သခင္၏ ဗိမာန္ေတာ္ရွိရာ မဒီနဟ္ၿမိဳ႕သို႔သြား၍ ဖူးေမွ်ာ္ ၾကသည္။ ၄င္းခရီးစဥ္က အစၥလာမ္သာသနာ၀င္အားလံုးအား ညီရင္းအစ္ကို ေမာင္ရင္းႏွမစိတ္ဓါတ္ သြတ္သြင္းေပးလိုက္သည္။ ၄င္းခရီးမွ ရပ္ရြာေရာက္ၿပီး ခ်ိန္၌လည္း မိမိသည္ ကမၻာ့အေရွ႕အရပ္၌ ရွိေနပါေစ။ ကမၻာ့အေနာက္အရပ္၌ ရွိေသာ မုစ္လင္မ္တစ္ဦး၏ ခံစားခ်က္ကို နားလည္ေပးႏုိင္သည့္ မွ်ေ၀ခံစား တတ္သည့္ စိတ္ႏွလံုးသား ျဖစ္သြားသည္။
၄င္းခရီးစဥ္သည္ ေငြေၾကးျပည့္စံုေသာ၊ ခရီးသြားႏုိင္သည့္ အင္အားရွိ ေသာ မုစ္လင္မ္ အမ်ဳိးသား/အမ်ဳိးသမီးတိုင္းအတြက္ တစ္သက္လွ်င္တစ္ႀကိမ္ မသြားမေနရ တာ၀န္ျဖစ္သည္။ အစၥလာမ္သာသနာ၀င္ လူနည္းစုသာရွိေသာ ျမန္မာႏုိင္ငံသည္ပင္လွ်င္ ႏွစ္စဥ္ ၅၀၀၀ ေက်ာ္သြားေနလ်က္ရွိသည္။
မည္မွ်ပင္ အားက်စရာေကာင္းေသာ သာသနာျဖစ္သနည္း။ အစၥလာမ္၏ အရိပ္ေအာက္တြင္ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈမ်ား အဘယ္မွ် ေဆာေနပါသနည္း။ အစၥလာမ္ သာသနာ၀င္ျဖစ္ျခင္းအေပၚ ကၽြႏု္ပ္သည္ အတိုင္းအဆမရွိ ၀မ္းေျမာက္ ဂုဏ္ယူ ပါသည္။ အသင္လည္း အစၥလာမ္သာသနာကို လက္ခံၿပီးသားျဖစ္ေနလွ်င္ အသင္သည္ ကမၻာေပၚတြင္ နဖူးစာအေကာင္းဆံုးလူသားမ်ားအနက္မွ တစ္ဦး ဟု မွတ္ယူလိုက္ပါ။ အစၥလာမ္သာသနာကို လက္မခံရေသးလွ်င္ အခ်ိန္ေနာက္ မက်ေသးပါ။ အသင္ အသက္ရွင္ေနသ၍ အခြင့္အေရး ရွိေနပါေသးသည္။ စစ္မွန္ေသာ၊ ယုတၱိရွိေသာ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းသာယာေသာ၊ ဂုဏ္သိကၡာျမင့္မားေသာ သာသနာတစ္ခုကို ရယူပိုင္ဆိုင္ရာ၌ ၾကန္႔ၾကာ ေႏွာင့္ေႏွးေနမည္ဆိုလွ်င္ အသင့္အတြက္ ႀကီးမားေသာ ဆံုး႐ႈံးမႈပင္ ျဖစ္သည္။ ယခုတင္ျပမႈမ်ားသည္ အစၥလာမ္၏ အျမည္းသေဘာသာျဖစ္ၿပီး ႏွစ္လုိဖြယ္ေကာင္းေသာ အစၥလာမ္သာသနာ၏ ေျမာက္ျမားစြာေသာ အေၾကာင္းတရားမ်ားကို ဆက္လက္ေရးသား တင္ျပေပး သြားပါမည္။
တင္ျပသူ ေဝယံမိုး
အလ္မုဖီးဒ္
google တြင္ရွာရန္ “ အလ္မုဖီးဒ္ ” ဟု ျမန္မာလိုရိုက္၍ရွာပါ။ မိမိဖုန္းထဲတြင္ ျပန္လည္ဖတ္ရႈရန္ သိမ္းထားလိုပါက Simple Islam.apk ဖုိင္ကို ေဒါင္းလုတ္ဆြဲျပီး Install လုပ္ထားပါ။
