အစၥလာမ္သည္ လူသားအားလံုး လိုက္နာ က်င့္သံုးႏိုင္သည့္ လူ႔ဘဝေနထိုင္မႈဆိုင္ရာ လမ္းညႊန္ခ်က္ျဖစ္၏။ အစၥလာမ္၏ ယံုၾကည္ခ်က္ပိုင္းဆိုင္ရာကို လက္ခံသူမ်ားသာမက အျခား မည္သူမဆို အစၥလာမ္ကို မိမိတို႔၏ လူ႔ဘဝတြင္ ထည့္သြင္းက်င့္သံုးႏိုင္ပါသည္။ အစၥလာမ္ဟူသည္မွာ အစ္လုပ္ရံု ဗလီတက္ရံုမွ်သာ ပါဝင္ေသာ ဘာသာတစ္ခုမဟုတ္ပါ။ အစၥလာမ္ အသံၾကားသည္ႏွင့္ အမုန္းစကားမ်ားက နားဝတြင္ ကန္႔လန္႔လာပိတ္ကာ အမွန္တရားကို မၾကားရေအာင္ လုပ္ထားသည္။ အသိဥာဏ္ရွိသူမ်ားကမူ အမွန္ကို အမွန္အတုိင္း ရွဳျမင္သံုးသပ္ႏိုင္ရန္ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ေလ့လာဆည္းပူးၾကသည္။ သရက္သီး၏ အရသာကို ခ်ဥ္သည့္ကာလတြင္ စားပါက ခ်ဥ္မည္။ ဖန္သည့္ကာလတြင္ စားက ဖန္မည္။ ခ်ဳိသည့္အခ်ိန္ စားလွ်င္ ခ်ဳိပါမည္။ အခ်ဥ္တစ္ခုစားၿပီး သရက္သီးအားလံုး ခ်ဥ္သည္ဟု ေျပာမရပါ။ သရက္သီး၏ အရသာအစံုကို ျမည္းစမ္ဖူးသူက ထိုစကားကို လက္ခံမည္မဟုတ္ပါ။ ထို႔အတူ ၾကားသည္ႏွင့္ မယံုလိုက္ဘဲ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် စားသံုးၾကည့္သူမ်ားလည္း ခ်ဥ္သည္ဟု ေျပာစကားေၾကာင့္ သရက္သီးအရသာမွ လက္မဲ့မျဖစ္ရပါ။ ကံဆိုးသူမွာမူ သူတစ္ပါး၏ ခ်ဥ္သည္ဟု ေျပာစကားအတိုင္း ခ်ဥ္ေၾကာင္းလက္ခံလိုက္သူသာျဖစ္သည္။ ခ်ဥ္မည္ကို စိုးရိမ္သျဖင့္ သရက္သီး၏ အရသာမွ လက္မဲ့ျဖစ္ရပါေတာ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အရသာလက္မဲ့မျဖစ္ရန္ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ဆည္းပူးေလ့လာပါ။ အခ်ဳိ႕ေသာ ေၾကြးေက်ာ္ခ်က္မ်ားကို စူးစမ္းေလ့လာရန္ မလိုအပ္ပါ။ အခ်ဳိ႕ေသာ ေၾကြးေက်ာ္မႈမ်ားကိုမူ စူးစမ္းရန္ ေလ့လာရန္ အလြန္လိုအပ္သည္။ ကမာၻေပၚတြင္ သက္ဝင္ယံုၾကည္မႈႏႈန္း ျမင့္လာသည့္ အစၥလာမ္ကို ဗမာစကားေျပာသူတိုင္းလည္း ေသခ်ာစြာ ေလ့လာရပါမည္။ အေမွာင္ဖံုးသည့္ မ်က္လံုးအစံုုျဖင့္ လမင္းကိုၾကည့္လွ်င္လည္း တိမ္ဖံုးေနမည္သာ ျဖစ္၏။ အမွန္တရားကို ဥာဏ္မမ်ားဘဲ အရွိကို အရွိအတိုင္း ေသခ်ာစြာသိႏုိင္ရန္ နည္းလမ္းမွာ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ေလ့လာျခင္းပင္ ျဖစ္၏။ ဘာသာတရားတစ္ခုကို ေစ့ငွျပည့္စံုစြာ သိႏိုင္ရန္ သက္ဆိုင္ရာ ဘာသာဝင္တို႔၏ ကၽြမ္းက်င္ပညာရွင္မ်ား၊ စြယ္စံုက်မ္းမ်ား၊ စာအုပ္စာေပမ်ား၊ အေျခခံ မူဝါဒမ်ား၊ လုပ္ပံုကိုင္ပံုမ်ား၊ သတ္မွတ္ခ်က္မ်ားကို ေလ့လာရမည္။ ဘာသာတစ္ခု တည္ေဆာက္သတ္မွတ္ပံုကို တျခားဘာသာဝင္တစ္ေယာက္က ျပည့္စံုစြာ မေျပာျပႏိုင္ပါ။ ေလ့လာလြန္းလို႔ ေျပာျပႏိုင္လွ်င္လည္း ကိန္းဂဏန္း အနည္းငယ္ေသာ လူမ်ားသာ ျဖစ္ေပမည္။ မိမိဘာသာကိုေတာင္ ခေရေစ့တြင္းက် မေလ့လာႏိုင္သူ၊ မဆည္းပူးႏိုင္သူက တျခားဘာသာတစ္ခုကို ေဝဖန္ပုတ္ခတ္ တိုက္ခိုက္ျခင္းသည္ ငတံုးမ်ားေရွ႕တြင္ ပညာမတတ္သူက စာသင္ျပျခင္းသာျဖစ္သည္။ ငတံုးစကားကို ငတံုးသာ လက္ခံမည္။ အသိဥာဏ္ရွိသူက လက္ခံမည္မဟုတ္ပါ။
အစၥလာမ္ကို မိတ္ဆက္မေပးမီ အစၥလာမ္ဟုေျပာသည္ႏွင့္ အမ်ားအားျဖင့္ အစ္လုပ္တာ၊ ႏြားသတ္တာ၊ ဗလီတက္ျခင္းမွ်သာ အေတြးထဲေျပးဝင္လာမည္မွာ မုခ်ပင္။ ထို႔ထက္ပိုရလွ်င္ အမ်ဳိးသားမ်ား မုတ္ဆိတ္အရွည္ထားျခင္း၊ ဦးထုပ္ေဆာင္းျခင္း၊ အက်ႌရွည္ဝတ္ျခင္း၊ အမ်ဳိးသမီးမ်ား (ခပ္ပြပြ၊ အသားထူထူ)ဝတ္ရံုရွည္ ဆင္ျမန္းျခင္းတို႔ ျမင္ေယာင္မည္။ အစၥလာမ္သည္ ထိုမွ်သာ မဟုတ္ပါ။ အစၥလာမ္သည္ ထို႔ထက္ မ်ားစြာ က်ယ္ဝန္းပါသည္။ အခ်ဳိ႕ကလည္း အသက္မျပည့္သူ ထိမ္းျမားျခင္းႏွင့္ မိန္းမေလးေယာက္ယူျခင္းကို စာရင္းသြင္းၾကသည္။ အျမင္ႏွင့္အၾကားကို အသိပညာျဖင့္ ဆံုးျဖတ္ရပါမည္။ အမွန္တရားကို သိရန္ အစၥလာမ္ကို ထဲထဲဝင္ဝင္ ေလ့လာပါ။ သုိ႔မွသာ အစၥလာမ့္၏ အႏွစ္သာရကို ရရွိခံစားႏိုင္မည္။
အစၥလာမ္၏ အဓိပၸါယ္မွာ ၿငိမ္းခ်မ္းျခင္း၊ ေအးခ်မ္းသာယာျခင္းျဖစ္၏။ အစၥလာမ္ကို က်င့္သံုးလိုက္သည့္ ေနရာတိုင္း၊ လူတိုင္း၊ အိမ္တိုင္း၊ အဖြဲ႕အစည္း၊ ရပ္ကြက္၊ ႏိုင္ငံတိုင္းသည္ ေအးခ်မ္းမႈ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းသာယာမွတို႔ကို ရရွိမည္ျဖစ္၏။ အစၥလာမ္သည္ လူအမ်ားယူဆသလို ဘာသာေရးဟူသည့္ အခ်က္တစ္ခုတည္းကိုသာ အေျခခံ ျပဌာန္းထားျခင္းမဟုတ္။ အစၥလာမ္သည္ စည္းစနစ္ႏွင့္ မူကိုအေျခခံ၍ ေအးခ်မ္းတည္ၿငိမ္သည့္ ကမာၻလူ႔အဖြဲ႕အစည္းႀကီးတစ္ခု ေပၚေပါက္ေရးကို ဦးစားေပးထားသည္။ အိမ္ေထာင္ေရး၊ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး၊ ေပ်ာ္ရႊင္ေရး၊ စိတ္ၾကည္ႏူးေရး အားလံုးသည္ အစၥလာမ္တြင္ပါဝင္၏။ ယေန႔အခါတြင္ လူတိုင္း လူတိုင္း ခံစားေနရသည့္ က်န္းမာေရးႏွင့္ စိတ္ခ်မ္းသာေရးအတြက္ နည္းနစ္မ်ားကို အစၥလာမ္တြင္ ျပေပးထားသည္။ အိမ္ေထာင္ေရးမ်ားတြင္ သင့္ျမတ္မႈရွိေနရန္ နည္းစနစ္မ်ား ညႊန္ေပးထားသည္။ မိသားစုမ်ားတြင္ ခ်စ္ၾကည္ျမတ္ႏိုးမႈမ်ား တိုးလာရန္ စည္းစနစ္မ်ား ခ်ထားသည္။ ခင္ပြန္းႏွင့္ ဇနီး၊ လင္ႏွင့္မယားၾကားတြင္ တစ္ဦးတိုင္းအတြက္ သင့္ေလ်ာ္သည့္ တာဝန္မ်ားကို အစၥလာမ္က တိုက္ရိုက္ခြဲေပးထားသည္။ မိဘႏွင့္ သားသမီးတို႔တြင္ မိဘကို မိဘအရာေပးႏိုင္ရန္ သားသမီးက ဘာလုပ္ရမလဲဟူသည့္ အခ်စ္စနစ္ကို နည္းလမ္းေပးထားသည္။ လိင္မတူသည့္ ဖိုႏွင့္ မတို႔ အဘယ္ပံုစံႏွင့္သာေတြ႕ဆံုရမည္ဟု စည္းကမ္းခ်မွတ္ရင္းျဖင့္ မိဘေပ်ာက္ရသည့္ ကေလးေမြးမႈစနစ္ပေပ်ာက္ရန္ တြန္းအားေပးထားသည္။ အခ်ဳပ္ေျပာရလွ်င္ အစၥလာမ့္လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ား၏ အဓိကရည္ရြယ္ခ်က္မွာ လူ႔ဘဝတြင္ လူတိုင္း လူပီသေရးႏွင့္ စိတ္ခ်မ္းသာမႈရရွိေရးတုိ႔ျဖစ္သည္။
အစၥလာမ္၏ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖစ္သည့္ စိတ္ခ်မ္းသာမႈႏွင့္ ေအးခ်မ္းသာယာမႈတို႔သည္ ယေန႔ေခတ္ အမ်ားယူဆသလို လူ႔စိတ္၏ လြတ္လပ္ခြင့္အေပၚမူတည္ မထားပါ။ စိတ္ေစရာ ေလွ်ာက္လွမ္းခြင့္မျပဳဘဲ မွန္ကန္တိက်သည့္ မူေဘာင္တစ္ခုအတြင္း ေလွ်ာက္လွမ္းေစၿပီး သာယာစိုေျပေသာ လူမႈဘဝတစ္ခုတည္ေဆာက္ႏိုင္ရန္ကိုသာ ေလ့က်င့္ေပးသည္။ လုပ္ခ်င္တုိင္းလုပ္ခြင့္ေပးရန္ လူသည္ တိရိစာၦန္မဟုတ္ပါ။ လူတြင္ အသိဥာဏ္၊ အေကာင္းအဆိုး ေဝဖန္ပိုင္းျခားႏိုင္စြမ္း၊ အမွန္၊ အမွားခြဲျခားႏိုင္စြမ္း၊ ၾကင္နာတတ္သည့္ႏွလံုးသားႏွင့္ ပညာတို႔ ရွိသည္။ ထိုသုိ႔ အင္မတန္ထူးျခားသည့္ အရည္အေသြးမ်ား ပိုင္ဆိုင္ထားသည့္လူကို စိတ္ကလိုလားတိုင္း လြတ္လပ္ခြင့္ေပးလိုက္လွ်င္ တိရိစာၦန္ႏွင့္ လူသည္ တစ္တန္းစားတည္း ျဖစ္သြားပါမည္။ ဤသို႔ျဖစ္ျခင္းကို စာရွဳသူတို႔လည္း လိုလားမည္မဟုတ္ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ အစၥလာမ္သည္ လူ႔စိတ္ကို အေျခခံသည္မဟုတ္ဘဲ စည္းစနစ္ႏွင့္ မူကို အေျခခံေပးထားသည္။ မိမိ၏ စိတ္ကို ထိုမူႏွင့္ကိုက္ညီေအာင္ ျပဳျပင္ေနထိုင္မည္ဆိုပါက အစၥလာမ္မွရရွိမည့္ၿငိမ္းခ်မ္းသာယာမႈကို အမွန္ပင္ ရရွိခံစားရပါမည္။ ဤနည္းသည္ မြတ္စ္လင္မ္ႏွင့္ မြတ္စ္လင္မ္မဟုတ္သူမ်ားအၾကား ကြဲျပားျခားနားျခင္းမရွိပါ။ မြတ္စ္လင္မ္တစ္ဦးက အစၥလာမ့္နည္းစနစ္၊ မူ၊ ေဘာင္၊ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းမ်ား အတိုင္း မေနထိုင္လွ်င္ ၎သည္ မြတ္စ္လင္မ္ျဖစ္ေသာ္ျငားလည္း အစၥလာမ္၏ ေအးခ်မ္းသာယာမႈကို ျပည့္ျပည့္ဝဝ ရမည္မဟုတ္။ လိုက္နာလွ်င္ေတာ့ ရမည္။ မြတ္စ္လင္မ္မဟုတ္သူက အစၥလာမ္ကို က်င့္သံုးလွ်င္၊ အစၥလာမ့္စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္း၊ မူေဘာင္မ်ားအတိုင္းေနထိုင္လွ်င္ သူသည္လည္း အစၥလာမ္က ရမည္ဟု ေျပာထားသည့္ ေအးခ်မ္းသာယာ ၾကည္ႏူးမႈကို ရမည္ျဖစ္၏။ လူတစ္ဦးသည္ ရွင္သန္ေနစဥ္ကာလတစ္ေလွ်ာက္ အစၥလာမ့္နည္းစနစ္မ်ားအတိုင္း စားေသာက္၊ ေနထိုင္သြားမည္ဆိုပါက ၎၏ သက္တမ္းသည္ ေအးခ်မ္းမႈ၊ စိတ္ခ်မ္းသာမႈရမည္။ လူ႔ဘဝတြင္ အေရးပါဆံုး က႑တစ္ခုျဖစ္သည့္ စီးပြားေရး၊ ကမာၻႀကီး ရပ္တည္မႈတြင္ အခရာျဖစ္သည့္ ႏိုင္ငံေရးမ်ားကို အစၥလာမ္မွ ျပသသည့္ စည္းမ်ဥ္းမ်ားအတိုင္း ေဆာင္ရြက္ပါက အစၥလာမ္ရွိသည့္ ေနရာ၊ လုပ္ငန္း၊ စစ္ေရး၊ ႏိုင္ငံေရးအားလံုးသည္ တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းမည္။ အစၥလာမ္ကို ေနရာေဒသတိုင္း၊ လူတိုင္း၊ အခန္းက႑တိုင္းႏွင့္ ေဆာင္ရြက္ခ်က္တိုင္းတြင္ ထည့္သြင္းေဆာင္ရြက္ႏိုင္ပါသည္။ ႏိုင္ငံတစ္ခု တည္ေဆာက္ရာ၌ လူထုၾကားတြင္ မေကာင္းမႈမ်ားစြန္႔ရန္ လူကို တိုက္ရိုက္ျပစ္ဒဏ္ေပးသည့္ စနစ္သည္ အေကာင္းဆံုးႏွင့္ အထိေရာက္ဆံုးျဖစ္၏။ ယင္းစနစ္ကို က်င့္သံုးေနသည့္ ႏိုင္ငံကို စာရွဳသူတို႔ အသိဆံုးျဖစ္ပါမည္။ လူသည္ အျခားပစၥည္းႏွင့္ အေျခအေနတစ္ခုကို လႊဲခ်လို႔ ရေနသေရြ႕ မေကာင္းမႈလုပ္ျခင္း၊ သူတစ္ပါးကုိ ဒုကၡေပးျခင္းမ်ားကို မစြန္႔ႏိုင္ေသးေပ။ အသားထိလွ်င္မူ အလြန္နာတတ္သည္။ လူကို တိုက္ရိုက္ျပစ္ဒဏ္ေပးသည့္စနစ္ကို အစၥလာမ္က ျပဌာန္းေပးထားသည္။ ကာယကံရွင္၏ စိတ္ေစရာ ေၾကာင့္ ျဖစ္လာေသာ ျပစ္မႈမ်ားကို တျခားအရာဝတၳဳတစ္ခု၊ တျခားအေၾကာင္းအရာမ်ားျဖင့္ ျပစ္ဒဏ္ခတ္ေနလွ်င္ မထိေရာက္ပါ။ လူကိုပင္ တိုက္ရိုက္ဒဏ္ခတ္ျခင္းက အေကာင္းဆံုးျဖစ္သည္။ ဤနည္းျဖင့္ ႏိုင္ငံအတြင္းမွ မသမာမႈမ်ား ပေပ်ာက္သြားမည္။ တိုးတက္သည့္ ႏိုင္ငံတစ္ခုျဖစ္ဖို႔ ကိုယ္က်င့္တရားေကာင္းသည့္ ႏိုင္ငံသားမ်ားရွိေနရန္ အေရးႀကီးပါသည္။
အစၥလာမ္သည္ ကမာၻလံုးဆိုင္ရာ ဘာသာတစ္ခုျဖစ္သည္။ အစၥလာမ္သည္ လူ႔ဘဝေနထိုင္မႈ လမ္းညႊန္ျဖစ္သည္။ လူဟုဆိုထားျခင္းေၾကာင့္ ေယာက်္ား၊ မိန္းမအားလံုးႏွင့္ လူ႔အလႊာစံုမွ လူတန္းစားအစံုက က်င့္သံုးႏိုင္သည္။ အစၥလာမ္တြင္ လူရယ္လို႔ျဖစ္လာၿပီးေနာက္ ေရွ႕ဆက္ေလွ်ာက္လွမ္းရမည့္ လူ႔ဘဝတြက္ သက္ဆိုင္ရာ က႑အသီးသီးကို နည္းစနစ္၊ စည္းကမ္းမ်ား သတ္မွတ္ကာ ျပဌာန္းထားသည္။ အစၥလာမ္သည္ ယံုၾကည္ခ်က္ႏွင့္ ခဝပ္ဆည္းကပ္မႈ ႏွစ္ခုသာမက လူ႔ဘဝရပ္တည္မႈတြင္ ႀကံဳေတြ႕ရမည့္ အေရးကိစၥႏွင့္ အခန္းက႑အားလံုးအတြက္ တိက်လံုေလာက္သည့္ လမ္းညႊန္ခ်က္ေပးထားေသာ ဘာသာတစ္ခုျဖစ္သည္။ ယဥ္ေက်းေသာ လူေနမႈစနစ္ျဖစ္ေပၚလာရန္ စည္းမ်ဥ္မ်ား ျပဌာန္းထားသည့္ ဘာသာမွာ အစၥလာမ္ျဖစ္၏။
အစၥလာမ္တြင္ က႑ႀကီး ငါးခုႏွင့္ဖြဲ႕စည္းထား၏။ ယင္းက႑မ်ားကို အက်ဥ္းခ်ဳံ၍ အနည္းငယ္စီ ေဖာ္ျပေပးသြားမည္။ ပထမက႑မွာ ယံုၾကည္ခ်က္ပိုင္းျဖစ္ၿပီး၊ ယံုၾကည္ခ်က္ပိုင္းကို လက္ခံသူသည္ က်န္သည့္က႑ေလးခုလံုးကို လုပ္ေဆာင္ရန္ တာဝန္ရွိသည္။ ယံုၾကည္ခ်က္ပိုင္းၿပီးေနာက္ ခဝပ္မႈပိုင္းသည္ ဒုတိယက႑ျဖစ္၏။ အစၥလာမ့္၏ ခဝပ္ဆည္းကပ္မႈတြင္ မလုပ္မေနရတာဝန္ ေလးခုရွိသည္။ ပထမဦးဆံုးမွာ အလႅာဟ္အရွင္ျမတ္ကို ခ်ီးမြမ္းျခင္း၊ တမန္ေတာ္ထံ ေမတၱာပို႔သျခင္းႏွင့္ ဖတ္ေနသူကိုယ္တိုင္အတြက္ ဆုေတာင္းျခင္းမ်ား ပါဝင္သည့္ ဆြလားသ္ေဆာက္တည္ျခင္းျဖစ္သည္။ ဆြလာသ္ေဆာက္တည္မႈသည္ ေန႔စဥ္တာဝန္ျဖစ္ၿပီး တစ္ေန႔တြင္ ငါးႀကိမ္ေဆာက္တည္ရသည္။ ဆြလားသ္တြင္ စုေပါင္း ေဆာက္တည္မႈႏွင့္ တစ္ဦးခ်င္းေဆာက္တည္မႈဟူ၍ ႏွစ္မ်ဳိးရွိသည္။ စုေပါင္းေဆာက္တည္ရာတြင္ လူတိုင္းသည္ အတန္းလိုက္ စီလွ်က္ ဦးေဆာင္သူတစ္ဦး၏ ေနာက္မွ အႏြံအတာခံကာ ၎သူ၏ ေဆာင္ရြက္ခ်က္အတိုင္း လိုက္လံလုပ္ေဆာင္ျခင္း ျဖစ္သည္။ အစၥလာမ္တြင္ရွိသည့္ ဆြလာသ္ဆုေပါင္းေဆာက္တည္မႈတြင္ လူ႔အလႊာခြဲျခားခြင့္ လုံးဝမရွိပါ။ သမၼတႏွင့္ သူေတာင္းစား၊ အုပ္ခ်ဳပ္သူႏွင့္ အုပ္ခ်ဳပ္ခံ၊ သူေဌးႏွင့္ အခိုင္းအေစ၊ အလုပ္ရွင္ႏွင့္ အလုပ္သမား၊ အသားျဖဴႏွင့္ အသားမဲ၊ မ်ဳိးရိုး အႏြယ္ တူသူ၊ မတူသူအားလံုးသည္ တစ္ေျပးညီသာ စီတန္းရမည္။ အခ်ိန္တစ္ခုတည္း၌ ဦးေဆာင္သူတစ္ဦး၏ေနာက္တြင္ တစ္ၿပိဳင္တည္း ေဆာက္တည္ရမည္။ ဦးေဆာင္သူသည္ ဆြလားသ္ဦးေဆာင္မႈပိုင္းဆိုင္ရာ နည္းစနစ္မ်ားကို ေနာက္လိုက္မ်ားအားလံုးထက္ ပို၍တတ္ကၽြမ္းနားလည္သူျဖစ္ပါက က်န္သူအားလံုးသည္ သူ႔၏အႏြံအတာကိုျပဳရမည္။ ဦးေဆာင္သူအတြက္ ပညာပိုင္းကို စည္းကမ္းသတ္မွတ္ထားသည္ျဖစ္ရာ ဦးေဆာင္သူသည္ ကူလီထမ္းေသာ စီးပြားေရးကို ရွာသူျဖစ္ၿပီး ေနာက္လိုက္မ်ားတြင္ သူေဌးမ်ားပါဝင္လွ်င္လည္း ယင္းသူေဌးတို႔သည္ ထိုသူ၏ ဦးေဆာင္မႈေနာက္ကသာ ဆြလားသ္ဝတ္ျပဳရမည္။ အစၥလာမ္၏ ဆြလားသ္ေဆာက္တည္မႈပိုင္းတြင္ အျမင္အရ ကြာျခားမႈမ်ားကို အေျခခံ၍ လူတန္းစားခြဲျခားျခင္းကို အျမစ္ျဖတ္ ရွင္းလင္းေပးထားသည္။ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ေရာဂါျဖစ္သည့္ မာနကို ႏွလံုးသားႏွင့္ အေတြးအေခၚအတြင္းမွ ထုတ္ေပးသည္။ ထို႔ျပင္ ဦးေဆာင္ျခင္းႏွင့္ ေနာက္လိုက္ျခင္းဆိုင္ရာ နည္းစနစ္ကို သင္ေပးထားသည္။ ကမာၻ႕သမိုင္းတစ္ခုလံုးရွိ က႑ရပ္တိုင္းသည္ ဦးေဆာင္ျခင္းႏွင့္ ေနာက္လိုက္မႈတို႔ျဖင့္သာ ရပ္တည္လာျခင္းျဖစ္သည္။ ဆြလားသ္တြင္ ဦးေဆာင္ရန္ ဆြလားသ္ဦးေဆာင္ျခင္းဆိုင္ရာ ပညာကို စည္းကမ္းခ်က္ထားသည္။ အျခားမည္သူမဆို မိမိ၏လုပ္ငန္းႏွင့္ အျခားအေၾကာင္းကိစၥတစ္ခုခုတြင္ ဦးေဆာင္သူ၊ လုပ္ေဆာင္သူျပဳလုပ္ရန္ စည္းကမ္းသတ္မွတ္လိုပါက ဆြလားသ္တြင္ ဦးေဆာင္ျပဳျခင္းဆိုင္ရာ စည္းကမ္းကို နမူနာယူပါက ယင္းသူ၏ လုပ္ငန္း၊ အေၾကာင္းကိစၥတို႔သည္ ပန္းတိုင္သုိ႔အေရာက္လွမ္းႏိုင္မည္။ ဆြလားသ္၏ ဦးေဆာင္မႈတြင္ အသားျဖဴသူ၊ အမ်ဳိးအႏြယ္ျမတ္သူ၊ သူေဌး၊ ရာထူးျမင့္သူ၊ လူသိမ်ားသူ စသည့္အရည္အခ်င္းမ်ားကို စည္းကမ္းခ်က္မေပးထား။ သက္ဆိုင္ရာတာဝန္ကို ကၽြမ္းက်င္သည့္ ပညာရွင္ကိုသာ တာဝန္ေပးသည္။ ထိုပညာကိုတတ္သူက သမၼတျဖစ္လွ်င္ က်န္သူမ်ားက ေနာက္လိုက္လုပ္ရမည္။ အလုပ္သမားျဖစ္လွ်င္လည္း က်န္သူမ်ားက ေနာက္လိုက္ရေပမည္။ ဆြလားသ္တာဝန္သည္ ေန႔စဥ္တာဝန္တစ္ခုျဖစ္၏။ ဤသို႔ျဖင့္ လူတြင္ တာဝန္ေက်ပြန္ျခင္းဟူသည့္ အသိစိတ္ဓာတ္ဝင္လာရန္ ေလ့က်င့္ေပးေနျခင္းျဖစ္သည္။ ဆြလားသ္ကို တစ္ဦးခ်င္း ေဆာက္တည္မႈက မိမိကိုယ္ကိုယ္ ထိန္းသိမ္းႏိုင္ရန္ သင္ၾကားေပးေနသည္။ လူအမ်ားႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္တည္းမေဆာက္ရြက္ဘဲ တစ္ဦးခ်င္းတာဝန္ယူလ်က္ ေဆာင္ရြက္ႏိုင္သည့္ အရည္အခ်င္းကို ေလ့က်င့္ပ်ဳိးေထာင္ေပးေနသည္။ ဆြလားသ္ကို ေန႔ႏွင့္ည ႏွစ္ခုေပါင္းလွ်က္ မွ်တစြာ သတ္မွတ္ေပးထားသည္။ ပ်င္းျခင္း၊ အေပ့ါရိကေနလိုစိတ္ရွိျခင္းႏွင့္ ဂရုမစိုက္ျခင္းဟူသည့္ အက်င့္ဆိုးတို႔ကို ဤစနစ္ျဖင့္ ျပဳျပင္ေပးသည္။ ေနမထြက္မီ ႏွစ္နာရီခန္႔အလိုကတည္းက အိပ္ယာထရန္ တာဝန္ေပးထားသည္။ ေနမထြက္မီ အိပ္ယာထရန္ တာဝန္ေပးျခင္းကပင္ ညအခ်ိန္တြင္ ေစာေစာအိပ္ရန္ ေစခိုင္းလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ညအခ်ိန္ကို အိပ္စက္ျခင္း၊ အိပ္ေရးဝျခင္းတို႔သည္ က်န္းမာေရးေကာင္းရန္ အဓိကေဆးဝါးျဖစ္၏။
ဒုတိယတာဝန္မွာ တစ္ႏွစ္တြင္ တစ္လ ေန႔ပိုင္းအခ်ိန္တြင္ စား၊ ေသာက္၊ သံဝါသျပဳျခင္းမ်ားကုိ ေရွာင္ျခင္း၊ နာမ္ပိုင္းဆိုင္ရာ မေကာင္းစိတ္မ်ားကို ခ်ဳပ္တီး၍ မိမိ၏စိတ္အတြင္းမွ ပေပ်ာက္ေအာင္လုပ္ရသည့္ ေဆာင္မ္ (ဥပုသ္) ေဆာက္တည္ျခင္းျဖစ္၏။ အစၥလာမ္တြင္ရွိသည့္ ဥပုသ္ေစာင့္ျခင္းတြင္ တစ္ေန႔တာလံုးကို ဘာဆို ဘာမွ် စားေသာက္ခြင့္မေပးထားပါ။ ထို႔အတူ သံဝါသအမႈကို ေရွာင္ရမည္။ ဤစည္းကမ္းခ်က္ႏွစ္ခုျဖင့္ မစားမေသာက္ရ အငတ္ေဘးႏွင့္ ႀကံဳေနရသူမ်ား၊ စားတစ္လွည့္ မစားတစ္လွည့္ႏွင့္ ဒုကၡေရာက္ေနသူမ်ားကို ကိုယ္ခ်င္းစာတရားထားႏိုင္ရန္ သင္ေပးျခင္းျဖစ္သည္။ ဒုတိယစည္းကမ္းခ်က္မွာ သက္ရွိတိုင္းတြင္ ရွိသည့္ တဏွာကို ခ်ဳပ္တည္းႏိုင္ရန္ျဖစ္၏။ တဏွာရွိသည္။ လူတြင္ တဏွာပါသည္။ သို႔ေသာ္ ယင္းတဏွာကိုလည္း ခ်ဳပ္တည္း ထိန္းသိမ္းတတ္ရမည္။ တဏွာကို မခ်ဳပ္ႏိုင္ပါက လူျဖစ္ရွံဳး၍ လူ႔ေဘာင္ေလာကတြင္ ဂုဏ္သိကၡာမရွိသူျဖစ္မည္။ တဏွာသည္ အစားက်ဴးျခင္းႏွင့္ ခႏၶာအင္အားမ်ားေနျခင္းတို႔မွ ေပါက္ဖြားလာသည့္ စိတ္ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အစားကို အရင္ျဖတ္သည္။ ဗိုက္ငတ္ေနလွ်င္ တဏွာဘက္ကို အာရံုမမ်ားေတာ့။ အကယ္၍ တဏွာဘက္ေရာက္ေနလွ်င္လည္း တဏွာမက်ဴးရန္ စည္းကမ္းခ်က္အျဖစ္ ထည့္သြင္းသတ္မွတ္ေပးထားသည္။ တဏွာမက်ဴးရဟူသည့္ စည္းကမ္းခ်က္သည္လည္း လူ႔ဘဝတြင္ တဏွာတစ္ခုကို ခ်ဳပ္လိုက္ပါက အျခားေသာအင္အားေကာင္း၊ အေတြးအေခၚေကာင္းမ်ား ထြက္ေပၚလာမည္ကို သင္ေပးေနျခင္း ျဖစ္၏။
တတိယတာဝန္မွာ လူသည္ မိမိပိုင္ဆိုင္သည့္ ဥစၥာ၊ ေငြေၾကး၊ စုေဆာင္းထားမႈမ်ား၊ ဝင္ေငြတို႔မွ သတ္မွတ္ထားသည့္ အတိုင္းအတာတစ္ခုသို႔ ေရာက္လွ်င္ ယင္းေငြေၾကး၊ ဥစၥာထဲမွ အပံုေလးဆယ္ပံု တစ္ပံုအား အစၥလာမ္က ဆင္းရဲသားဟု သတ္မွတ္သူမ်ားကို ေပးကမ္းရသည့္ ဇကားသ္ဟူသည့္ ေငြေၾကးဥစၥာလွဴဒါန္းရသည့္ ခဝပ္မႈျဖစ္သည္။ ဇကားသ္တြင္ ပိုက္ဆံအလွဴ၊ ေရႊေငြအလွဴ၊ တိရိစာၦန္ အရွင္လွဴဒါန္းမႈႏွင့္ ေကာက္ပဲသီးႏွံအလွဴတို႔ပါဝင္သည္။ ဇကားသ္ဟူသည့္ ခဝပ္မႈကို ပိုက္ဆံခ်မ္းသာမွ ေဆာင္ရြက္ႏိုင္သည္။ ဇကားသ္တြင္ ပံုစံႏွစ္ခုပါဝင္သည္။ တစ္ခုမွာ ဇကားသ္ဟူသည့္ အလွဴျပဳႏိုင္ရန္ ကိုယ္တိုင္ၾကြယ္ဝေအာင္ လုပ္ရမည္။ ဤပထမပံုစံတြင္လည္း လူရယ္လို႔ ရွင္သန္လာခ်ိန္တြင္ ပိုက္ဆံရွာရမည့္တာဝန္ကို ေပးထားျခင္းျဖစ္၏။ လူ၊ လူခ်င္းထံမွ ေတာင္းရမ္းကို ခဝပ္မႈအျဖစ္မသတ္မွတ္ထားေပ။ ကိုယ္တိုင္ရွာေဖြၿပီး လွဴဒါန္းျခင္းကိုသာ ခဝပ္မႈအျဖစ္ သတ္မွတ္ထားသည္။ ဇကားသ္အလွဴတြင္ပါဝင္သည့္ ဒုတိယပံုစံမွာ မိမိခ်မ္းသာသလို ေနာက္တစ္ဦးကိုလည္း ခ်မ္းသာလာေအာင္ လုပ္ေပးျခင္းျဖစ္သည္။ တစ္ကိုယ္ေကာင္းမဆန္ရန္ ျဖစ္၏။ မိမိအစဥ္ေျပသလို အျခားသူမ်ားလည္း တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္တြင္ အစဥ္ေျပလာရမည္။ မိမိတစ္ဦးတည္း ေလာဘမထားရ။ ေသလွ်င္ထားခဲ့ရၿပီး ပ်က္စီးလွ်င္ စြန္႔ပစ္ရမည့္ သခၤါရေလာက၏ ေလာဘပစၥည္းမ်ားကို မိမိတစ္ဦးတည္းတြင္ စုေဆာင္းကာ ကိုယ့္ဖို႔သာလုပ္ခြင့္မရွိ။ မိမိပိုင္ထဲမွ ဆင္းရဲသားမ်ားကို ကူညီရမည္။ ဤသုိ႔ကူညီျခင္းျဖင့္ သဒၵါတရား၏စိတ္ဓါတ္ တိုးပြားမည္။ သူတစ္ပါးေကာင္းစားသည္ကို မနာလိုသည့္စိတ္ဓါတ္ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းရပါသည္။ ကိုယ့္ပစၥည္း၊ ကိုယ့္ပိုက္ဆံျဖင့္ပင္ ေနာက္တစ္ေယာက္ ေကာင္းစား ခ်မ္းသာေအာင္လုပ္ေပးရန္ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အစၥလာမ္တြင္ရွိသည့္ ဇကားသ္ဟူသည့္ အလွဴခဝပ္မႈသည္ ဆင္းရဲသားပေပ်ာက္ေရး၊ မြဲေတမႈခ်ဳပ္ၿငိမ္းေရးႏွင့္ ဆင္းရဲခ်မ္းသာကြာဟမႈကို ထိန္းညႇိေပးသည့္ နည္းစနစ္ပင္ ျဖစ္၏။
စတုတၳတာဝန္မွာ လူသည္ စားဝတ္ေနေရး ေခ်ာင္လည္ျပည့္စံုၿပီးေနာက္ အျခားႏိုင္ငံတစ္ခုသို႔ပါ သြားႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ၾကြယ္ဝခ်မ္းသာပါက မကၠဟ္ၿမိဳ႕ရွိ ကမာၻဦးကတည္းက တည္ရွိေသာ ကအ္ဗဟ္သုိ႔သြား၍ သတ္မွတ္ထားသည့္ လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ားကို လုပ္ေဆာင္ရသည့္ ဟဂ်္တာဝန္ျဖစ္သည္။ ႏိုင္ငံရပ္ျခားသို႔သြားရမည့္ တာဝန္တစ္ခုအား ခဝပ္မႈတြင္ထည့္သြင္း ေပးထားသည္။ ႏိုင္ငံျခားသို႔သြားႏိုင္ရန္ ပိုက္ဆံခ်မ္းသာရမည္။ ပိုက္ဆံခ်မ္းသာရန္ စီးပြားရွာရမည္။ ပိုက္ဆံရွာျခင္းႏွင့္ စီးပြားေရးဆိုင္ရာလုပ္ေဆာင္မႈကို အစၥလာမ္က မေကာင္းမႈ၊ ေလာကီကို မက္ေမာျခင္းဟု မသတ္မွတ္ပါ။ အစၥလာမ္သည္ စီးပြားရွာျခင္း၊ ႀကီးပြားေအာင္လုပ္ျခင္း တစ္နည္းဆိုရေသာ္ လူ႔ဘဝတြင္ ရပ္တည္ေနစဥ္ ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးျခင္းကို ခဝပ္ဆည္းကပ္ရာေကာင္းမႈအျဖစ္သတ္မွတ္ေပးထားသည္။ ေတာင္းရမ္းျခင္းကို လံုးဝအားမေပးထားသည္သာမက ကိုယ္ထူကိုယ္ထ ကိုယ့္တာဝန္ကိုယ္ေက်ပြန္ျခင္းကို အေလးေပးထားသည့္ ဘာသာျဖစ္သည္။ ဟဂ်္တြင္ ဘယ္ေလာက္ပဲခ်မ္းသာပါေစ ၎ေနရာသုိ႔ ေရာက္လာသူတိုင္းသည္ သတ္မွတ္ဝတ္စံုတစ္ခုကိုသာ ဝတ္ရမည္ျဖစ္ၿပီး ေရာက္လာသူတိုင္းႏွင့္ တန္းတူေနထိုင္သြားလာရမည္ျဖစ္၏။ ကာယလွဳပ္ရွားမႈမ်ားျဖင့္ ျပဳလုပ္ရသည့္ ခဝပ္ဆည္းကပ္မႈျဖစ္သည္။
တတိယက႑မွာ အေပးအယူက႑ျဖစ္သည္။ အေပးအယူဟူသည္မွာ ကုန္သြယ္မႈႏွင့္ စီးပြားေရးကိုဆိုလိုသည္။ အစၥလာမ္သည္ စီးပြားေရးလုပ္ျခင္းႏွင့္ ခ်မ္းသာေအာင္ရွာေဖြျခင္း၊ ခ်မ္းသာစြာေနထိုင္ျခင္းကို မတားျမစ္ပါ။ ကုန္သြယ္မႈႏွင့္ စီးပြားေရးဆိုင္ရာ နည္းစနစ္မ်ားကို ျပေပးထားသည့္ ဘာသာျဖစ္သည္။ အသက္ရွင္ေနသူတိုင္း အေပးအယူႏွင့္ မကင္းပါ။ လ႔ူေလာကတြင္ အသက္ရွင္လာသူတိုင္း စား၊ ဝတ္၊ ေနေရးဟူသည့္ အေရးသံုးပါးကုိ မလြဲမေသြႀကံဳရမည္သာျဖစ္သည္။ စားရန္ အစားအေသာက္၊ ဝတ္ရန္ အဝတ္အထည္ႏွင့္ ေနထိုင္ရန္ ေနရာဌာနတို႔ကို ပိုက္ဆံျဖင့္ ဝယ္ယူရသည္။ ပိုက္ဆံရရန္ စီးပြားေရးလုပ္ရမည္။ စီးပြားေရးသည္လည္း တရားေသာစီးပြားေရးျဖစ္ရမည္။ မတရားေသာစီးပြားေရးမျဖစ္ရ။ အစၥလာမ့္အေပးအယူက႑သည္ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ ေကာင္းစားေရးထက္ လူအားလံုး ေကာင္းလာေရးကို ဦးစားေပးထားသည္။ ပိုက္ဆံရသည့္ နည္းစနစ္သည္ လူအားလံုးထံမွ ေခါင္းပံုျဖတ္ထားသည့္ ပံုစံမျဖစ္ရပါ။ အသက္ရွင္လာၿပီးေနာက္ လူ႔ဘဝတစ္ခု တည္ေဆာက္ရန္ ပိုက္ဆံသည္ လိုအပ္ခ်က္ျဖစ္လာသျဖင့္ ယင္းပိုက္ဆံရွာရန္ မူမ်ား၊ စိတ္ဓါတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ စည္းကမ္းမ်ားကို အစၥလာမ္ကျပေပးထားသည္။ ပိုက္ဆံရွာျခင္း၊ စီးပြားရွာျခင္း၊ ပိုက္ဆံရရန္ အလုပ္လုပ္ျခင္းတို႔အား မည္သည့္ဘာသာကို သက္ဝင္ယံုၾကည္သူပင္ျဖစ္ပါေစ လုပ္ကိုင္ရသည္ခ်ည္းသာ ျဖစ္၏။ အလုပ္လုပ္ၿပီဆိုလွ်င္ မိမိထံသို႔ မ်ားမ်ားဝင္ေစလိုသည္။ မိမိထံမွ နည္းနည္းသာ ထြက္လိုသည္။ ဤဆႏၵကိုအေျခခံၿပီး မတရားစီးပြားရွာမႈ၊ ခိုးမႈ၊ လိမ္မႈတို႔ျဖစ္လာရျခင္း ျဖစ္သည္။ အစၥလာမ္သည္ စီးပြားရွာရာတြင္ တရားေသာနည္းျဖင့္ရွာရန္ နည္းစနစ္ျပထားသည္။ လုပ္ငန္းမ်ားတြင္ အေရအတြက္ႏွင့္ အခ်ိန္အတြယ္မ်ားျဖင့္ လုပ္ကိုင္ၾကသည္။ ကိုးခုသာရွိေသာ အေရအတြက္ကို ဆယ္ခုဟုေျပာမေရာင္းရ။ အျပစ္အနာအဆာပါေနသည့္ပစၥည္းကို ဖံုးကြယ္လိမ္ဆင္၍ မေရာင္းရ။ အေလးခ်ိန္မခိုးရ။ ကုန္ေစ်းႏႈန္းမ်ား တတ္လာေစရန္ရည္ရြယ္၍ ေစ်းကြက္အတြင္း ပစၥည္းမ်ားရွားပါးသြားေစရန္ သုိေလွာင္ထားျခင္း မလုပ္ရ။ ကမာၻ႔စီးပြားေရးေလာကတြင္ အသံုးအမ်ားဆံုး စနစ္တစ္ခုမွာ အတိုးျဖစ္၏။ အတိုးကုိ အစၥလာမ္က ယတိျပတ္ တားထား၏။ အစၥလာမ့္စီးပြားေရးနည္းစနစ္တြင္ အတိုးျဖင့္ စီးပြားရွာခြင့္မရွိပါ။ အတိုးေပးခြင့္၊ ယူခြင့္ႏွစ္ခုလံုးကုိ ခြင့္မျပဳထားေပ။ ဘာသာတူျခင္းကိုျဖစ္ေစ၊ ဘာသာမတူသူကိုျဖစ္ေစ အတိုးမေပးရသလို ၎တို႔ထံမွ အတိုးျပန္ယူခြင့္လည္းမရွိပါ။ အတိုးႏွင့္ ဆက္စပ္အလုပ္အကိုင္မ်ား၊ တိုက္ရုိက္အတိုးမျဖစ္ေသာ္လည္း သြယ္ဝိုက္နည္းမ်ားျဖင့္ အတိုးသ႑ာန္ေဆာင္လွ်င္လည္း ခြင့္မျပဳထားေပ။ အတိုးဟူသည္မွာ ဆင္းရဲသားကို ဆင္းရဲတြင္းနက္ေအာင္ ခ်မ္းသာသူက ပိုခ်မ္းသာေအာင္လုပ္ေသာနည္းျဖစ္သည္။ ခ်မ္းသာသူ ပိုခ်မ္းသာလာျခင္းက ျပႆနာမဟုတ္။ ဆင္းရဲသားမ်ား ပိုဆင္းရဲသြားျခင္းသည္ ခိုးသူ၊ လုယက္သူမ်ားပိုမ်ားလာေအာင္ အားေပးေနျခင္းျဖစ္၏။ ဆင္းရဲသားလူတန္းစားႏွင့္ ခ်မ္းသာသူလူတန္းစားတို႔အၾကားတြင္ အလြန္ႀကီးမားေသာ ကြာဟမႈကို အတိုးကျဖစ္ေစသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အစၥလာမ္တြင္ ဂုတ္ေသြးစုတ္သည့္ အတိုးစနစ္ကို အၿပီးတိုင္ ပိတ္ပင္ထားသည္။ စီးပြားေရးစနစ္တြင္ ေငြေၾကးေခ်းျခင္း၊ ငွားရမ္းျခင္းတို႔ ပါဝင္သည္။ ေငြေခ်းရာတြင္ အတိုးမယူရ။ အရင္းအတိုင္းသာ ယူရမည္။ ထို႔ျပင္ ေခ်းေငြကို ျပန္ဆပ္ရန္ တာဝန္ေပးထားသည္။ ငွားထားသည့္အရာမ်ားကို ျပန္ေပးရန္ တာဝန္ရွိသည္။ တတိယက႑ျဖစ္သည့္ အေပးအယူပိုင္းတြင္ အလုပ္ရွင္ႏွင့္အလုပ္သမားဆိုင္ရာ တာဝန္မ်ားလည္း ပါသည္။ တန္ေၾကးႏွင့္ ကာလတစ္ခုသတ္မွတ္ၿပီး အလုပ္သေဘာတူထားလွ်င္ အလုပ္ရွင္ကလည္း သတ္မွတ္ခ်က္အတိုင္း လခကို အျပည့္ေပးရန္ တာဝန္ရွိသည္။ ထို႔အတူ သတ္မွတ္ခ်က္တြင္ပါသည္မ်ားကိုသာ ေစခိုင္းခြင့္ရွိၿပီး သတ္မွတ္ခ်က္တြင္ မပါသည္မ်ားကို ေစခိုင္းခြင့္မရွိပါ။ အလုပ္သမားဘက္ကလည္း မိမိ၏ တာဝန္ကို အျပည့္ထမ္းေဆာင္ရမည္။ ပ်က္ကြက္ေပါ့ေလ်ာ့ၿပီး လုပ္အားခအျပည့္ယူျခင္းကို မတရားမႈဟု သတ္မွတ္သည္။ ထိမ္းျမားမႈႏွင့္ အေမြက႑မ်ားသည္လည္း အေပးအယူပိုင္းဆိုင္ရာတြင္ ပါဝင္သည္။ ထိမ္းျမားၿပီးလွ်င္ ဇနီးေမာင္ႏွံၾကားတြင္ သက္ဆိုင္ရာ တာဝန္မ်ားကို ကိုယ္စီကိုယ္ငွ ေက်ပြန္ရမည္။ စားဝတ္ေနေရးအတြက္ ရွာေဖြမႈတာဝန္သည္ အမ်ဳိးသားတာဝန္ျဖစ္ၿပီး အိမ္ေထာင္ထိန္းသိမ္းမႈတာဝန္သည္ အမ်ဳိးသမီးတာဝန္ျဖစ္၏။ စားရိတ္ေထာက္ပံ့မႈတြင္ အမ်ဳိးသားက အမ်ဳိးသမီးအား ျပည့္ျပည့္ဝဝေပးရမည္ျဖစ္သလို အမ်ဳိးသမီးကလည္း မိမိခင္ပြန္းအတြက္ အေဖာ္မြန္ေကာင္းတစ္ဦး ျဖစ္ေနရမည္။ တာဝန္ယူမႈ၊ တာဝန္ခံမႈႏွင့္ တာဝန္သိတတ္မႈတို႔သည္ အေပးအယူက႑၏ အဓိကပင္မအခ်က္မ်ားျဖစ္သည္။ ဤတတိယက႑တြင္ အေမြခြဲေဝေပးရမည့္ နည္းစနစ္ကိုလည္း အျပည့္အစံုျပေပးထားသည္။ အေမြဟူသည္မွာ အသက္ရွိ၍ စဥ္းစားေတြးေခၚတတ္ေသာ လူသားတို႔အၾကား အႀကီးဆံုးေသာ စိတ္ဝမ္းကြဲေစမႈျဖစ္သည့္ သက္မဲ့ပစၥည္းျဖစ္၏။ ဤသက္မဲ့ေၾကာင့္ပင္ ေသြးရင္းသားခ်င္းမ်ား သတ္ျဖတ္ၾကသည္အထိ ျဖစ္ၾကရသည္။ ေသသူက ေသသြားေသာ္လည္း သူခ်န္ရစ္ခဲ့သည္မ်ားက ရွင္ေနသူမ်ားၾကား ရွင္လွ်က္ႏွင့္ ေသေအာင္သတ္ေနသည္။ အစၥလာမ္တြင္ အေမြကို တိုက္ရိုက္ဥပေဒျပဌာန္းကာ ခြဲေဝေပးထားသည္။ ေတာ္စပ္မႈတစ္ခုတိုင္းအတြက္ သီးျခားရပိုင္ခြင့္မ်ားေပးထားသည္။ ေပးသင့္ေပးထိုက္သည္ကို ေပးရန္ တာဝန္ရွိသည္။ မေပးဘဲ သိုဝွက္ထိန္ခ်န္ခြင့္ မရွိပါ။ ထို႔ျပင္ လက္ေတြ႕ဆန္သည့္ သတ္မွတ္မႈျဖင့္ အေမြခြဲခုိင္းထားသည္။ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာခံစားခ်က္မ်ားႏွင့္ လူ႔အေတြးအေခၚကို ဦးစားမေပးထားပါ။ ေယာက်္ားသားတစ္ဦးေသလွ်င္ သူႏွင့္သက္ဆိုင္သူမ်ားကို အေမြေပးရမည္။ ေယာက်္ားသားတြင္ ဇနီးရွိသျဖင့္ ဇနီးရွိေန၍ အေမြမခြဲရဟူသည့္ စိတ္ခံစားခ်က္ဥပေဒမ်ဳိးကို မျပဌာန္းထားေပ။ ဇနီးရွိလွ်င္လည္း ဇနီး၏ ရပိုင္ခြင့္ကိုေပး၍ အေမြခြဲရမည္။ အေပးအယူပိုင္းကိုလည္း အစၥလာမ္က ကုသိုလ္၊ အကုသုိလ္စာရင္းတြင္ ထည့္သြင္းေပးထားသည္။ အစၥလာမ္က သတ္မွတ္ထားသည့္ အေပးအယူနည္းအတိုင္း မွန္ကန္စြာ ရွာေဖြလုပ္ကိုင္စားေသာက္ေသာ မုစ္လင္မ္တစ္ဦးအဖို႔ ၎၏စီးပြားရွာျခင္း၊ မိသားစုကိုေထာက္ပံ့ေပးျခင္း တို႔သည္ ကုသုိလ္ျဖစ္၏။ တားထားသည့္နည္းျဖင့္ စီးပြားရွာလွ်င္ အကုသိုလ္ျဖစ္၏။ အစၥလာမ္သည္ လူသားတိုင္းအတြက္ ဘဝလမ္းညႊန္ခ်က္ျဖစ္ေပရာ ဘဝတစ္ခုရွင္သန္ႏိုင္ရန္အတြက္ စီးပြားေရးရွိရန္လည္း လိုအပ္သည္။ စီးပြားေရးလုပ္ျခင္းကို တားဆီးလိုက္ျခင္းက သူေတာင္းစားမ်ား၊ သူခိုး၊ လုယက္ဆိုးသြမ္းသူမ်ား ေပါမ်ားလာရန္ အားေပးလိုက္ျခင္းပင္ ျဖစ္၏။ လုပ္ေဆာင္မႈႏွင့္ စိတ္ဓာတ္ပိုင္းဆိုင္ရာတြင္ အစၥလာမ့္နည္းအတိုင္း စီးပြားရွာသူတစ္ဦးအဖို႔ အမွန္တကယ္ေအာင္ျမင္မႈ ရေပလိမ့္မည္။
စတုတၳက႑မွာ အက်င့္စာရိတၱပိုင္းဆိုင္ရာ က႑ျဖစ္၏။ အက်င့္စာရိတၱ၏ လိုအပ္ခ်က္မွာ သက္ရွိကမာၻတြင္ လူအတြက္သာ အထူးလိုအပ္သည္။ သင္ၾကားေရးစနစ္မ်ား အလြန္တိုးတက္လာၿပီးေနာက္ပိုင္းတြင္ တိရိစာၦန္မ်ားကိုပင္ ယဥ္ေက်းလိမၼာလာေအာင္ သင္ေပးႏိုင္လာၾကသည္။ မယဥ္ေက်းသည့္ တိရိစာၦန္မ်ားကို ယဥ္ေက်းေအာင္သင္ေပးလာႏိုင္ေသာ္လည္း တစ္ဖက္တြင္ ယဥ္ေက်းမႈဓါတ္ခံရွိၿပီးသားလူမ်ား ရိုင္းလာျခင္းကိုမူ ထိန္းခ်ဳပ္မရျဖစ္ေနသည္မွာ ႏွစ္ဆယ့္တစ္ရာစု၏ အဆိုးဆံုးေသာေရာဂါ ျဖစ္ေနသည္။ ကေလးငယ္မ်ား အက်င့္ေကာင္းလာေစရန္ အေကာင္းဆံုးေက်ာင္းမ်ားတြင္ ထားၾကသည္။ ယဥ္ေက်းရန္ဟူသည့္ေခါင္းစဥ္ေအာက္က ယဥ္ေက်းလိမၼာသင္တန္းမ်ားဖြင့္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ပိုဆိုးသည္ထက္ ဆိုးလာသည္မွာ ဘာ့ေၾကာင့္နည္း။ ရွင္းပါသည္။ လူတို႔၏ အေတြးအေခၚကိုသာ အေျခခံထားေသာ နည္းစနစ္မ်ားျဖစ္သျဖင့္ တစ္ေနရာမဟုတ္ တစ္ေနရာတြင္ လစ္ဟာမႈျဖစ္လာရသည္။ ဆိုးသြမ္းေစသည့္ ပင္မအခ်က္မ်ားကို တိုက္ရိုက္ျပဳျပင္ျခင္းမရွိသျဖင့္ အျခားအက်င့္အမူမ်ား ဘယ္ေလာက္ေကာင္းေအာင္ သင္ေပးသည္ျဖစ္ေစ အခ်ိန္တန္လွ်င္ အက်င့္စာရိတၱက မေကာင္းသည္သာျဖစ္၏။ အက်င့္စာရိတၱပိုင္းျပဳျပင္ရန္ စိတ္ခံစားခ်က္မ်ားႏွင့္ မုန္တီးမႈမ်ားကိုအေျခခံကာ ယဥ္ေက်းလိမၼာေအာင္သင္တန္းမ်ားဖြင့္သင္ျခင္းသည္ အပုပ္ေကာင္ ရုပ္ေဆာင္ျပျခင္းသာျဖစ္၏။ အခ်ိန္တန္ေတာ့ သရုပ္မွန္မ်ားထြက္လာကာ ယဥ္ေက်းလိမၼာသင္တန္းသည္ အရိုင္းမ်ားထုတ္ေပးရာ ဌာနျဖစ္ေတာ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လူတစ္ေယာက္ အက်င့္ေကာင္းလာရန္ စိတ္ခံစားခ်က္မ်ားကို အေျခခံလို႔မရပါ။ အက်င့္စာရိတၱပိုင္းတြင္ ညံ့ဖ်င္းေသးသိမ္မႈက ကမာၻအလည္တြင္ မ်က္ႏွာငယ္ရန္ အေၾကာင္းခံတစ္ခုပင္ ျဖစ္၏။ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံ တိုးတက္ျခင္း၊ ႀကီးပြားခ်မ္းသာျခင္းသည္ ယင္းႏိုင္ငံသူ ႏိုင္ငံသားမ်ား၏ ကိုယ္က်င့္တရား အက်င့္စာရိတၱႏွင့္ တိုက္ရိုက္ဆက္ႏြယ္မႈရွိသည္။ အစၥလာမ္တြင္ မူးယစ္ မိန္းေမာေစသည့္အရာမ်ားအားလံုးကို ယတိျပတ္တားျမစ္ထားသည္။ အရက္၊ ဘီယာ၊ ဝိုင္ အရက္ႏွင့္ ဆက္စပ္အရာမ်ားအားလံုး၊ ဘိန္း၊ ေဆးေျခာက္စသည့္ အရာမ်ားကိုလည္း တားထားသည္။ ေဆးျဖစ္ဝါးျဖစ္မွစ၍ စီးပြားျဖစ္အထိ လုပ္ပိုင္ခြင့္ လံုးဝမေပးထားပါ။ ကိုယ္တိုင္လည္း ေသာက္ခြင့္မေပးထားသလို အျခားသူမ်ားကိုတိုက္ျခင္း၊ ေရာင္းခ်ေပးျခင္း၊ ထုတ္လုပ္ေပးျခင္းမ်ားအားလံုးကို တားျမစ္ပိတ္ပင္ထားသည္။ မိမိကိုယ္တိုင္၊ မိမိ၏ မိသားစု၊ ဝန္ထမ္း၊ ေက်ာင္းသားမ်ားအၾကားတြင္ တိုးတက္ေအာင္ျမင္သူမ်ား၊ ကိုယ္က်င့္တရားေကာင္းသူမ်ား ေပၚေပါက္လာေစလိုပါက အရက္ႏွင့္ မူးယစ္မိန္းေမာေစသည့္ အရာမ်ားအားလံုးကို သံုးစြဲခြင့္တားျမစ္လိုက္ပါ။ ဤအရက္ႏွင့္ မူးယစ္ပစၥည္းမ်ားတြင္ ေကာင္းက်ဳိးအနည္းငယ္သာရွိၿပီး ဆိုးက်ဳိးက ပိုမ်ားသည္။ ထိုဆိုးက်ဳိးကို ကာယကံရွင္ကလည္း ခံစားရသလို ပတ္ဝန္းက်င္ကလည္း ခံစားရသည္။ အရက္သည္ ကိုယ္က်င့္တရားပ်က္ျပားရန္ အျပည့္အဝအားေပးေသာ အဆိပ္တစ္ခုျဖစ္၏။ အစၥလာမ္သည္ ကိုယ္တိုင္စိတ္ခ်မ္းသာဖို႔ သူတစ္ပါးကို ခ်နင္းသည့္အေျခအေနမ်ဳိးကို အားမေပးပါ။ အစၥလာမ့္အိမ္ေထာင္ေရးစနစ္တြင္ အိမ္ေထာင္ရွင္အခ်င္းခ်င္း ေဖာက္ျပားမႈကို ထိေရာက္သည့္ ဒဏ္ခတ္ျခင္းျဖင့္ ထိန္းကြပ္ထားသည္။ မိန္းမေလးေယာက္ယူရန္အတြက္ တန္းတူညီမွ်ထားႏိုင္ရမည္ဟူသည့္ စည္းကမ္းခ်က္ရွိသည္။ လူတစ္ဦးႏွင့္ တစ္ဦးအၾကားတြင္ ေသြးထိုးလွဳံေဆာ္ေပးျခင္း၊ မတရားစြပ္စြဲျခင္း၊ ႏွစ္ဖက္ခၽြန္လုပ္ျခင္းမ်ားကို လံုးဝခြင့္မျပဳပါ။ ထိုအက်င့္မ်ဳိးရွိသူသည္ အမတဥယ်ာဥ္နန္း၏ ေမႊးရနံကိုပင္ ရမည္မဟုတ္ဟု ျပဌာန္းထားသည္။ လိင္မတူသူမ်ား အရသာခံစားလိုပါက သတ္မွတ္သည့္ စည္းမ်ဥ္းမ်ားအတိုင္း ထိမ္းျမားမႈလုပ္ရန္ စည္းကမ္းထားသည္။ ထိမ္းျမားျခင္းျဖင့္ လူတစ္ဦးသည္ ေနာက္တစ္ဦးကို တာဝန္ယူရသည္။ တာဝန္ယူလိုစိတ္၊ တာဝန္သိစိတ္တို႔ကို ထိမ္းျမားမႈျဖင့္ သင္ၾကားေပးထားသည္။ ထိမ္းျမားၿပီးေနာက္ ဇနီးေမာင္ႏွံအၾကား သက္ဆိုင္ရာ တာဝန္မ်ားကို သတ္မွတ္ေပးထားသည္။ မိန္းမႏွင့္ ေယာက်္ားသည္ ပံုသ႑ာန္မတူသည့္ လူႏွစ္မ်ဳိးျဖစ္သည္။ ေယာက်္ားႏွင့္ မိန္းမကို တာဝန္အတူတူေပး၍ တန္းတူေစခိုင္းျခင္းမွာ မတရားျခင္းသာ ျဖစ္၏။ အစၥလာမ္တြင္ မိန္းမသားကို မိန္းမသားႏွင့္ သင့္ေတာ္သည့္ တာဝန္၊ ေယာက်္ားသားကို ေယာက်္ားသားႏွင့္ လိုက္ဖက္သည့္ တာဝန္မ်ားကို ခြဲေပးထားသည္။ အက်င့္စာရိတၱေကာင္းျခင္းႏွင့္ ဆိုးျခင္းတို႔သည္ လိင္ကိစၥကို မွန္ကန္စြာ အသံုးခ်ျခင္းႏွင့္ အသံုးမခ်ျခင္းတို႔အေပၚတြလည္း မ်ားစြာ မူတည္ပါသည္။ အစၥလာမ္တြင္ ဆဲဆိုျခင္းကို တားထားသည္။ အဆဲျဖင့္ စကားမဆိုရ။ ဆဲျခင္းသည္ မယဥ္ေက်းျခင္း၊ အက်င့္စာရိတၱမေကာင္းျခင္း၏ အမွတ္အသားျဖစ္သည္။ ဘာသာတစ္ခု၏ ဘာသာဝင္မ်ားသည္ ေနာက္ဘာသာတစ္ခုကို မဆဲရ။ တျခားသူ၏ မိဘကို မဆဲရဟူသည့္ ပညတ္ကို ျပဌာန္းထားသည္။ ဆဲဆိုျခင္းသည္ ယဥ္ေက်းသည့္အသုိင္းအဝိုင္း၏ လုပ္ရပ္မဟုတ္ပါ။
ပဥၥမက႑မွာ လူမႈေရးက႑ျဖစ္သည္။ လူမႈေရးဟူသည္မွာ ယဥ္ေက်းျပဴငွာေသာ လူ႔အသုိင္းအဝိုင္းတစ္ခုျဖစ္ရန္ အဓိက သင္ၾကားမႈျဖစ္သည္။ အထက္က႑ေလးခုလံုးသည္ ဤလူမႈေရးကို အေျခခံထားသည္။ လူသည္ လူမႈေရးနားလည္ရမည္။ လူမႈေရးအတြက္ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းမ်ား ရွိရမည္။ ကမာၻႀကီး စည္းကားေနျခင္း၏ အဓိကပင္မမွာ လူျဖစ္သည္။ က်န္အရာဝတၳဳမ်ား၊ စက္ကိရိယာမ်ား၊ ေန၊ လ၊ ၾကယ္၊ တိရိစာၦန္၊ သစ္ပင္မ်ားသည္ လူအတြက္ ဆင္ယင္ေပးထားျခင္းျဖစ္၏။ လူသည္ ေနာက္လူတစ္ေယာက္ႏွင့္ ေျပာဆိုဆက္ဆံသည္။ လူက လူျဖင့္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈရမွာသာ လူတစ္ဦးတိုင္း၏ ဘဝသည္လည္း သာယာေနမည္ျဖစ္၏။ စီးပြားေရးႏွင့္ အေပးအယူက႑တို႔သည္ ပစၥည္းဥစၥာႏွင့္ သက္ဆိုင္ၿပီး လူမႈေရးသည္ လူ႔စိတ္ႏွလံုးႏွင့္ သက္ဆိုင္သည္။ ပိုက္ဆံခ်မ္းသာျခင္းထက္ စိတ္ခ်မ္းသာဖို႔က ပိုအေရးႀကီးသည္။ စိတ္ခ်မ္းသာမွ ကိုယ္ခႏၶာက်န္းမာမည္။ စိတ္ပ်ဳိ ကိုယ္ႏု၊ စိတ္ေထာင္း ကိုယ္ေက်ဟူသည့္ စကားရပ္တြင္ ခႏၶာကိုယ္၏ က်န္းမာေရးကို စိတ္ေပၚတြင္ မူတည္ထားသည္။ လူ႔ေလာကသည္ လူမ်ားျဖင့္သာတည္ေဆာက္ထားျခင္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္ လူတိုင္းသည္ ေနာက္တစ္ဦးကို စိတ္ခ်မ္းသာေစရမည္။ လူႏွင့္ လူေတြ႕ဆံုရာတြင္ သက္ဆိုင္ရာ လူမႈေရးရွိရမည္။ အစၥလာမ္တြင္ ျပဌာန္းထားသည့္ လူမႈဆက္ဆံေရးစနစ္သည္ စံျပထားႏိုင္သည့္ စံႏႈန္းျပည့္ လူမႈဆက္ဆံေရးစနစ္ျဖစ္သည္။ အစၥလာမ္တြင္ စိတ္ထားပိုင္းကို အထူးဦးစားေပးသည္။ ရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာကို ဦးစားမေပးပါ။ ထို႔ျပင္ မိမိစိတ္ခ်မ္းသာေရးထက္ သူတစ္ပါး စိတ္ခ်မ္းသာေရးကို ပိုၿပီး ဦးစားေပးသည္။ က်င္ငယ္စြန္႔ျခင္းဆိုင္ရာ ပညတ္ခ်က္မ်ားတြင္ လူသြားလမ္း၊ လူအမ်ား အရိပ္နားခိုရာေနရာမ်ားတြင္ က်င္ငယ္မစြန္႔ရဟု တားထားသည္။ ယင္းပညတ္ခ်က္ ေလ့လာၾကည့္လွ်င္ ဆီးအလြန္သြားခ်င္ေနသူသည္ ရရာေနရာတြင္ က်င္ငယ္စြန္႔လိုက္ရလွ်င္ သူ႔အဖို႔ အေတာ္ကို ေနသာ ထိုင္သာ ရွိသြားမည္။ သုိ႔ေသာ္ အစၥလာမ္က တစ္ဦးတည္း စိတ္ခ်မ္းသာေရးကို ဦးစားမေပးပါ။ ရရာေနရာတြင္ က်င္ငယ္စြန္႔လိုက္သည္။ သူစြန္႔လိုက္သည့္ေနရာက အရိပ္ရအပင္ျဖစ္မည္ သို႔မဟုတ္ လူတို႔ ေခတၱခဏ နားေနရာ ေနရာျဖစ္မည္ဆိုလွ်င္ ေနာက္ေရာက္လာသူသည္ ပထမလူ၏ က်င္ငယ္အနံ႔ေၾကာင့္ စိတ္ဒုကၡေရာက္ရမည္မွာ အမွန္ပင္ျဖစ္သည္။ အစၥလာမ္သည္ ထိုသုိ႔ေသာ အေျခအေနမ်ဳိးကို လံုးဝမလိုလားေပ။ အစၥလာမ့္ျပဌာန္းခ်က္တစ္ခုမွာ မိမိ၏ အိမ္မွ ကေလးငယ္ကို အစားတစ္ခုခုေကၽြးလိုက္လွ်င္ လမ္းေပၚထြက္မစားေစရန္ တားရမည္ဟုျဖစ္သည္။ ယင္းျပဌာန္းခ်က္၏ အဓိက လိုလားခ်က္မွာ ကေလးတစ္ေယာက္ စားေနသည္ကို ျမင္ၿပီး ေနာက္ကေလးတစ္ေယာက္ကလည္း စားခ်င္စိတ္ျဖစ္မည္။ သူစားလိုလွ်င္ မိဘပူဆာတတ္သည့္ကေလးျဖစ္ပါက မိဘကို ဝယ္ေကၽြးခိုင္းမည္။ မိဘက ေလာေလာဆယ္ မေကၽြးႏိုင္လွ်င္ ကေလး၏ စိတ္တြင္းဝယ္ စားလိုစိတ္ျဖစ္ပါလွ်က္ မစားရျခင္းေၾကာင့္ မခံခ်ိမခံသာ ျဖစ္ေနမည္။ မိဘျဖစ္သူမွာလည္း ငါ့ကေလးကို မဝယ္ေကၽြးႏိုင္ရေကာင္းလားဟု စိတ္ခံစားရမည္။ ဤသည္မွာ ကေလးတစ္ဦး လမ္းေပၚမုန္႔ထြက္စားျခင္းေၾကာင့္ အျခားသူမ်ားတြင္ ခံစားရသည့္ စိတ္ခံစားခ်က္ျဖစ္သည္။ အစၥလာမ္က ဤသို႔ေနာက္တစ္ေယာက္ စိတ္ခံစားရျခင္းကို မလိုလားေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ ပင္မလုပ္ရပ္ျဖစ္သည့္ လမ္းေပၚမုန္႔ထြက္စားျခင္းကို တားခိုင္းထားသည္။ မိဘကို ပူဆာတတ္သူမဟုတ္ဘဲ လုစားတတ္သူျဖစ္လွ်င္ အေျခအေနက ဒီ့ထက္ပို၍ ရွဳပ္ေထြးမည္မွာ အမွန္ပင္ျဖစ္သည္။ လုစားတာကို မေပးျခင္းေၾကာင့္ ကေလးခ်င္း ရန္ျဖစ္မည္။ ကေလးမ်ားရန္ျဖစ္လွ်င္ လူႀကီးမ်ားက ေနာက္ဆက္တြဲပါလာမည္မွာ မလြဲေပ။ လူႀကီးမ်ားပါလာလွ်င္ ရိုက္ပြဲ၊ သတ္ပြဲမ်ားမျဖစ္ေအာင္ ပတ္ဝန္းက်င္က ဆုေတာင္းေနရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ပင္မလုပ္ရပ္ကို အစၥလာမ္က တားထားျခင္းျဖစ္သည္။ အိမ္နီးခ်င္းဆိုင္ရာ တာဝန္တြင္ ဟင္းခ်က္လွ်င္ ဟင္းရနံ႔ သင္းပ်ံ႕ေနေအာင္ မခ်က္ႏွင့္။ ဟင္းရန႔ံသင္းပ်ံ႕ခဲ့ပါက ေရအနည္းငယ္ပိုထည့္၍ အိမ္နီးခ်င္းမ်ားကိုပါ ေဝငွရန္ တိုက္တြန္းထားသည္။ အစၥလာမ့္လူမႈေရးစနစ္တြင္ လူတစ္ဦးႏွင့္ တစ္ဦးေတြ႕ဆံုခ်ိန္ မဂၤလာရွိေသာ ႏႈတ္ဆက္စကားဆိုရန္ တာဝန္ေပးထားသည္။ အစၥလာမုအလုိင္းကြမ္း ဝရဟ္မသုလႅာဟ္ ဟုဆိုလွ်က္ တစ္ဖက္သားအတြက္ ေတာင္းဆုျပဳေပးရမည္။ အစၥလာမ့္ႏႈတ္ဆက္စကားသည္ ေရွ႕ကလူအတြက္ အက်ဳိးရွိေစသည့္ ဆုေတာင္းတစ္ခုပင္ ျဖစ္သည္။ ႏႈတ္ဆက္စကားဆိုရာတြင္ အရင္ဆိုသူက ကုသိုလ္ပိုရမည္ဟု ျပဌာန္းထားသည္။ အႀကီးက အငယ္ကို၊ အုပ္ခ်ဳပ္သူက အုပ္ခ်ဳပ္ခံကို၊ သမၼတက ျပည္သူျပည္သားမ်ားကို ႏႈတ္ခြန္းဆက္သႏိုင္သည္။ ဤသည္မွာလည္း အစၥလာမ့္လူမႈေရးစနစ္တြင္ပါဝင္သည့္ ယဥ္ေက်းမႈစနစ္တစ္ရပ္ျဖစ္၏။ အသံက်ယ္က်ယ္စကားေျပာျခင္းကို အစၥလာမ္က မႏွစ္သက္။ လိုအပ္လွ်င္ လိုအပ္သေလာက္ က်ယ္ခြင့္ရွိၿပီး မလိုအပ္ပါက ညင္သာစြာ စကားဆိုရမည္။ အစၥလာမ္တြင္ တစ္ဦးစကားကို ေနာက္တစ္ဦးက ေခ်ာင္းေျမာင္း နားမေထာင္ရန္၊ လွ်ဳိ႕ဝွက္စကားမ်ားကို မေဖာ္ထုတ္ရန္၊ တစ္ဦး၏ ခ်ဳိ႕ယြင္းခ်က္ကို ေနာက္တစ္ဦးက ဖံုးေပးရန္၊ လူတစ္ဦးဦးႏွင့္ပတ္သက္၍ ေမးျမန္းလာလွ်င္ ေကာင္းရာေကာင္းေၾကာင္းကိုသာ ေျပာဆိုေပးရန္ အထူးမိန္႔ထားသည္။ လူမႈေရးတြင္ အိမ္ေထာင္က႑လည္း ပါဝင္သည္ျဖစ္ရာ ထိမ္းျမားမႈပိုင္းတြင္ လူတစ္ဦး စကားကမ္းလွမ္းထားသည္ကို ေနာက္တစ္ဦးက ၾကားျဖတ္ကမ္းလွမ္းျခင္းမျပဳရ။ လူတစ္ဦးက တစ္ဦးတစ္ေယာက္ႏွင့္ ထိမ္းျမားရန္ ရည္ရြယ္ေနသည္ကို အျခားတစ္ေယာက္ျဖင့္ စြဲေဆာင္ျခင္း မျပဳရ။ ထိမ္းျမားမႈပ်က္ျပားေစရန္ ျပစ္ခ်က္ေဖာ္ထုတ္ျခင္း မျပဳရ။ လင္ရွိမယားႏွင့္ မယားရွိလင္တို႔ကို လက္ထပ္ရန္အတြက္ ၎တို႔ကြာရွင္းသြားရန္ ေသြးထိုးလွံဳေဆာ္ျခင္း မျပဳရဟု သတ္မွတ္ျပဌာန္းထားသည္။ မယားရွိလင္ကို လက္ထပ္ၿပီး မယားႀကီးႏွင့္ ကြဲရန္ အမ်ဳိးမ်ဳိးေသြးထိုးေနသည္မ်ား၊ သူမ်ားမယားကို ၾကာခိုရန္အတြက္ လင္ႏွင့္ ျပႆနာတတ္ရန္ ရန္တိုက္ေပးျခင္းမ်ားသည္ ယေန႔လူ႔ပတ္ဝန္းက်င္တြင္ ေဆးမရွိသည့္ ကူးစက္ေရာဂါျဖစ္ေနသည္။ ယင္း၏ ေဆးနည္းသည္ အစၥလာမ္တြင္ ရွိပါသည္။ ယင္းေဆးနည္းကို လူတိုင္း ေသာက္သံုးႏိုင္ပါသည္။
အခ်ဳပ္ဆိုရေသာ္ သာယာေျဖာင့္ျဖဴးကာ လူပီသသည့္ လူ႔ဘဝတစ္ခုတည္ေဆာက္ရန္အတြက္ လိုအပ္ေသာ အေျခခံစည္းမ်ဥ္းမ်ား၊ နည္းစနစ္မ်ားကို အစၥလာမ္တြင္ ျပဌာန္းေပးထားသည္။ လူတိုင္း လူတိုင္းသည္ အစၥလာမ့္၏ အရသာအစစ္အမွန္ကို ျမည္းစမ္းႏိုင္ရန္ အစၥလာမ့္ရသကို တတ္သိပညာေလးမ်ားစုစည္းကာ ေဖာ္ျပေပးလိုက္ပါသည္။ အစၥလာမ္ဟူသည္ ေနရာတစ္ခု၊ လူတစ္စုအတြက္ပဲ သီးသန္႔ခ်ေပးထားသည့္ ဘာသာတစ္ခုမဟုတ္ပါ။ လူသားမွန္လွ်င္ အားလံုးက်င့္ႏိုင္သည့္ စိတ္ခ်မ္းေျမ့ေရး လမ္းစဥ္၊ သာယာသည့္ လူပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခု တည္ေဆာက္ႏိုင္သည့္ လူေနမႈစနစ္တစ္ခုျဖစ္ပါသည္။ လူသားအားလံုး အစၥလာမ့္၏ နည္းစနစ္ႏွင့္ အစၥလာမ္ အစစ္အမွန္ကို သိျမင္ေစရန္ ရည္ရြယ္ရင္း အစၥလာမ္၏ သတ္မွတ္ခ်က္မ်ားကို အက်ဥ္းခ်ဳံေဖာ္ျပ၍ ဤေဆာင္းပါးကို နိဂံုးခ်ဳပ္အပ္ပါသည္။
Credit; အလ္မုဖီးဒ္
မုဟရ္ရမုလ္ဟရာမ္၊ ၁၉၊ ဟစ္ဂ်္ရီ ၁၄၃၈
21. 10. 2016 (ေသာၾကာေန႔)
